Een gunst, ken je dit gevoel?

Question

Een voorbeeld:

Je weet iets niet, maar je weet dat een vriend ergens werkt waar die mogelijk toegang heeft tot die informatie. Je vraagt hem of die misschien de gelegenheid heeft om dat op zijn werk op te zoeken. Die informatie kan je voor prive gebruiken. Het is een gunst dus je vraagt het heel netjes op een manier van "Het zou leuk zijn, kijk maar, als je tijd hebt". Reageert die vriend meteen met "Ja, maar ik kan niks garanderen!". Dan heb ik zoiets van "Hee, relaxt man, ik zet toch geen revolver tegen je hoofd bij deze vraag.".

Hoe komt het dat mensen soms zo angstig kunnen reageren bij zulke kleine dingetjes?

Toegevoegd na 1 dag:
Hoewel ik aan de antwoorden merk dat er vooral wordt ingegaan op het integer handelen en ethische aspecten vind ik toch dat het om kleine dingetjes gaat. Het ging in het voorbeeld namelijk om een technisch document waar een industrie standaard in beschreven staat. Dus er staat sowieso geen bedrijfsgevoelige informatie in waar die vriend van mij werkt.

Misschien is het meer gewoon dat ik me erger aan uitspraken dat dit en dat niet kan worden gegarandeerd. Omdat ik dat sowieso niet verwacht en mezelf ruimdenkend genoeg vind om te begrijpen dat er wel iets fout kan gaan. Zoals een trein die een keer niet kan rijden omdat iemand zelfmoord heeft gepleegd of andere zaken.

 · Accepted Answer

Ik denk dat mensen zich van te voren al indekken voor het geval ze het vergeten voor je te doen of omdat het een vraag is waar hij eerst zelf nog even over na wil denken... Als je met een vraag zoals deze bij mij zou komen, zou ik eerst ff nagaan of ik zelf niks strafbaars doe. Dat met info die ik naar buiten breng zonder toestemming.

 · Answer

Misschien dat je vriend je verwachting wat wilde temperen om je straks niet te hoeven teleurstellen als het niet is gelukt. In dat geval heeft hij het waarschijnlijk wat ongelukkig verwoord.

 · Answer

Ik kan niet voor die vriend spreken, maar kan wel wat zeggen over hoe dat bij ambtenaren werkt.

Bij de overheid is de afgelopen jaren heel veel energie gestoken in voorlichting rond integriteit. Na de bouwfraude en soortgelijke mega-missers wordt elk gelegenheidsverzoekje op een zilveren schaaltje gewogen.

Bij elk verzoek dat een ambtenaar krijgt om een gunst te verlenen, gaan er in een gemiddeld ambtenarenhoofd allerlei toeters en bellen af: kan dit wel? Mag ik deze informatie wel beschikbaar stellen? Kan daar niet iemand een oneigenlijk voordeeltje mee doen? Moet ik dit aan mijn baas melden? Kan iemand het uitleggen als niet-integer gedrag? Kan ik het voor mezelf verantwoorden?

Bij bedrijven kan ongeveer het zelfde spelen. Bedrijven willen geld verdienen, en dat verdienen ze niet aan het verlenen van gunsten. Kan je als werknemer aan je baas verantwoorden dat je tijd steekt in on-productieve diensten die eigenlijk tegen betaling geleverd hadden kunnen worden? En dat terwijl het werk bij iedereen tegen de plinten omhoog klotst, of juist niet?

 · Answer

Als je een goeie werknemer bent, dan staat je hoofd op het werk niet naar prive zaken.

amigo · Answer

Ik vind het persoonlijk precies de juiste reactie!!

Je vertaalt dit als angstig maar waarom dan?

Hij zegt: ja, dus hij is in principe bereid je te helpen
Hij zegt: ik kan niet garanderen: dat kan betekenen dat hij zijn chef gaat vragen of hij dit aan jou mag doorgeven, of hij gaat uitzoeken of hij dit legaal kan doen, of hij kijkt of hij wel toegang heeft.

Allerlei opties waardoor hij mogelijk bij jou terug moet komen en zeggen dat het helaas niet doorgaat.

Ik stel ook voor om zoiets anders te vragen (want ik vind het nogal wat op deze manier).

Ik zou zeggen: Denk jij dat je de mogelijkheid zou hebben die en die info op te zoeken voor iemand prive?

Ik vraag het dan nog niet, ik vraag of het mogelijk is, dat komt veel minder direct over, mensen vinden het vaak niet fijn iemand iets te weigeren, ik vraag nu nog niet om de gunst maar kijk eerst naar de opties, als dat lijkt te kunnen kan ik er alsnog om vragen of hij biedt uit zichzelf aan het op te zoeken

Toegevoegd na 1 dag:
Nav je toevoeging. Als je met bedrijf: bedrijfsleven bedoelt en niet overheid (want daar heb ik geen ervaring) wordt ik nog stelliger over dat ethische. Ik denk dan echt dat jij je onterecht ergert (hetgeen wel je goed recht is trouwens). Ik had het NOOIT in mijn hoofd gehaald om een document zoals jij noemt aan iemand buiten het bedrijf te geven. Vind je het niet in de bieb of op internet heb je dan echt pech. Die geheimhoudingsverklaring die ik heb getekend is heel dwingend en gaat nl niet alleen over bedrijfsgeheimen. Ik zou niet graag willekeurig welk document via mijn handen het bedrijf zien verlaten.

Ik ga dus zelf steeds meer denken dat jij dit toch niet aan iemand had mogen vragen en daardoor vind ik de uiting van de ergernis absoluut onterecht én onredelijk (sorry)

Een gunst, ken je dit gevoel?

Het beste antwoord

Andere antwoorden (4)

Weet jij het beter..?