Hoe komen lange rivieren aan hun naam?

Waternamen (hydroniemen) worden gezien als de oudste namen die ons zijn overgeleverd. Namen van watertjes en wateren, van beekjes tot rivieren, meren en zeeën, zijn hardnekkig van aard. Als iemand, of een stam een water van enig belang een eigen naam heeft gegeven, blijft die naam in gebruik. Nieuwelingen pikken de naam op en gebruiken hem ook. Vooral als het om een belangrijke stuk water gaat. Bijvoorbeeld een grensrivier, de beek met bron waar alle drinkwater vandaan komt, of een goed bevaarbare stroom. Zulke topografische vastigheden werden benoemd en hielden die naam lang nadien. Omdat je met de naam iets belangrijks aanduidde, werd de naam doorgegeven en overgenomen. Namen van wateren blijken een kenmerkend bestanddeel van de taal te zijn.
Opmerkelijk is dat de namen van grote rivieren in Europa duidelijke overeenkomsten in taalvorm vertonen. Van het Baltische gebied tot in Noorwegen, Nederland, Frankrijk, Italië en op de Balkan zijn gelijkluidende waternamen gevonden. Het leidde tot een theorie, dat deze hydroniemen de restanten zijn van een verdwenen taalsysteem, dat over heel Europa in gebruik moet zijn geweest. Maar ja, vertel het maar eens na als die taal niet meer bestaat. Naamkundigen (ook in Nederland) menen dat in de Lage Landen geen vóór-Germaanse waternamen te vinden zijn. Hele oude waternamen uit de Germaanse en Friese taal bestaan nog wel.Het aardige aan de Europese namen van beken en rivieren is, dat ze vermoedelijk allemaal familie van elkaar zijn. Taalkundigen werken nog aan meer bewijzen voor de theorie dat zulke namen fossiele resten zijn van een taalkundige eenheid. Die waternamen bestonden al eer de Germaanse talen in gebruik kwamen. Nieuwe culturen namelijk, die een bepaalde streek gaan bevolken, nemen de bestaande, gesproken namen voor belangrijke wateren als rivieren gewoon over. Het blijkt dat zulke nieuwkomers geen eigen woord gingen verzinnen voor iets wat d'r al zo lang ligt en een heldere naam heeft. Bestaande waternamen bleven dus in gebruik. Hun herkomst moet ergens in het midden van het tweede millenium vóór 't begin van de jaartelling geweest zijn. Riviernamen van vèr voor het jaar nul!Daarna kwamen Germaanse culturen tot ontwikkeling in Noordelijk en West-Europa, en daar bestaan schriftelijke gegevens van. Deze taalstructuur is bekend en daar zijn ook waternamen van bestudeerd. Die oudste, indo-germaanse, taal is onbekend gebleven, op de riviernamen na die door heel Europa verspreid liggen.

De eerste volksverhuizingen gingen over diezelfde grote rivieren. Op die manier trokken de batavieren van het achterland naar onze streken. Ze namen zodoende de naam ook mee.

In die tijd betekende en volksverhuizing dat de oorspronkelijke bewoners, zo die er waren, of verslagen werden of opgenomen in de stam van de nieuwkomers....anders was er een mislukte verhuizing en stierven de verhuizers...

En bij handelaars , marskramers ed., zullen die mensen ook wel als eerste de naamaanduiding geleerd hebben van de volkeren waar ze kwamen en die naamsaanduiding namen ze dan ook weer mee. Per slot de enige manier voor opvolgers om "de weg" te vragen ergens in een dorpje....waar erghens is de ....rivier

Vanaf het moment dat wij konden varen gingen we al rivier op en af. Juist in de primitieve stammen tijd. Vaak was water makkelijker om over te reizen dan via land. Veel steden liggen om die reden ook langs het water. Dus ik geloof doordat mensen reisde over de rivier ook benaming werd overgenomen. De rijn heeft trouwens ook niet overal de zelfde naam.

De namen van veel rivieren zijn al lang vastgelegd. de oorsprong van de naam is dikwijls oud-Keltisch ... , van oorsprong….of ze over de ganse lengte dezelfde naam hadden is onwaarschijnlijk .... want men had geografisch nergens vastgelegd wat een stroom was of een zijrivier.
De namen die ik terugvind zijn vrij banale ‘Keltische ....’ benamingen ...die in de loop der tijden oud-Griekse en oud-Latijnse namen gekregen hebben (De Romeinen maakten reeds kaarten en rivieren waren belangrijke bakens).
Zo is het (waarschijnlijk) Keltische voor : ‘Grote Rivier’ vertaald geworden in de klassieke talen als :Rhodanos en Rotanos ..... en is later Rhône en Ronne geworden.
De Donau heeft mogelijks een ‘Latijnse’ naam meegekregen
, omdat Donau verwijst , naar Danuvius , de Romeinse riviergod. Trouwens mogelijks had de Donau ook een andere naam ....die komt voor in kwatrijnen van Nostradamus waar bijvoorbeeld naar ‘Hister’ verwezen wordt wanneer het Donau-gebied wordt bedoeld.
Neem nu bijvoorbeeld : Maas en Moezel , twee rivieren die in elkaars nabijheid liggen , maar die hydrografisch , niks met elkaar gemeen hebben.
Mogelijks zou Maas ....vroeger Mosa heten bij de Galliërs , Maso , bij de Kelten ....en mogelijks wordt ook Ligurisch als oorsprong vermeldt . (betekenis ?)
Een beetje verder is er dan de Moezel , die bij de Galliërs , Mosella heette (Frans Moselle) en dat dan weer zou kunnen verwijzen naar een verkleinvorm van de Maas ...de kleine Maas
Het gaat hier wel altijd over ‘zou….’.

Nou,de Romeinen hebben die rivieren eigenlijk hun naam gegeven: Rijn komt van Rinus,Donau van Danubius,de Rhône van ook weer het Latijns of Romeinse Rhodanus.
Dus die namen komen niet van oude Keltische of Germaanse stammen,maar van de Latijn sprekende Romeinen die toen get grootste deel van Europa hadden veroverd eb dus overal waar ze de baas waren hun Latijnse taal meebrachten en overal dus een Latijnse naam gaven dus ook aan de rivbieren.