wie heeft de tijd bedacht?

De eerste tijdmeters waren de zon, de maan en de sterren.
De eerste tijdmetingen gebeurden door een stok in de grond te zetten en te kijken naar het verplaatsen van de schaduw. Dit wordt ook wel een schaduwklok genoemd. Je kon dan de tijd aflezen door op de grond naar de schaduw te kijken. Ze gebruikten dit in de Egyptische periode, zo’n 4000 jaar geleden.
In de Egyptische periode, werd ook de zonnewijzer uitgevonden rond 800 voor Christus. Eigenlijk werkt een zonnewijzer op dezelfde manier als een schaduwklok: de zon valt op een rechtopstaande of schuine paal en daardoor valt er een schaduw op een tijdschaal. Door deze tijdschaal kon je de tijd veel nauwkeuriger bepalen.
Omdat niet altijd de zon scheen, werd ook gebruik gemaakt van een waterklok. Hierbij druppelt water van de ene pot naar de andere. Dit is rond 300 voor Christus door de Grieken bedacht. Een Chinese waterklok bestond uit een wiel, waaraan op gelijke afstanden kommen waren gemaakt. Zodra een kom gevuld was met water, werd het zwaar genoeg om het wiel een stukje verder te draaien en de druppels in de volgende kom te laten vallen. Zo draait het wiel steeds een stukje verder en daarmee ook de wijzers van de klok.
De eerste mechanische klokken kwamen pas een tijd later. Deze verschenen in de 12e -13e eeuw in kloosters. Monniken wilden graag rust en regelmaat om op het goede moment te kunnen bidden. Er komen dus klokken die de uren aangeven. De tweede wijzer op de klok, die de minuten aangeeft, komt pas in de 16e eeuw. Het oudste bestaande uurwerk dateert uit 1386 en is te vinden in de kathedraal in Salisbury.
De klokken waren echter niet erg onnauwkeurig en liepen soms wel een uur per dag achter of voor. In 1656 werd door Christiaan Huygens het slingeruurwerk uitgevonden, uit de slinger van de Italiaanse sterrenkundige Galilei. Deze waren op de minuut nauwkeurig.
De latere uitvinden van de klok zijn de eerste elektrische uurwerken; de kwartsklok, die loopt op een trillend kwartskristal.