Waarom denkt de mensheid in 'hokjes'?

Categoriseren en associëren lijkt de meest efficiënte wijze te zijn om informatie op te slaan, en ook te gebruiken.
Zo kunnen we snel de informatie vinden in ons geheugen die we nodig hebben in een bepaalde situatie, omdat in dat geheugen de betreffende informatie meteen paraat is en betrokken wordt bij het waarnemen van en handelen naar die situatie.
Dat is het actieve, automatische deel van het geheugen, dat eigenlijk context geeft aan onze volledige belevingswereld. Associëren gebeurt volledig automatisch. Je kent vast het fenomeen wel dat je in een lang gesprek met een vriend bent, en dat je uiteindelijk op een onderwerp terecht komt en je je allebei afvraagt: "hoe zijn we hier ook weer op gekomen?" en dat je dan stapje voor stapje associatief kan terug herleiden welke onderwerpen je allemaal gehad hebt.
In het meer traditionele idee van geheugen, waarmee je je dingen actief probeert te herinneren, gebeurt precies hetzelfde: "Hoe heet ook weer die actrice? Die in die film met Mel Gibson speelt. Die film over dat ie gedachte kan lezen, die ook in die film van Jan de Bont speelt over die wervelwinden".
Als dingen met elkaar geassocieerd worden worden ze automatisch ook gegroepeerd.
Onze manier van waarnemen is hier zelfs op aangepast. Je hebt het zelf niet meteen door maar let maar eens op hoe makkelijk jij als waarnemer kunt bepalen wat wel en wat niet bijelkaar hoort. Waar houdt de ene wolk op en waar begint de andere? Dat zie je zo, ookal zitten ze aan elkaar vast. Maar een precieze grens lijkt je niet te kunnen trekken als het erop aan komt.
Zoek maar eens op "gestalt theorie", die puur gaat over hoe wij dingen die we zien "groeperen" en zo tot betekenisvolle gehelen maken, net zoals in ons geheugen.