Waarom zijn er geen tatoeages in babykamerkleuren?

Omdat er in kleurige tatoeage-inkt veel allergene stoffen zitten, en er ook een sterk vermoeden is dat het huidkanker veroorzaken kan. Het zijn mengsels van kleine deeltjes synthetische kleurstof, metaalzouten zoals titaniumdioxide of bariumsulfaat, en uiteenlopende toevoegingen. Sommige fabrikanten mengen er nog kunststofpoeders (acrylhars) bij. Tatoeage-inkt is geen echte inkt, maar een dispersie: onoplosbare deeltjes in een dragervloeistof.

Er zijn vooral allergische problemen gerapporteerd met kleurinkten. Met name rode inkt geeft problemen. Vaak blijkt zonlicht de klachten te verergeren. Problemen met kleurinkten waren tot aan de jaren negentig vaak het gevolg van het gebruik van metaalzouten. Rood kwiksulfide, geel cadmiumsulfide en groen chroomoxide gaven een mooi effect, maar bleken ook ernstige allergische reacties te geven. Hetzelfde gold voor veel gebruikte azo-kleurstoffen, die amines bevatten. Inmiddels hebben Europese overheden een reeks metaalzouten en azo-kleurstoffen verboden voor gebruik in tatoeage-inkt. Toch blijkt uit een recent Deens onderzoek dat amines nog altijd in veel populaire merken tatoeage-inkt te vinden zijn. Ook navraag van de NOS bij de Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit leerde dat deze stoffen nog veel worden aangetroffen bij steekproeven.

De huid voert in de weken na het zetten van de tatoeage naar schatting een derde van de inkt af. Een veel groter percentage wordt geleidelijk in de loop van jaren afgevoerd. Het is een van de verklaringen voor het geleidelijk vervagen van tatoeages.
Vooral afweercellen in de huid (macrofagen) nemen de inktdeeltjes op en transporteren ze naar de lymfeklieren. Steeds vaker vinden artsen bij onderzoek naar uitzaaiingen van kanker verkleuringen in de lymfeklieren, die blijken te bestaan uit cellen met tatoeage-pigment. De kleur in de lymfeklier komt overeen met de dominante kleur van de tatoeage en verkleuringen zijn zelfs na verwijdering van de tatoeage nog aan te treffen. Soms leidt het tot – achteraf gezien – onnodige verwijdering van de lymfeklieren, omdat tijdens de operatie het verschil tussen tumorgroei en inktkleuring niet duidelijk was.