hoe werkt brandvertrager?

Brandvertragers, ook wel vlamvertragers genoemd, zijn stoffen die
worden toegevoegd aan produkten om ervoor te zorgen dat de
brandbaarheid van deze produkten vermindert. Hiermee wordt beoogd de risico’s bij brand te beperken; in Nederland vallen door
brand jaarlijks zo’n 80 doden en 600 gewonden.
Brandvertragers worden voornamelijk verwerkt in kunststoffen,
maar ook in textiel, verf, hout en hydraulische vloeistoffen. Er zijn
veel verschillende chemische stoffen die als brandvertrager kunnen
worden gebruikt. In kunststoffen wordt veel gebruik gemaakt van
organobroomverbindingen als PBB’s (polybroom-bifenylen) en
PBDO’s (polybroom-difenyloxides). Deze verbindingen zijn zeer
verwant aan de meer bekende chloorvarianten zoals de PCB’s (polychloor-bifenylen). Van deze laatstgenoemden is de milieuschadelijkheid algemeen bekend. De problemen met PBB’s en PBDO’s zijn
vergelijkbaar met die van PCB’s, zoals de vorming van dioxines bij
de verbranding (of verhitting, reeds bij 250 °C) ervan. De dioxines
komen vervolgens in de atmosfeer of in de verbrandingsresten terecht. Het gebruik van de organobroomverbindingen als brandvertragers is daarom in opspraak. Alternatieven voor deze schadelijke
brandvertragers dienen echter wel de brandbaarheid in voldoende
mate te verminderen en tegelijk de andere kwalitatieve eigenschappen van de kunststof onaangetast te laten.
2. Werking van brandvertragende stoffen
De werking van brandvertragers berust op één of meer van de volgende mechanismen:
– verhoging van de ontledingstemperatuur, waarbij gasvormige,
brandbare stoffen ontstaan;
– verkoling of verglazing van het oppervlak van de stof, waardoor brandbare gassen niet kunnen ontsnappen en zuurstof
wordt buitengesloten;
– afvoer van warmte;
– vorming van onbrandbare of minder brandbare gassen;
– verandering van het verbrandingsproces;