wat is de meerwaarde en voordeel van opvoeden van kleine kinderen in een groep bijv op een kdv, ten opzichte van de gezinssituatie en schoolsituatie?

Zowel een kdv als een oppas of oma heeft voordelen. Een kinderdagverblijf geeft het kind de mogelijkheid met andere kinderen te spelen, om te gaan met anderen. Bij een oppas, wie dat dan ook is, zal een kind meer aandacht krijgen, maar zal het kind vaak alleen zijn.
Als je een buurvrouw of oma vraagt, is dat aan de ene kant erg vertrouwd, wat fijn is, aan de andere kant is het dan soms moeilijk om je wensen duidelijk kenbaar te maken. Het is lastig om tegen je moeder of schoonmoeder te zeggen dat je wilt dat ze dingen anders aanpakt.
En ja, oppas, kdv of thuis, dat is een kwestie van wel willen of moeten werken of niet.
Alles heeft voordelen, maar ook nadelen, en ouders zullen zelf moeten beslissen wat zij belangrijk vinden voor hun kind en voor zichzelf.

Uit onderzoek is gebleken dat kinderen die op jonge leeftijd veel in contact komen met andere kinderen, zich sneller sociaal ontwikkelen. Ook op latere leeftijd zullen ze minder moeite hebben met het aanleggen van nieuwe sociale contacten. Als het kind veel broertjes en zusjes heeft kan dat ook tot deze snelle ontwikkeling leiden. Als het enigs kind i is het dus verstandig om hem/haar enkele dagen in de week naar een kdv te brengen. (onderzoek beschreven in ontwikkelingspsychologie boek van Feldman)

Of dit het beste antwoord is... weet ik niet, maar het is tenminste de reden waarom wij een hele bewuste keuze voor een KDV ooit hebben gemaakt.

Zowel mijn vrouw en ik zijn van buitenlandse afkomst, en is Nederlands niet ons moedertaal. Wij hebben altijd onze moedertaal thuis gesproken, maar wij wilden echter ons kind goed Nederlands laten leren, en niet ons (toen) gebrekkig Nederlands.
Vandaar dat wij een KDV gezocht en uiteindelijk gevonden hebben met een beleid, normen, pedagogisch klimaat, enz. die bij onze eigen normen en waarden paste, en waar wij met een gerust hart ons kind konden achterlaten.
Toen hadden wij nog geen echte vrienden (althans geen vrienden bij wie je een kind achterlaat), en de kennissen die wij hadden waren van ons werk... en ja, die werkten dus ook!
Familie hebben wij niet in Nederland, dus dan was het voor ons eigenlijk een snel gemaakte keuze, waarvan 10 jaar later totaal geen spijt hebben. Nu kan ons kind beide talen perfect spreken, en heeft zij in die tijd veel meer geleerd van ervaren, professionele begeleiders en andere kinderen dan wat zij thuis of bij een vriend of familielid had kunnen leren.

Maar goed, dat was ONZE situatie.
In het algemeen ben ik een grote voorstaander van het grootbrengen van kinderen met zoveel mogelijk andere kinderen om zich heen. Simpelweg omdat dit bij onze soort hoort.
De mens is een sociaal dier, en een kind moet vanaf het eerste moment leren socialiseren, zowel met andere kinderen als met volwassenen anders dan hun ouders. Dat bevordert zijn ontwikkeling in heel veel aspecten, en dat is ook wetenschappelijk aangetoond. Kijk b.v. naar de studie van het NICHD dat in 1991 is begonnen en nog steeds loopt (eerste link, en vervolgens 2e link naar de studie zelf)

Het risico van ziektes is ook een argument vóór het KDV. In het begin wordt een heel klein kind wellicht vaker ziek op een KDV, maar vanaf z'n 4e, als het kind echt belangrijke dingen moet leren, worden "KDV-kinderen" minder vaak ziek, omdat hun immuniteit beter ontwikkeld is, en missen ze dus minder lessen. Dat is ook met wetenschappelijke studies aangetoond.

Of iedereen zo'n bewuste keuze maakt? Nee, natuurlijk niet, maar veel mensen (zoals ik destijds) kunnen simpelweg om 1001 reden niet rekenen op vrienden, familie of wie anders dan ook die op hun kind past. En je baan (deels) opzeggen is ook geen makkelijke keuze. Dat weegt ook zwaar bij het nemen van zo'n beslissing.

Onderzoeken, die ik op dit gebied heb gelezen, spreken elkaar tegen. En dat vind ik ook logisch, omdat het enorm persoonsgebonden is: het ene kind is het andere niet. Betreft het bijvoorbeeld een meer extravert kind, gericht op de buitenwereld, dan kan een opvoeding in een groep heel goed gaan. Een meer gevoelig introvert kind kan meer rust, veiligheid en zekerheid nodig hebben en gebaat zijn bij een opvoeding van de ouders.
Of als de gezinssituatie niet stabiel is, dan is er veel voor te zeggen om het kind naar een kdv te doen.
Vele onderzoeken geven aan, dat het vooral voor de sociale ontwikkeling van een klein kind goed is om vele contacten te hebben, maar andere spreken dat juist weer tegen.
Deze wijzen uit, dat een kind de eerste ongeveer 3 jaar van zijn leven behoefte heeft aan dezelfde opvoeders/ verzorgers, en dat een stabiele gezinssituatie voor de ontwikkeling heel belangijk is, met name het contact met de moeder.
Zelf heb ik zeer bewust gekozen voor het laatste, in combinatie met veel contact met andere kinderen, mede omdat ik 1 kind heb. Vanaf 3 jaar ging hij 2 dagdelen naar de peuterspeelzaal.
Geen seconde spijt van gehad.

Ik denk dat weinig mensen (behalve bijv Gaby maar die moest ook gewoon werken) kiezen voor een kdv als opvoedingsmethode. Je wilt of moet werken en je zoekt een plek waar je kind wordt opgevangen maar de opvoeding doe je nog altijd zelf. Natuurlijk leert een kind van alles op een kdv maar echt opvoeden is iets anders.

Buurvrouwen en zelfs oma's werken ook steeds vaker dus waar laat je je kind? Verder was het de afgelopen jaren soms goedkoper om je kind naar de opvang te brengen dan naar een gastouder, zeker als dat zwart ging. Verder zijn de wachtlijsten weg zodat je je kind daar ook gewoon kwijt kunt itt de jaren 90.

Verder moet er in deze tijd gewoon vaak gewerkt worden door beide ouders om het hoofd een beetje fatsoenlijk boven water te houden. De stellen bij wie dat niet hoeft (rijk) zullen alsnog een oppas inhuren zodat moeders kan gaan shoppen in de PC.

Ik ben van mening dat kinderen heel goed door anderen opgevangen kunnen worden en dan is een kdv met professioneel opleidde mensen over het algemeen te verkiezen boven de buurvrouw of een oma. Laat oma en opa lekker opa en oma zijn en geen opvoeders. Het kan ook flinke wrijving geven in de familie, ik heb genoeg van die verhalen gelezen rond het jaar 2000. Ook hebben opa en oma vaak meerdere kleinkinderen en wordt het te veel.

Pas sinds de pakweg zeventiger jaren zijn gezinnen echt kleiner geworden, ouders gaan werken en opa's en oma's op meer afstand van het gezin komen te staan. Daarvoor had je grote gezinnen, speelde het leven zich veel meer af op straat of in de buurt en bevonden kinderen zich daarmee al van nature in een omgeving met veel meer leeftijdgenoten om zich heen. Ik zie daarom niet zozeer meerwaarde als meer een georganiseerde manier om die situatie weer min of meer te creeeren met een win/win voor alle betrokken partijen.

Ik geeft toe dat het een beetje kort door de bocht beschrijving is maar ik hoop dat het beeld wat ik probeer te schetsen een beetje over komt.