kunnen mensen met de diagnose mcdd als ouders overlijden zich op de been houden?

Het is voor hen sowieso moeilijk om deel te nemen aan de samenleving en ook om daar onderdeel van te zijn. Het is nodig om hen in een goede omgeving structuur te geven. De kans is groot dat hulp en begeleiding bij zowel wonen als werken hun hele leven nodig blijft. Als die hulp adequaat is zal een persoon met McDD zich prima op de been kunnen houden. In feite is de steun van een deskundige ook al nodig wanneer de persoon als klein kind bij zijn of haar ouders woont.

Indien iemand de diagnose mcdd heeft, wordt per situatie gekeken wat voor deze persoon het beste is.

In de vraag wordt gesteld of iemand met deze diagnose overeind blijft na het wegvallen van de ouders.
Indien je zeer afhankelijk bent van je ouders (thuiswonend met begeleiding van de ouders), zal het wegvallen van hen zeer moeilijk zijn.
De hele leefsituatie verandert dan. Er zal gekeken moeten worden of deze persoon dan zelfstandig, begeleid of beschermend kan wonen.
De leefsituatie wordt dan niet alleen anders, maar ook de eventuele begeleiding van de ouders zal moeten worden overgenomen door derden.

Woont deze persoon al niet meer bij zijn ouders, wordt de situatie anders.
Alleen de begeleiding wordt overgenomen door anderen.

Dus, de impact van het overlijden van ouders is veel groter bij deze groep, dan bij iemand zonder mcdd.
Maar gelukkig sta je er nooit alleen voor.
De woonsituatie (zelfstandig, begeleid of beschermend) zal veranderen en ook de begeleiding.
Kortom, instanties zullen je nooit laten vallen. Een eventuele andere woonplek en begeleiding wordt geregeld.
Wellicht is het wel verstandig om met mcdd op oudere leeftijd al een eerste stap te nemen voordat ouders overlijden: uit huis gaan, weg bij pap en mam, in een woon- leefsituatie die het best aansluit. Dan is de volgende stap (andere begeleiding na wegvallen ouders) kleiner.

En, je weet natuurlijk ook nooit wie wie overleeft.