Zijn er vanuit de medische wereld ooit pogingen gedaan om pedofilie niet langer als een ziekte te beschouwen?

In puur psychologisch opzicht kan je een parallel trekken tussen homofilie en pedofilie.
Voor beide bestaat geen geneesmiddel en dat is in beide gevallen ook helemaal niet nodig. Met de gevoelens is namelijk op zich niets mis.
Het probleem zit 'm echter in de 'uitvoering'.
Wanneer een homofiel een intieme relatie aangaat met een man/vrouw zal dit in de regel met wederzijdse goedkeuring zijn.
Maar de wetgever heeft gezegd (en dat zal het gros van de psychologen beamen) dat door het machtsverschil tussen kinderen en volwassenen er voor het kind niet daadwerkelijk sprake kan zijn van keuzevrijheid.

Pedofilie is in de DSM IV gecategoriseerd als psychoseksuele stoornis.
Behandeling is voornamelijk gericht op impulscontrole.
Pedofilie is niet het directe probleem waar pedofielen mee te kampen hebben. Het is de onmogelijkheid gehoor te geven aan hun gevoelens, de constante druk om deze gevoelens geheim te houden uit angst voor lynchpartijen en het conflict tussen ratio en emotie. Depressies, eenzaamheid, suïcidaliteit, eetstoornissen, agorafobie... dat zijn vaak gevolgen voor pedofielen die de wet willen naleven.
Dat is de reden dat pedofilie wordt gezien als een ernstige afwijking. Als een pedofiel geen slachtoffers maakt, vergt het vaak intensieve therapie om hem of haar een prettig leven te kunnen bieden. Dit nog afgezien van het feit dat veruit de meeste pedofielen nooit hulp zullen zoeken voor hun problemen.
Pedofielen zijn de grote monsters van deze tijd. Ik denk dat een voorstel tot herinvoering van de doodstraf in Nederland voor kinderverkrachters een referendum zou overleven.
Dit legt veel druk op een pedofiel, die in de meeste gevallen zijn/haar voorkeur liever kwijt dan 'rijk' is, laat staan dat ze dit kenbaar maken in hun omgeving.

Concreet: Ja, die pogingen zijn gedaan, maar de algehele consensus is dat pedofilie een afwijking is. De gevoelens an sich zijn met andere seksuele voorkeuren vergelijkbaar. De stoornis is in deze het niet (voldoende) besef kunnen hebben van de ongelijkwaardigheid van een intieme relatie tussen volwassene en kind.
Er zou bijvoorbeeld niet eens sprake zijn van een stoornis wanneer een pedofiel een gelukkig leventje leidt waarin hij/zij de gevoelens niet praktiseert en daar volkomen vrede mee heeft. Dit zal in de praktijk echter zeer zeldzaam zijn.

Pedofielen klappen niet snel uit de school over hun voorkeur. Cijfers over leeftijdsvoorkeuren lijken me daarom, als ze al bestaan, onbetrouwbaar.