Hebben dominante of onderdanige mensen een grotere persoonlijke ruimte?

Je persoonlijke ruimte stemt op een natuurlijke manier overeen met wie je bent. Iemand die onderdanig is, is meestal geneigd om te weinig ruimte in te nemen of juist meer dan klopt vanuit vaak een overcompensatie van onzekerheids en/of minderwaardigheidsgevoelens.
Ben je dominant, dan sta je met beide voeten op de grond en dit maakt dat je je aanwezig voelt en voelbaar voor jezelf. Je respecteert jouw grenzen en anderen zullen die ook eerbiedigen...je straalt uit of je iemand in de buurt wilt hebben.

Ik denk dan ook dat een dominant persoon eerder aangeeft 'tot hier en niet verder' en dus een grotere persoonlijke ruimte opeist dan een onderdanig persoon.
Een onderdanige persoon zal automatisch meer op afstand blijven van een ander omdat deze zich eerder als indringer van die persoonlijke ruimte voelt.
Het minderwaardig aan een ander voelen ligt m.i. daaraan te grondslag.
Kan zijn dat ik het mis heb, maar zo zie ik het.

Toegevoegd na 5 minuten:
Grappig, ik lees het nog eens door en kom tot de ontdekking dat juist het afstand nemen dat een onderdanig persoon doet, hem/haar automatisch een grotere persoonlijke ruimte geeft. Zo kan je het dus ook zien. Ben benieuwd hoe anderen dit zien en ben geïnteresseerd geraakt...goeie vraag dus en ik zal hem volgen (^-^) .

Een persoonlijke ruimte is een kwestie van je grens zetten. Een dominant persoon zet de grens ruim, omdat hij andermans grens niet aanvoelt. Een onderdanig type zet zijn grens ook ruim, omdat deze daardoor veel dienende omgeving aanbiedt.
wie heeft nou de grootste ruimte? Ik denk dat je het moet zoeken in de overlapping. Dominant en dienend zullen elkaar ruim overlappen. Iemand die wel zijn grenzen evenwichtig durft te stellen, die zal de kleinste persoonlijke ruimte innemen.

Dominant en onderdanig is een aangewend patroon.
Het is een patroon wat proefondervindelijk een voordeel heeft opgeleverd in je heel jonge jaren, waarin veiligheid en de macht om dat te voelen van groot belang was.
Vervolgens binden we ons ongemerkt, telkens aan dat patroon, zelfs vandaag nog als we niet opletten.

Dominantie stelt hogere eisen in het algemeen.
Je komt immers ook eens iemand tegen, die daar gedrevener in is, en dat leid dan tot conflicten.
De keuze om dominant te zijn, al is het onbewust in je gedrag opgenomen, heeft ook tot gevolg, dat je gedreven bent in het winnen van je plek.
Je bent ook eerder geneigd om ambitieus te zijn.
Vaak merk je, dat het okee gevonden wordt als iemand dominant is, als hij dan maar wel erg goed is in wat hij doet....
Als je er goed over nadenkt, merk je dat dominant geen gevoeligheid heeft.
Het is de ongevoeligheid, die het overstemmen in gesprek opleverd, of het voordringen in een rij, het wegwuifen van ideeën die goedbedoeld zijn, het ongevoel voor 'niets wetende' kinderen, het neerkijken op de ander, etc,etc.
Dominant zijn, maakt je ook nog arrogant..

De onderdanigheid is echt niet beter, al is het tegengesteld.
Onderdanig is ook een patroon, waarin je eens die veiligheid voelde, en gewoon aangenomen voor het vervolg.
In onderdanigheid wil je verschuilen en ben je niet oprecht, nooit spontaan over wat je denkt en wat je voelt.
Je bent de mindere, en wacht nog liever af, dan dat je van je laat horen....liever verscholen en stiekum, dan open en eerlijk.

De dominantie en de onderdanigheid, geven elkaar voeding.
Ze zijn beide een gevangenis, zolang je er mee leefd.
Een akelig blok aan je been, terwijl je denkt..het valt wel mee.

De ruimte die zei beide hebben, is heel beperkt.
In omgang zul je merken, dat beide in een eigen wereldje bestaan, die niet openstaat voor een ander, althans niet zo snel.
Dat betekend dat er weinig vrijheid zal kunnen zijn, dus liefde is er niet.
Pas op, ze geven wel voor een ander, maar de drijfveer is hun onderdanigheid of dominantie, niet de liefde zelf.

Hoeveel ruimte die gedragsgrens toelaat, is verschillend en relatief aan de mate van hun eigen herkenning, en kun je volgens mij niet algemeen vastleggen.

Wel heb ik er eens een goed boek over gelezen, misschien vindt je dat interessant?
" zonder grenzen" van Ken Wilber.

;-)