Waarom huilt de een sneller dan de ander?

Ik beschouw mezelf wel als een gevoelig (spiritueel) persoon. Toch heb ik jaren niet kunnen huilen. Dit is gekomen omdat ik in mijn jeugd heb geleerd om niet te huilen. Het was dus een bewuste keuze toendertijd waar ik nu toch anders tegenaan kijk.

Dus iemands verleden is een grote factor hoe er nu met huilen en verdriet wordt omgegaan.

er spelen emoties mee
ik kan heel makkelijk huilen, ik ben heel gevoelig
ik kan huilen bij een film die dramatisch is
ik kan huilen om andermans problemen
ja ik huil best gemakkelijk
maar ik heb ook veel plezier in me leven en leef dus echt met een lach en een traan

Snel huilen kan komen doordat huilen in de jeugd beloond werd met aandacht. Als er maar voldoende behoefte is aan aandacht en huilen effectief blijkt te zijn, wordt huilen een gewoonte. Dit kan er zelfs toe leiden dat bij een onvoldoende voor een proefwerk de tranen gaan lopen. Overigens kan dat ook te maken hebben met moeten presteren onder druk van bijv. ouders.

ik zelf ben al heel lang een volwassen man huil nooit ;maar"maar bij een film als ze mekaar krijgen of niet kunnen de tranen over mijn wangen lopen ,trek maar je eigen conclusie ,lijkt me niet moeilijk

Mensen zijn zeer verschillend in hun beleving en de koppeling tussen emotie en uiting daarvan.
Het is -net zo goed voor een man- zeer belangrijk om te (kunnen ) huilen, het heeft een sterk ontstressende werking (via traanvocht voert het lichaam adrenaline af, vandaar dat je er gemakkelijk een neusreactie van krijgt.
Zelf zie ik het als een overloop van teveel adrenaline (stresshormoon).
Heb je moeite je tranen te tonen, huil dan uit waar niemand bij is. Nog beter is te huilen bij een betrouwbare vriend, vriendin/echtgenoot (m/v).
Er is niets op tegen dat mensen zien dat je ook (maar) een mens bent en je kwetsbaarheid toont.
Toen een goede vriend zijn vrouw verloor hebben we beiden gehuild, mijn oprechte verdriet gaf hem vertroosting, vertelde hij mij later.
Wie durft te lachen, moet ook durven huilen, vind ik.
Onderzoek heeft uitgewezen dat er door het huilen veel dingen in lichaam en geest gebeuren, waardoor
je opknapt, de mensen om je heen begrijpen dan ook dat je aangedaan bent.
Het is een veel positievere uiting dan het om te zetten in agressie en zorgt dat je verstand en gevoel beter op elkaar afgestemd zijn.
Als kind mocht ik niet huilen.
Daarna heeft het me jaren gekost het vermogen (want dat is het) te herwinnen.
Schaam je nimmer voor oprecht verdriet van jezelf.
Mensen die dan minachtend reageren doen dat waarschijnlijk uit jaloezie of gewoon botte , stomme ongevoeligheid.
Van deze houding van anderen moet je je niets aantrekken.
Iemand die met je lacht en met je grient, dat is een echte vriend (T.Hermans verkorte weergave)

Inderdaad die gevoeligheid is belangrijk. Verder is ook belangrijk wat je geleerd of afgeleerd hebt in je leven. Verder is nog belangrijk de trigger: ik moet altijd huilen als een klein dapper meisje een grote kerel verslaat.