Hoe is het ritueel om mensen te begraven onstaan?

De oudste gegevens over omgang met doden stammen uit 3500 voor Christus. Grote stenen uit de voorlaatste IJstijd werden in ons land gebruikt om hunebedden te maken. Voor het Trechterbekervolk - genoemd naar een van hun gebruiksvoorwerpen - waren deze hunebedden de plek waar zij hun doden collectief konden begraven.
De grootstenige graven bestonden uit stenen tot zo'n dertigduizend kilo per stuk. De overledenen werden begraven in de grafkelder, gevormd door de stenen. Deze lag altijd in de richting van de opkomende zon, het oosten. De ingang van het hunebed kwam aan de zuidzijde. Over de stenen kwam een dekheuvel met zand, zodat alleen een langwerpige heuvel met de punten van de stenen zichtbaar bleef.

In de rechthoekige grafkelder werden de overledenen zittend, gehurkt of liggend bijgezet. Daaromheen legden de nabestaanden giften: sieraden, wapens en bekers met voedsel. Uit deze giften blijkt dat ze geloofden in een leven na de dood. Zo begroeven ze honderden jaren lang de doden in deze hunebedden. Er werden zodoende meerdere generaties in begraven. Waarschijnlijk ruimden ze de grafkelders* op bepaalde momenten.

In Scandinavië, Duitsland en Nederland zijn veel hunebedden te vinden. Nederland heeft er iets meer dan 50. Met verschillende typen grafkelders. Ook zijn er kleinere steenkist- en keldergraven* gevonden. Dat zijn waarschijnlijk de opvolgers van de hunebedden. Deze kleine graven werden vermoedelijk afgedekt met hout.

Het verbranden van doden gebeurde in ieder geval vanaf de Midden Bronstijd. Uit die tijd zijn namelijk crematiegraven gevonden. De overledenen werden op een brandstapel van verschillende houtsoorten verbrand. De verbrande resten plaatsten de nabestaanden in een grafkuil of een boomkist. In de Late Bronstijd (vanaf 1100 voor Christus) werd deze lijkverbranding een traditie. De verbrande resten werden vanaf die tijd in een urn, doek of los in een kuil begraven. Er ontstonden grote urnenvelden met verschillende typen grafmonumenten. Tot 500 voor Christus (de Vroege IJzertijd) zijn deze urnenvelden veel gebruikt.

Er zijn bewijzen gevonden dat mensen in de Late IJzertijd de lichamen van overledenen eerst in de open lucht lieten vergaan voordat ze werden verbrand.

verder

http://www.xs4all.nl/~dalhuidj/HTML/de_geschiedenis_van_begraven_en%20cremeren.htm

Veel primitieve volkeren vereerden de aarde als de oermoeder waaruit alle leven voortkwam... niets is logischer dan om de stoffelijke omhulsels ook weer aan haar terug te geven....