Waarom is het esperanto nooit de universele taal geworden?

Mensen hebben altijd hun identiteit voor een belangrijk deel opgehangen aan hun taal. Esperanto was een kunstmatige taal die bovendien al snel een sterk ideologisch tintje kreeg en vooral werd gesproken door socialistische en pacifistische splintergroepjes die zichzelf een soort 'internationale' identiteit aanmaten, en zich niet zagen als Frans, Fries, Russisch of wat dan ook. De meeste mensen zien zich echter niet als wereldbewoner maar als Nederlander, Fries, Bask, Amsterdammer of wat niet, en voor hen was de kunsttaal echter koud en vreemd.

Door de meeste nationalistische regeringen (en in het bijzonder de dictaturen van het Interbellum en de Tweede Wereldoorlog) werd Esperanto tegengewerkt of openlijk bestreden, omdat het werd gezien als de taal van internationale subversievelingen.

Al met al is de taal nooit levensvatbaar geweest als universele taal, en is het hele project vooral opgepikt door de zeer idealistischen, zeer toekomstgerichten en zeer socialistischen, alsmede linguisten die het wel een interessant idee vonden.