Waarom heeft een stomme film geen geluid?

destijds werd geluid vastgelegd in wasrollen en platen en die techniek leende zich niet om op film vastgelegd te worden. Film is tenslotte een optisch medium!

Pas later werd bedacht hoe je geluid op dezelfde film vast kon leggen.

Tot die tijd werd gebruik gemaakt van levende muziek of eventueel platen die synchroon met de film gespeeld werden.

Ik weet niet zeker of magneetbanden al bestonden in de tijd van de stomme film, maar daarvoor geldt ook dat dat met de technieken van toen niet te combineren was met film.

Toegevoegd na 5 minuten:
Filmen is overigens helemaal niet zo complex (als je kunt fotograferen). lichtgevoelig materiaal, chemisch proces, lichtbron, 24 plaatjes per seconde vertonen... Een handige doe-het-zelver kan het op zijn zolder voor elkaar krijgen.

Geluid vastleggen ook niet: een wasrol, toeter, naaldje... Een handige doe-het-zelver kan het op zijn zolder voor elkaar krijgen. Kopieren wordt ietsje lastiger maar is ook wel uit te werken.

Het grote probleem is het combineren van de twee totaal verschillende technieken in een medium (filmrol).

Er waren twee problemen die ervoor zorgden dat de geluidsfilm pas vrij laat gangbaar werd.

Het eerste probleem was een synchronisatieprobleem. Beeld en geluid werden apart opgenomen. Het was erg moeilijk om beeld en geluid synchroon te houden gedurende de duur van een film. Dit gaf het risico dat je het geluid vele seconden eerder, of juist later, hoorde dan volgens het beeld zou moeten. Dit was onacceptabel, en daarom liet men het geluid maar liever weg.

Het tweede probleem was dat men weliswaar geluid kon afspelen, maar niet met voldoende volume en kwaliteit voor een filmzaal.

Onderstaande Bron geeft je achtergrondinformatie over dit onderwerp.
 

Het opnemen van bewegende beelden was destijds een volledig mechanisch proces (even afgezien van het chemische behandelingsproces van het belichte filmmateriaal). Camera's en projectoren hadden geen electronica nodig om te functioneren. Deze apparaten bestonden al voordat de electronica zijn intrede deed. Voor de opname van geluid was wel electronica nodig, het geluid moest m.b.v. een microfoon opgenomen worden, het moest met een versterker met electronenbuizen worden versterkt en tenslotte toegevoerd aan een lamp die een speciale geluidsstrook aan de zijkant van de film min of meer belichtte, overeenkomstig met het geluid. Bij het afspelen voltrok het hele proces zich in omgekeerde volgorde, een fotocel tastte de geluidsstrook af, gaf de signalen door aan een versterker en deze stuurde een luidspreker aan. Deze geluidstechniek deed zijn intrede in de jaren '20 van de vorige eeuw, het werd geïntroduceerd door Western Electric. De eerste bekende geluidsfilm was "The Jazz Singer", met acteur Al Jolson in 1927.

Overigens raakten de carriëres van veel acteurs uit het stomme film-tijdperk in het slop met de intrede van de geluidsfilm, veel acteurs bleken wel lichamelijk goed te kunnen acteren, maar hun stem was niet geschikt voor de sprekend film.