waarom verdween de kazemat op slagschepen?

Een kazemat is een tegen vijandelijk vuur gedekte en van schietgaten voorziene ruimte voor de opstelling van een vuurwapen, aanvankelijk deel uitmakend van een vesting.

Een kazemat op een oorlogschip zit aan de zijkant van de romp. Aan de voorzijde van het draaibare kanon is een dikke pantserplaat bevestigd die meedraait en voor de verdere bescherming zitten minder dikke pantserplaten aan de zij-, boven- en onderkant van het kanon vast aan het schip. Het werd op oorlogsschepen toegepast omdat deze kanons minder kwetsbaar werden geacht dan kanons in een geschuttoren.

Met de komst van de Dreadnought aan het begin van de 20e eeuw, waarbij de afstand tussen de strijdende schepen toenam, werden de kanons in kazematopstelling overbodig. De Dreadnought is een bepaald scheepstype.

Aanvankelijk beperkte men om gewicht te besparen de pantsering tot een centrale kazemat (citadel). De stevens waren niet of nauwelijks gepantserd en verdeeld in cellulaire compartimenten - waarvan er enkele met kurk werden gevuld. Dus het personeel zat alleen in de kazemat beschermd. Dat moest beter geregeld worden, ook tijdens het laden moest het personeel beschermd worden.
De centrale kazemat werd daarom vervangen door draaibare barbettes (gepantserde opbouwen zonder bovenbedekking) en geschutstorens (draaibare op het dek opgestelde gepantserde canonhuizen).
Eind 19e eeuw bleek het nikkel-staalpantser van Harvey (1891) zozeer gewichtsbesparend dat de aanvankelijk nog te zware geschutstoren de barbette begon te verdringen.