Hoe ontstaat humor?

Humor kan je heel ruim bekijken, maar vaak wordt het vanuit een heel serieus standpunt benaderd. Daardoor komt het ook dat je een komediant meestal zelf nooit ziet lachen met zijn eigen grappen en grollen. Dit komt door de sterke associatie van de humorist met hetgeen hij/zij brengt. Mensen die constant met zichzelf moeten lachen worden over het algemeen niet echt serieus genomen.

Moehahahahaha !!

Nu serieus... Anderzijds snappen de toeschouwers al snel dat de serieuze associatie met iets absurds niet klopt. Het kan ook zijn dat door de acteur/humorist een andere emotie of beleving wordt uitgebeeld dan dat past bij het onderwerp (bvb wel lachen met iets erg triests), of dat de timing van een reactie helemaal verkeerd is (drie seconden na met je vinger tussen de deur te zitten pas 'auw' roepen). H!erdoor kunnen de toeschouwers afstand nemen van een bepaald hekel punt (racisme, angsten, relatieproblemen, ...) en het meer relativeren. Zo krijg je een dubbele bodem die zo absurd wordt, dat men erom moet lachen. Dit gebeurt doordat de prefrontale cortex (voorste gedeelte) van de hersenen gestimuleerd wordt. Dit deel van de hersenen is ook erg actief bij beloningen, dus daarmee dat men geniet van het lachen (zelfs als je buik begint zeer te doen en je wangen verkrampen).

Om echt over internationale humor te spreken is moeilijk, want de appreciatie voor een bepaalde vorm van humor is sterk afhankelijk van het individuele gegeven per persoon (achtergrond, afkomst, IQ, relativeringsvermogen, karakter) alsook met meer breder gelegen sociale aspecten (cultuur, geloof, algemene politieke toestand).
Wat wel een gegeven is, is dat mimiek en uitbeelding van basisemoties en menselijke ervaringen vaak wel als universeel grappig gezien worden, in vergelijking met het gesproken woord. Lichaamstaal is iets wat men overal verstaat. Daarom ook dat Laurel & Hardy of Mr. Bean wereldwijd bekend zijn geraakt. Zij haalden hun humor vooral uit leedvermaak of menselijke fouten die in iedere cultuur als hilarisch overkomen. Ikzelf werk als mediclown (bij zieke kindjes in België) en moet toegeven dat grappig zijn erg veel intelligentie en creativiteit vereisen om in een fractie van een seconde een situatie of omgevingsfactor aan te grijpen en tot iets grappigs om te buigen. Hier werken ook vooral leedvermaak (zelfspot of gefakete pijn) en uitbeelding van een basisgevoel (boosheid, blijdschap, verwarring ...) het beste.