Is een ''perfectionist''dit voor zichzelf of voor een ander?

Een echte perfectionist stelt vooral hoge eisen aan zichzelf.
Hieraan kan hij/zij maar zelden voldoen en dat geeft )veel) stress.
Tevens zorgt de gedrevenheid, meestal voortkomend uit de opvoeding door prestatiegerichte ouders met weinig belangstelling voor andere eigenschappen van het kind,
dan waar ze mee kunnen pronken, dat deze persoon weinig tot geen vreugde beleeft aan de behaalde prestaties, hij/zij behandelt zichzelf in dat opzicht als zijn ouders.
Wanneer je je erg inspant en daaraan geen vreugde beleeft, word je daardoor ook voor je omgeving niet prettiger en kan het perfectionisme zich gaan extrapoleren.
Je wordt dan ook perfectionistisch naar anderen toe. en geeft weinig waardering af, net als naar jezelf dus.
Uit mijn verhaal begrijp je dat deze mens zich niet gelukkig voelt, ook niet bij (groot) succes.
Opvallend is, dat het naar jonge kinderen toe WEL vaak goed gaat en een dergelijke ouder in die fase kan excelleren in ouderschap en ook nog leert het perfectionisme te relativeren.
De poepluiers, het geknoei van de kleine en het feit dat dat allemaal mag en kan, kan er toe leiden dat de perfectionist verandert, kleine kinderen en perfectionisme gaan absoluut niet samen.
In het gunstigste geval is dit een blijvende overwinning, omdat de (ex)perfectionist ontdekt, dat bovengenoemde situaties meer geluk brengen , dan de absurde controledrang, waar kleine kinderen zich geen drol van aan trekken.
Ook zorgt de confrontatie met het kind in de persoon zelf, dat de gelukbeleving een hogere prioriteit gaat krijgen.
Iedere perfectionist is immers niet zo geboren , maar zo geworden (nurture).
Dus is een perfectionist dat vaak ook voor anderen maar leert hij van extreem maar onschuldig niet-perfectionisme deze eigenschap soms juist af.
Je conformeren aan onredelijke eisen van een perfectionist raad ik met klem af, je houdt daarmee dit gedrag in stand.
De perfectionist meer met zichzelf in contact laten komen en deze aanleren dat een 7 ook een voldoende is wil nog wel eens helpen.
Toch is ouderschap een van de meest functionele methoden om hier van af te komen.
De perfectionist moet hier echter wel voor openstaan.
Het besef dan het leven na het stoppen perfectionist te zijn weer een stuk leuker wordt (ook voor zijn omgeving)
is een goed motivatiepunt. Van kinderen (ook die van anderen) kun je veel (af)leren.
Het loslaten van perfectionisme kan evenzogoed nog jaren in beslag nemen maar levert winst op, dus volhouden!!!