Waardoor kunnen de richtingsveranderingen van straling toch een invloed hebben op dipolen?

In wiki staat de volgende zin: 'Daarin worden elektronen in een magnetisch veld bewogen zodat elektromagnetische straling van een vaste frequentie ontstaat.'
Maar EM straling bestaat toch uit fotonen?
En waaruit anders bestaat dan de straling van een EM-veld?

Elicrates, dat klopt wat je zegt. Alleen, een huis bestaat uit stenen maar als een architect een huis ontwerpt tekent hij muren, geen individuele stenen. Wat ik daarmee bedoel is dat je op het juiste beschouwingsniveau moet kijken, en dat hangt weer af van wat je wilt bereiken. Je vraag hoe een magnetron werkt maar eigenlijk wil je weten wat er met een individuele dipool gebeurt als er een foton voorbij komt. Dat zijn twee verschillende dingen.

Mijn vraag is niet zozeer hoe een magnetron werkt, maar hoe/waardoor de dipolen kunnen keren. Dat staat toch in de vraag?

@elicrates, ik heb zelf iets te veel interpretatie in de vraag gelegd. Daar komt die magnetron vandaan:-) Een dipool is feitelijk de magneet en zal zich richten naar het magnetisch veld waar hij zich in bevindt. Als dat magnetisch veld draait draait de dipool mee. Dat komt omdat de dipool een eigen magnetisch veld heeft dat zich in lijn wil brengen met het andere em veld. Al het andere is volgens mij niet van toepassing omdat het over QED gaat en dat is een ander beschouwingsnivo.

Misschien heb je wel gelijk. In de vraag wordt gesteld: >>>Die EM straling beweegt zich voort met een transversale golf waardoor je een richtingsverandering krijgt (verbeter het als dat niet juist is). Die EM golf is opgebouwd uit fotonen. Fotonen hebben geen lading. Maar hoe kunnen die dan tóch de polaire watermoleculen van richting veranderen? Of is het zo dat wanneer de golf het dichtste bij is de absorptie van fotonen beter gaat waardoor de elektronen exciteren en dáárdoor omdraaien<<< Hier lopen verschillende dingen door elkaar. Impliciet wordt gesteld dat fotonen verantwoordelijk zijn voor de verandering van richting, maar volgens mij is het het veld dat dat doet. het exciteren van elektronen heeft daar m.i. niets mee te maken. Over die magneet heb je gelijk daar druk ik mij niet nauwkeurig genoeg uit. Elektrische en magnetische zijn verschijnselen verstrengeld. Zo zal een veranderlijk magnetisch veld een elektrisch veld opwekken en omgekeerd, en in een magnetron wordt gereageerd op het elektromagnetisch veld. T.a.v. QED heb je ook gelijk dat dat een van de mooiste en beste theorien is die er nu is. QED beschrijft wiskundig alle fenomenen die betrekking hebben op de elektrische lading van deeltjes die op elkaar inwerken door middel van de uitwisseling door fotonen, tussen licht en materie of tussen geladen deeltjes (gekopieerd uit de Wiki:-). Alleen mijn wiskunde gaat niet ver genoeg om dat allemaal te begrijpen. In een van je reacties zeg je >>> De kwantisatie (fotonen) is toch wel van belang omdat het ongeveer overeen moet komen met de energieniveaus van de dipoolrotatie <<< Als dat afkomstig is uit QED dan begrijp ik niet wat hier staat en waar dat een antwoord op is.

Maar een EM-veld bestaat toch uit fotonen. Dat zijn toch de krachtoverbrengende deeltjes?? Of is dat een te voorbarige stelling?
In bijgevoegde link staat daar iets over: http://www.ikhebeenvraag.be/vraag/15689 Vervolgens blijft mijn vraag dan of er fotonen worden geabsorbeerd wat de richting van de dipool veranderd. En of de verandering van richting na de absorptie wéér veranderd net als de magnetische deel van de transversale golf voorbij komt. En dat dan 2,5 miljard keer per seconde.

Ik citeer even uit:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Veld_(natuurkunde) Klassieke velden >>>Het formuleren van de relatie tussen elektrische veld het magnetische veld leidde tot het inzicht dat velden gezien moeten worden als zelfstandige fysische verschijnselen, die veroorzaakt worden door veldbronnen.<<< Kwantum velden: >>>Een veld, beschreven in kwantumtermen, kent een toestand van laagste energie en kan op allerlei manieren aangeslagen worden. Verschillende trillingensmogelijkheden van het veld kunnen in verschillende mate aangeslagen zijn. Iedere trillingsmodus correspondeert met een mogelijke bewegingstoestand van een deeltje. Zo vertegenwoordigt een veld dus een onzeker aantal deeltjes met allerlei mogelijke bewegingstoestanden.<<< Als ik bovenstaande tot mij neem dan zegt de klassieke theorie dat een veldeen kracht uitoefent op een object en de kwantum toevoeging is dat velden uit onbepaald aantal deeltjes in verschillende bewegingstoestanden is. Volgens mij is het de verdienste van de QED (waar Viri naar verwijst) dat die het mogelijk maakt wiskundige berekeningen uit te voeren met een aan het onwaarschijnlijke grenzende nauwkeurigheid. Maar geen van deze theorien heeft het over individuele fotonen die langs individuele dipolen gaan en wat er dan gebeurt. En de kwantumtheorien een beetje kennende kun je in het laatste geval een mooie golfunctie opstellen die voorspelt wat er allemaal kan gebeuren maar wat je pas te weten komt op het moment dat je het meet en dan hangt het er weer vanaf wat je wilt weten over wat je precies meet. Dat is het hele absurde van het kwantum gedoe.

Volgens het volgende antwoord blijken fotonen wel onderdeel van de QED: http://www.ikhebeenvraag.be/vraag/3545

Ik zeg ook nergens dat fotonen geen onderdeel uitmaken van QED, volgens mij is QED heel erg gebaseerd op fotonen.

@viri: wat bedoel je precies met: 'De veldinteracties zijn vaak op een korte afstand ten opzichte van de golflengte'?