Waarom hechten sommigen zoveel aan het huisje-boompje-beestje?

Omdat sommigen niet avontuurlijk zijn ingesteld en geborgenheid zoeken binnen dat patroon waar ikzelf overigens ook in terecht ben gekomen en nog steeds zonder kleerscheuren... Zou niet anders willen.

Allereerst omdat ze dat van huis hebben meegekregen. Vaak hebben ze het voorbeeld uit eigen ervaring en komen ze uit een gelijksoortig gezin. Soms wordt het verwacht door de omgeving en misschien religie. Verder is het veilig en vertrouwd - weinig risico. Het geeft zekerheid. En aangezien ze niet beter weten zijn ze op hun manier wel gelukkig.

Omdat dit nou eenmaal de normale gang van leven is. Bovendien: De kinderen gaan wel het huis uit maar in de tussenliggende periode kun je er naast zorg ook een hoop plezier aan beleven en daarna trouwens ook. In mijn geval zal mn geliefde altijd meer dan een goede vriend zijn, zal ik genieten van mn pensioen en zijn er ook na mijn tachtigste nog genoeg activiteiten zonder de garaniums. Dus zo negatief of saai zie ik deze vorm van leven echt niet.

Omdat ondanks de moderne overwaardering voor spannende avonturen, wilde feesten, heftige relaties, boeiende banen en grenzeloos vermaak, de meeste mensen eigenlijk diep in hun hart wezens die erg hechten aan vastigheid, voorspelbaarheid, een zekere mate van comfort, rust en structuur, en gedijen daar ook het beste bij. Uitspattingen en verrassingen zijn leuk, maar niet als ze je hele leven beheersen. Slechts weinigen zijn in de wieg gelegd voor een Indiana Jones-achtig leven. Voor zover je dat al volhoudt.

Ik hoop inderdaad dat ik over een jaar of twintig met mijn beste vriendje achter de 'geraniums' kan genieten van een heerlijk gezapig burgerleventje zonder overdreven opwinding of onvoorspelbaarheden. Genieten van elkaar en van de kleine dingen die het leven aangenaam maken. Met ruimte genoeg voor hobbies en liefhebberijen.

Ik moet er niet al denken mijn hele leven alleen door te brengen en mijn dagen te vullen met oppervlakkig vermaak dat als ik zo om me heen kijk steeds gekker moet zijn. Deel zijn van een gezin geeft rust en zekerheid en geeft je daardoor de ruimte om jezelf te leren kennen en ontwikkelen, ontdekken welke dingen echt belangrijk zijn en de bevrediging van het alledaagse.

Vergis je niet ; ook mensen die kiezen voor een ánder leven zitten vast in dat patroon van werken, sociale verplichtingen en vaste lasten. Of je moet je hele leven zonder enige vastigheid willen leven, voortdurend van hot naar her, baan naar baan, huis naar huis, land naar land, partner naar partner, wat me buitengewoon ongezond lijkt.

Toen ik twintig was leek me dat ook allemaal niks, maar bij het volwassen worden hoort ook het maken van andere keuzes vanuit andere motiveringen. Het één is niet per definitie beter dan het ander. Als je op die manier niet gelukkig zou kunnen worden, zouden niet zo ontzettend veel mensen het doen of er naar streven. Ik vraag me juist af of iemand die echt op zijn veertigste nog stééds niet bereid is zich te 'settelen' wel echt gelukkig is of kan zijn ; op mij maken ze meer een wat wanhopige of onvolwassen indruk. Altijd op zoek naar iets dat ze kennelijk niet kunnen vinden.

Toen ik twintig was, keek ik met verbijstering naar mensen van veertig. In mijn ogen hadden ze hun hele leven al gehad. Er bleef alleen maar burgertruttigheid over. Ik studeerde, trok in de zomervakanties met een backpack door Europa, hokte (werd in die tijd nog afgekeurd) met mijn vriend op een etage en vond de maatschappij burgerlijk. Een eigen huis wilden we niet, autorijden was slecht voor het milieu, etc. Kortom: we waren jong, progressief en zaten vol idealen.

Toen ik 25 jaar was, kreeg ik mijn eerste kind. Het kind was wel gewenst, maar niet gepland. Samenwonen was in die tijd nog niet echt geaccepteerd. We wilden niet dat ons kind op onze alternatieve leefwijze aangekeken zou worden, dus de eerste stap naar de burgertruttigheid werd gezet. En spoedig volgden er velen: er kwam een vaste baan; een huis kopen was goedkoper en makkelijk dan huren; het gezin werd uitgebreid etc. Toen we drie kinderen hadden besloten we zelfs om een eigen auto te kopen!

Waarom was dit gebeurd? Deels omdat we onze idealen aangepast hadden aan onze omstandigheden. We hadden gekozen voor een gezin. Ons grote ideaal was nu: onze kinderen op een goede manier grootbrengen en ze voorwaarden voor een goede toekomst bieden.
In die periode zit je soms best wel wat 'vast'. Het is een leuk maar heftige perioden met maar weinig tijd voor jezelf.

De tijd om je kinderen groot te brengen neemt in zijn totaliteit een behoorlijke periode in. Nu zijn de kinderen uitgevlogen. De vijftig ben ik gepasseerd, maar de tijd om achter de geraniums te gaan zitten is voor mij nog lang niet aangebroken. In de perioden waarin de kinderen zelfstandiger werden, ben ik begonnen met weer plek voor mijzelf in te ruimen. Twee van mijn kinderen zijn afgestudeerd, één zit nog op de universiteit. Er blijft van tijd tot tijd zelfs wat geld over. Dit stoppen we niet in de aanschaf van geraniums, maar we maken af en toe een leuke reis en ik ben zelfs weer (deeltijd) gaan studeren naast mijn werk. Ik heb weer nieuwe idealen, minder progressief als voorheen.Mijn idealen zijn nu: Een fitte bejaarde worden die nog volop in het leven staat. Voor die fitheid moet ik in beweging blijven en om volop in het leven te staan, blijf ik voorlopig nog werken en me ontwikkelen en actief dingen ondernemen. En als dat fysiek of mentaal niet meer wil? Wie weet is dan de tijd voor geraniums aangebroken!

Ik val denk ik ook in de categorie die je bedoelt en zie het niet als "je hele leven opgeven". Sterker nog, ik vind het schokkend dat je dit ziet als je leven opgeven.

Een gezin IS leven, en sluit niet uit dat je ook een avontuurlijk leven kunt hebben door dit te delen met je gezin. Ik zie het hele leven, inclusief het gezin als avontuur. Zonder gezinnen houd het leven op een gegeven moment op; worden er geen kinderen meer geboren of groeien op buiten de beschermde omgeving van een gezin.

Iedereen mag uiteraard zelf kiezen wat hij/zij doet met het leven, maar je stelt het wel heel erg zwart/wit. Vele mensen genieten van huisje-boompje-beestje en weten dat prima te combineren met bunjee jumpen, vliegen, zeilen, en wat voor gekke dingen je maar kunt bedenken.
Of hebben helemaal geen behoefte aan al die "gekkigheid".

Je hele leven opgeven om een gezin te stichten???
De zaken die jij schetst zijn naar mijn mening enkel jouw invulling van het geheel.
Ik heb naast mijn gezin nog steeds een leven. Samen met mijn gezin en dat leven ernaast, is dat een heeeeel leven hoor, geen half.
Mijn geliefde wordt geen goede vriend, dat is hij al, hoewel hij daarnaast ook mijn geliefde is. Zorgen dat je relatie blijft werken is hard werken, en dat doen wij om te zorgen dat we ook nog een leven hebben als de kids het huis uit zijn. Geraniums zullen er hier nooit komen. Een dynamisch leven maakt je zelf.
Maar goed, niet iedereen is zo en sommigen zullen tevreden zijn met de goeie vriend en de geraniums. Ook niets mis mee.
Maar ik snap jouw opmerking over kleerscheuren niet zo goed. Ik leer ontzettend veel van mijn kinderen. Het eerste dat mij altijd opvalt als ik mensen van mijn leeftijd of ouder zie die geen kinderen hebben is dat het een beetje vreemde mensen zijn. Er op zichzelf gefocusd, kunnen vaak minder relativeren. Met kinderen leer je om het leven meer te nemen zoals het is, uiteindelijk wordt je daar gelukkiger van. Ik in ieder geval wel.

Maar als je zelf het gevoel hebt dat je iets moet opgeven om aan kinderen te beginnen en je de zorg voor hen als een plicht en belemmering ziet, dan moet je niet aan kinderen beginnen. Lijkt me logisch. Je bent het niet verplicht hoor!

Toegevoegd na 9 uur:
Ik wil toch nog even toevoegen dat ik ondanks mijn gezin met 4 kinderen absoluut niet burgelijk ben. Je hoeft je 'leven' van voorheen helemaal niet op te geven, alleen een beetje aanpassen voor de paar jaar dat de kids echt je aandacht en zorg nodig hebben. Als je het goed doet kunnen ze na een jaar of 10-12 redelijk zelfstandig functioneren en kun jij weer je 'gewone' dingen doen.

Zoals de meeste hier ook al schrijven zijn mensen van nature op zoek naar geborgenheid, vertouwen en duidelijkheid. En dit kan je vinden en geven in een gezin.
Als je hier voor kiest kun je heel gelukkig worden.

Maar je kunt ook op jezelf vertrouwen en niet per se een gezin nodig hebben om je geborgen te voelen.
En het leven zoveel mogelijk nemen zoals het je toekomt.
En hoe je het ook went of keert als je (jonge) kinderen hebt wordt dit een stuk moeilijker.
Op de avond zelf bepalen dat je naar de bioscoop wilt, is voor de meeste die geen inwonende aupair hebben bijna onmogelijk. En de volgende dag in gaan op een onverwachte leuke uitnodiging word dan nog lastiger.
Je zou eigenlijk nog wel een studie willen doen, maar dat kan nu even niet, kinderen vragen nog veel tijd.
Je wordt beperkt in je doen en laten. En dat is vaak de rede dat mensen er bewust voor kiezen om juist geen kinderen te willen.

Mensen die geen gezin willen zijn niet per se mensen die willen bungee jumpen of een leven lang indiana Jones willen zijn. (net zoals niet iedere bejaard gezinslid achter de geraniums gaat zitten.)
Maar gewoon mensen die zo min mogelijk beperkt willen worden in de vrije tijd die ze naast hun verplichtingen hebben. gewoon doen wat je zelf wilt zonder daarbij te hoeven denken doe ik hiermee een ander niet te kort?

Je kunt het egoistisch noemen maar ook zelfbeschikking.

De meeste vrouwen krijgen rond een bepaalde leeftijd last van hun biologische klok. Dat betekent dat er een kind moet komen.
Als je een leuke vriend hebt is het in onze samenleving de gewoonte om te trouwen, een leuk huisje te zoeken en dan een gezin te stichten.
Zo werkt het dus.

Overigens: Als je gezond en lekker in het leven staat is het: Prima dat je kinderen op een goed moment het huis uitgaan (weer lekker de rust en de ruimte!), Blijft je geliefde ook echt je geliefde (daar moet je samen aan blijven werken), en krijg je weer alle tijd terug om gave en mooie dingen te doen (hoezo geraniums?)

Ik denk dus dat je het een beetje heel erg beroerd afschildert, het huisje boompje beestje leven.
Je bent er zelf bij, en je kunt er een feestje van maken of een saai leven. Dat is je eigen keuze!

Mensen zijn huisje-boompje beestje, daarom hechten ze eraan...