Wat moeten we wel en niet geloven van het Broncode verhaal?

Als je bedoeld dat die 16 speelfilms in die 64 Kb verwerkt zijn dan lijkt me dit alleen praktisch al onmogelijk...

Als je bedoeld dat je deze smartcard en code nodig hebt om toegang te krijgen tot een bepaalde website dan is dit zeer goed mogelijk...

Of dat het geloofwaardig is wil ik me eigenlijk niet over uitlaten, omdat dit discutabel is en blijft...

het is een verhaal. Maar natuurlijk onzin

Ik ken het verhaal. Het is eenvoudig aan te tonen dat een dergelijk hoge mate van compressie onmogelijk is. Ik zal wel een korte toelichting geven:
16 speelfilms op 64 kB betekent 4.000 bytes per film. Een film toont 24 beelden per seconde, wat bij een film van 1 uur dus neer komt op 24 x 60 x 60 = 86.400 beelden. In 4.000 bytes zitten 32.768 bits. Als je 86.400 beelden wil beschrijven in 32.768 bits, dan houdt dat in dat je minder dan een halve bit hebt om een beeld te beschrijven. Dat is simpelweg onvoldoende. En dan laat ik de audiocompressie nog compleet buiten beschouwing.

Of Jan Sloot een oplichter is, dat is moeilijk te zeggen. Het kan zijn dat hij op een gegeven moment gewoon zichzelf voor de gek hield, wanneer je heel lang met iets bezig bent dan kan ik me voorstellen dat je op een keer niet meer helemaal neutraal tegen je uitvinding aan kunt kijken. Ik denk wel dat de investeerder wist hoe de vork in de steel zat, en daarmee probeerde de boel op te lichten.

Lees de pagina die ik hieronder bij Bron noem (zoek op Broncode).

Een citaat uit die pagina:
"De claim van Sloot wil dus zeggen dat je willekeurige filmseconden allemaal ruimschoots kunt coderen met één enkele letter van het alfabet."

Ik heb zelf een technische achtergrond en volg al enkele jaren het verhaal over de broncode. Ik heb alle informatie en boeken over deze vinding gelezen en heb de documentaires gezien. Ondanks dat veel mensen denken dat de vinding van Jan Sloot “onzin” is, denk ik dat het systeem van Sloot echt werkt. Het geheim van zijn vinding zal echter niet alleen te maken hebben met de chipcard (in mijn ogen een soort sleutel), maar ook met het mysterieuze kastje. Ik geloof niet dat hierin een harde schijf verstopt was of, bedraad of draadloos, verbinding maakte met een computer.

Ook geloof ik in de vinding omdat veel zakenlieden en techneuten enorm opgewonden werden bij het zien van het de chipcard en het mysterieuze kastje. Jan Sloot toonde tijdens deze presentaties aan dat zijn systeem niet aangesloten was op een notebook. Veel partijen, waaronder Bill Gates en de top van Sony en Intel, vielen soms letterlijk van hun stoel na het zien van de demonstratie van Sloot. Iedereen die getuige was van een demonstratie geloofde in de uitvinding en was zich zeer bewust van de massa’s geld die deze uitvinding kon (en nog steeds kan) genereren. Vrijwel ieder bedrijf wilde in zee gaan met het The Fifth Force INC. (voorheen Dipro), het kersverse bedrijf van o.a. Jan Sloot, Roel Pieper en Marcel Boekhoorn!

Dat Jan Sloot voorzichtig was met zijn vinding lijkt mij begrijpelijk. Het kastje was immers miljarden waard en in het verleden zijn vaker ideeën van Sloot gestolen door personen of bedrijven. Het verhaal gaat zelfs dat Sloot een videotheek-formule heeft bedacht die is gekopieerd door een bedrijf dat wij nu kennen als Videoland. Sloot wilde voorkomen dat een ander zijn vinding zou stelen en vertrouwde niemand zijn vinding toe (ook niet de documentatie e.d.). Niet alleen zijn compagnons (investeerders), waaronder Marcel Boekhoorn en Roel Pieper, maar ook zijn zoon vertrouwde hij niet.

Het meest vreemde aan het verhaal over de Broncode is nog wel dat Jan Sloot op 11 juli 1999, twee dagen voordat hij een miljoenen- contract zou sluiten met ABN AMRO, overleed na een hartaanval. Het geheim van zijn 'uitvinding' nam hij mee in zijn graf. Het kastje en ook de broncode van de uitvinding is nooit teruggevonden. De gehele inhoud van zijn werkkamer is weggegeven aan de aandeelhouders.

Ik heb me zelf ook ooit helemaal verloren in dit verhaal.
Recent heb ik de vraag hier gesteld waarom mensen zo snel roepen dat iets onmogelijk is.
De Jamesbond films van de jaren 60 en 70 met de gadgets die als science fiction over het scherm vlogen.
Allemaal materiaal dat heden ten dage gemeengoed is.
En wie had er ooit durven dromen dat er 20.000 nummers op een apparaatje gaan van een 10 x 8 cm ( Ipodje )
Daarnaast als een dusdanig hooggeplaatst iemand hier volkomen in mee gaat neem ik niet aan dat deze over één nacht ijs gaat.
Maar er is hier ook al aangegeven dat een dergelijke vinding miljarden op gaat leveren. ( en er ligt nu eenmaal nog voor miljarden dat eerst verkocht moet worden )

Ik ben er van overtuigd dat niets onmogelijk is zolang er nog vooruitgang is en ontwikkeld wordt.

Antwoord op je vraag: ik geloof het voor 100%