In hoe verre moet je je psycholoog kennen?

Het voelt inderdaad wat vreemd dat je iemand 100% in vertrouwen neemt, terwijl jij de ander totaal niet kent.
Maar eigenlijk is dit beste manier om je gevoelens te uiten: als je niet weet hoe de psycholoog (over dingen) denkt, hoef je ook minder bang te zijn dat een oordeel geveld zal worden over hetgeen je vertelt.
Het is een stille muur waartegen je alles kunt zeggen. Maar wel een warme muur die dit vak gekozen om alles te kunnen doen om je te helpen en zonder oordeel je te leren begrijpen.

Er zijn psychologen die soms wel iets over zichzelf vertellen. Dat doen ze bijvoorbeeld om te laten zien dat hetgeen jij vertelt niet zo vreemd is als je denkt.
Kortom, je hoeft je psycholoog niet per se te kennen voor een succesvolle psychotherapie.

Het draait hier om het woord kennen. Als het gaat om gevoelens en gedachten en wensen van onszelf vinden we het in normaal contact met mensen belangrijk om dat uit te wisselen. Een vriendin die alleen over zichzelf praat en geen interesse in jouw wel en wee vertoont is niet zo fijn.

Maar bij een psycholoog kom je over het algemeen met klachten. Daarmee wordt het eenrichtingsverkeer. Je komt bij iemand die iets geleerd heeft waarmee hij jou kan helpen.
Het klinkt belachelijk maar is denk ik wel een goed voorbeeld: Als je bij een oorarts komt vraag je toch ook nooit hoe het met zijn oren is gesteld? Of bij de tandarts kijk je ook niet in zijn mond? Dat zouden we allemaal heel raar en niet ter zake vinden. Als jij een gat in een kies hebt zit je er niet op te wachten dat je tandarts uitgebreid met je gaat bespreken hoe zijn gebit erbij staat.

Ik denk dat je dit ook zo moet zien. Er is meer ruimte voor jouw zaken als iemand anders zijn mentale gesteldheid niet ook gaat vertellen.

En als je langer contact met iemand hebt komt het echt wel voor dat iemand ook iets van zichzelf vertelt. Maar met mijn uitleg hierboven denk ik nu zelf dat het wel beperkt zou moeten blijven.