Waarom kan men het gedrag van niet-lineaire componenten lineariseren door gebruik te maken van kleinsignaal modelen?

Als je van een kromme lijn een héél klein stukje bekijkt en uitvergroot, is het praktisch een rechte lijn.
Neem een cirkel. Dat is geen rechte lijn.
Die kun je benaderen door een driehoek, een vierkant, een vijfhoek, etc.
Hoe meer lijntjes, hoe kleiner de lijntjes, en hoe meer de veelhoek op de cirkel (niet rechte lijn) gaat lijken. Terwijl je het benadert door heel kleine stukjes rechte lijn.

Je systeem bevindt zich in een toestand waarbij een ingangssignaal x0 leidt tot een uitgangssignaal y0, waarbij y een ingewikkelde niet-lineaire functie is. Als je het ingangssignaal een klein beetje perturbeert tot x+dx (met dx heel klein), verandert de uitgang ook een klein beetje tot y+dy (met dy heel klein). Als je de functie y terplekke rondom x0 benadert met een afgeleide y', krijg je y(x) = y0 + y'*(x-x0). Je kan ook schrijven y-y0 = y'*(x-x0), hetgeen een lineaire vergelijking is.
De context van je vraag is wel erg onduidelijk.