Is perfectionistisch zijn een vorm van ijdelheid?
2K
2K keer bekeken
Heb je meer informatie nodig om de vraag te beantwoorden? Reageer dan hier.
Geef jouw antwoord
Het is niet mogelijk om je eigen vraag te beantwoorden Je mag slechts 1 keer antwoord geven op een vraag Je hebt vandaag al antwoorden gegeven. Morgen mag je opnieuw maximaal antwoorden geven.
Het beste antwoord
Ik was zelf vroeger een afschuwelijke perfectioniste! Ik ben blij dat dat zo was en niet meer is! Echt waar. Het is echt geen angst om voor slordig versleten te worden, of om "af"te gaan, maar het zit in je. In je hersenen denk ik.
Als kind ging ik al stofzuigen als ik uit school kwam en mijn moeder had het nog niet gedaan. Alleen omdat ik me het prettigst voelde als alles om me heen opgeruimd, schoon en geordend was, anders vond ik het niet gezellig en kon ik mijn huiswerk niet eens maken omdat ik steeds eraan moest denken dat de omgeving om me heen niet zo was, als die voor mijn gevoel moest zijn. Mijn handschrift moest perfect zijn al moest ik het tig keer overschrijven, zelfs de asbak werd elke keer geleegd als er een peuk in lag wanneer iemand rookte. Niet omdat ik ijdel was, of bang of
bewonderd wilde worden of... nee, omdat ik zo in elkaar zat. Dit gaat onnadenkend, automatisch. het is als een dwangneurose en dit is het ook alleen besef je het niet in het begin, want het hoort bij je. Op gegeven moment ging ik het ineens beseffen, ik denk toen ik net een baby had. Ineens was het niet belangrijk meer, ik wilde alleen nog maar tijd aan de baby besteden en elk moment was zo kostbaar! Opruimen deed ik alleen nog als hij sliep en dan moest alles snel gebeuren dus niet meer zo precies. In het begin was dit best moeilijk, maar als ik vandaag alles afgestoft had, lag het er morgen toch weer,zo ging ik redeneren en dat hielp. In plaats van thuis opruimen ging ik met de baby wandelen en bedacht om mijn toch wel slechte geweten te sussen in het begin, dat het zonnetje en de frisse buitenlucht zoveel belangrijker waren. Zowel voor mij als voor hem. Het is nooit een troep bij mij hoor, dat zal het nooit worden en nog heeft alles zijn vaste plaats, maar ik kan de was rustig 2 dagen laten liggen voor ik hem wegstrijk ( wel op een nette strakke stapel uit het zicht dan hè) want helemaal weg gaat het nooit. :)
Ik ben echt niet ijdeler dan elke andere vrouw die wel graag verzorgd is.
(Lees meer...)
Als kind ging ik al stofzuigen als ik uit school kwam en mijn moeder had het nog niet gedaan. Alleen omdat ik me het prettigst voelde als alles om me heen opgeruimd, schoon en geordend was, anders vond ik het niet gezellig en kon ik mijn huiswerk niet eens maken omdat ik steeds eraan moest denken dat de omgeving om me heen niet zo was, als die voor mijn gevoel moest zijn. Mijn handschrift moest perfect zijn al moest ik het tig keer overschrijven, zelfs de asbak werd elke keer geleegd als er een peuk in lag wanneer iemand rookte. Niet omdat ik ijdel was, of bang of
bewonderd wilde worden of... nee, omdat ik zo in elkaar zat. Dit gaat onnadenkend, automatisch. het is als een dwangneurose en dit is het ook alleen besef je het niet in het begin, want het hoort bij je. Op gegeven moment ging ik het ineens beseffen, ik denk toen ik net een baby had. Ineens was het niet belangrijk meer, ik wilde alleen nog maar tijd aan de baby besteden en elk moment was zo kostbaar! Opruimen deed ik alleen nog als hij sliep en dan moest alles snel gebeuren dus niet meer zo precies. In het begin was dit best moeilijk, maar als ik vandaag alles afgestoft had, lag het er morgen toch weer,zo ging ik redeneren en dat hielp. In plaats van thuis opruimen ging ik met de baby wandelen en bedacht om mijn toch wel slechte geweten te sussen in het begin, dat het zonnetje en de frisse buitenlucht zoveel belangrijker waren. Zowel voor mij als voor hem. Het is nooit een troep bij mij hoor, dat zal het nooit worden en nog heeft alles zijn vaste plaats, maar ik kan de was rustig 2 dagen laten liggen voor ik hem wegstrijk ( wel op een nette strakke stapel uit het zicht dan hè) want helemaal weg gaat het nooit. :)
Ik ben echt niet ijdeler dan elke andere vrouw die wel graag verzorgd is.
Verwijderde gebruiker
14 jaar geleden
Andere antwoorden (12)
Nee, zeker niet, je kan een perfectionist zijn, maar daarnaast zeer sociaal en totaal niet ijdel.
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
14 jaar geleden
Ik denk dat het een vorm van zelfbescherming is.Je krijgt complimentjes en dan weet je dat je goed bezig bent.Maar het kan je uitputten en je kan erdoor gestresseerd geraken.Ja, ik denk ook dat het een vorm van ijdelheid is., zo van:'Hebben jullie allemaal gezien hoe ik het tot in de puntjes afwerk?'(met de connotatie:ik ben beter dan jullie.)
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
14 jaar geleden
Zijlijngs misschien. Maar waarschijnlijk is het meer een vorm van twijfel ontevredenheid en onzekerheid. Streven tot het uiterste.
Voor de perfectionist is het misschien wel helemaal geweldig dat ie na ik weet wel niet hoeveel uren dagen weken of misschien wel maanden en jaren , het gene heeft bereikt wat ie wilde ten koste van alles.
Maar zelf denk ik liever: t Is een keer goed hoor!
(Lees meer...)
Voor de perfectionist is het misschien wel helemaal geweldig dat ie na ik weet wel niet hoeveel uren dagen weken of misschien wel maanden en jaren , het gene heeft bereikt wat ie wilde ten koste van alles.
Maar zelf denk ik liever: t Is een keer goed hoor!
Verwijderde gebruiker
14 jaar geleden
NEE!!!
Tenzij je perfectionisme je uiterlijk betreft.
Een perfectionist wil graag alles helemaal goed voor elkaar hebben en vind dat de gewoonste zaak van de wereld. Ik geneer me juist vaker voor complimenten dan dat ik er op zit te wachten. Ik doe dingen gewoon zoals ik denk dat het moet en tja... als het dan perfect is ben ik wel heel erg blij maar alleen voor mezelf, niet voor eventuele complimenten.
(Lees meer...)
Tenzij je perfectionisme je uiterlijk betreft.
Een perfectionist wil graag alles helemaal goed voor elkaar hebben en vind dat de gewoonste zaak van de wereld. Ik geneer me juist vaker voor complimenten dan dat ik er op zit te wachten. Ik doe dingen gewoon zoals ik denk dat het moet en tja... als het dan perfect is ben ik wel heel erg blij maar alleen voor mezelf, niet voor eventuele complimenten.
Verwijderde gebruiker
14 jaar geleden
Dat heeft met ijdelheid niets te maken. Een perfectionist maakt het alleen zichzelf erg lastig, omdat het nooit goed genoeg is wat hij/zij doet.
Een perfectionist is niet perfect, maar wil het wel graag zijn en daarom is het leven soms voor hem/haar moeilijk. Je kunt niet alles perfect doen. Perfecte mensen bestaan (gelukkig) niet.
(Lees meer...)
Een perfectionist is niet perfect, maar wil het wel graag zijn en daarom is het leven soms voor hem/haar moeilijk. Je kunt niet alles perfect doen. Perfecte mensen bestaan (gelukkig) niet.
Verwijderde gebruiker
14 jaar geleden
Een perfectionist waarin?
Privé ben ik wat losser, dan ben ik liever lui dan moe, en wil er wel eens de klad in schieten. Op kantoor streef ik echter naar perfectie (wat niet te halen is, dat weet ik ook wel, maar alleen het feit dat iets onhaalbaar is betekent niet dat men het niet na hoeft te streven), omdat er ook anderen afhankelijk zijn van het werk dat ik aflever, en ik het zelf ook vervelend zou vinden de hele tijd de fouten van anderen te moeten herstellen. Dat is geen ijdelheid, maar een plichtsgevoel - ik word tenslotte betaald om zo goed mogelijk arbeid te leveren, dan is het minste dat van mij verwacht mag worden dat ik dit ook nastreef.
Als er dan om de zoveel tijd een complimentje volgt, dan is dat meegenomen. Ik denk dat eenieder tenslotte toch liever op een locatie werkt waar hij het gevoel heeft gewaardeerd te worden voor verrichtte arbeid - het motiveert bovendien om goede prestaties te blijven leveren.
Maar wat dat betreft is hoogstwaarschijnlijk eenieder in meer of mindere ijdel. Ik vermoed dat iedereen liever op een plek zit waar hij of zij wordt gewaardeerd dan op een plek waar hij of zij niet wordt gewaardeerd. Niets mis mee, volledig menselijk, en vooral begrijpelijk.
(Lees meer...)
Privé ben ik wat losser, dan ben ik liever lui dan moe, en wil er wel eens de klad in schieten. Op kantoor streef ik echter naar perfectie (wat niet te halen is, dat weet ik ook wel, maar alleen het feit dat iets onhaalbaar is betekent niet dat men het niet na hoeft te streven), omdat er ook anderen afhankelijk zijn van het werk dat ik aflever, en ik het zelf ook vervelend zou vinden de hele tijd de fouten van anderen te moeten herstellen. Dat is geen ijdelheid, maar een plichtsgevoel - ik word tenslotte betaald om zo goed mogelijk arbeid te leveren, dan is het minste dat van mij verwacht mag worden dat ik dit ook nastreef.
Als er dan om de zoveel tijd een complimentje volgt, dan is dat meegenomen. Ik denk dat eenieder tenslotte toch liever op een locatie werkt waar hij het gevoel heeft gewaardeerd te worden voor verrichtte arbeid - het motiveert bovendien om goede prestaties te blijven leveren.
Maar wat dat betreft is hoogstwaarschijnlijk eenieder in meer of mindere ijdel. Ik vermoed dat iedereen liever op een plek zit waar hij of zij wordt gewaardeerd dan op een plek waar hij of zij niet wordt gewaardeerd. Niets mis mee, volledig menselijk, en vooral begrijpelijk.
Verwijderde gebruiker
14 jaar geleden
Perfectionisme kom vaak voort uit ijdelheid, maar niet van jezelf.
Je opvoeders of andere sturende volwassenen in je jeugd die met je willen pronken, geven je weinig aandacht voor jou als persoon maar wel (hooguit) voor je prestaties.
HUN ijdelheid is dus vaak het fundament van jouw perfectionisme.
Was de perfectionist wat ijdeler, dan stopte het perfectionisme.
Mensen die erg perfectionistisch zijn op hun verschijning (en verder niet) zijn vaak ijdel, maar dat zij dan ook geen echte perfectionisten.
(Lees meer...)
Je opvoeders of andere sturende volwassenen in je jeugd die met je willen pronken, geven je weinig aandacht voor jou als persoon maar wel (hooguit) voor je prestaties.
HUN ijdelheid is dus vaak het fundament van jouw perfectionisme.
Was de perfectionist wat ijdeler, dan stopte het perfectionisme.
Mensen die erg perfectionistisch zijn op hun verschijning (en verder niet) zijn vaak ijdel, maar dat zij dan ook geen echte perfectionisten.
Verwijderde gebruiker
14 jaar geleden
Perfectionistisch zijn, is een aangeboren ,bijna dwangmatige handeling ,veel zaken, bijna overdreven uit te voeren.
Gek genoeg kunnen deze mensen bij bepaalde zaken, juist ongelooflijk slordig zijn.
(Lees meer...)
Gek genoeg kunnen deze mensen bij bepaalde zaken, juist ongelooflijk slordig zijn.
Verwijderde gebruiker
14 jaar geleden
De perfectionist is het tegengestelde van wat hij lijkt te zijn; zijn voorliefde voor volmaaktheid is niet echt. Het is een spel dat hij met anderen speelt om zijn verlangen te domineren en zijn omgeving te controleren te verbergen. Het is een spel van de hoofdrol spelen, ontworpen om anderen naar een lager niveau te drukken, zodat hij in vergelijking tot hen kan uitblinken. Het verbergt zijn asociale, tirannieke instelling van geest en gedrag. Hij staat erop dat anderen naar zijn pijpen dansen en verzekert zich er hierdoor van, dat ze niet op zijn terrein een graad van superioriteit over hem bereiken door zelf de maatstaf te bepalen...
Hij is in wezen een angstig mens die niet durft te improviseren, uitvinden, ontdekken, vrijelijk fantaseren, of, anders gezegd: spontaan te léven.
Hij wil zichzelf beschermen door een muur van regels, rituelen en maatstaven, zodat hij nooit als minder-dan-volmaakt beoordeeld kan worden.
Hij kan niet bestaan in een sfeer van leven-en-laten-leven. Samenleven als een gelijkwaardig lid van een groep is onmogelijk.
Hij moet bij iedereen fouten en blunders vinden, zodat hij ze als minderwaardige wezens kan uitschakelen en zo de samenwerking met hen vermijden.
De perfectionist is dus in wezen iemand die, voortdurend op zoek naar fouten, afstand in het sociale vlak wil scheppen tussen zichzelf en anderen, vanwege zijn angst om mee te doen en deel te nemen als een gelijkwaardig lid van de menselijke samenleving.
Het spel dat hij speelt is er één van”Big Me” en “Little You”. Hij breekt activiteiten van anderen af en zaait verwarring onder hen, uit vrees dat ze zijn ‘status’ (in het oog van de medemensen) voorbij streven.
Zijn drang tot volmaaktheid leidt zelden tot iets origineels van waarde voor de situatie, aangezien productiviteit niet zijn doel is! Hij is alleen werkelijk geïnteresseerd in een concurrentiestrijd en zich in zijn jaloezie vergelijken met alle andere mensen.
(Lees meer...)
Hij is in wezen een angstig mens die niet durft te improviseren, uitvinden, ontdekken, vrijelijk fantaseren, of, anders gezegd: spontaan te léven.
Hij wil zichzelf beschermen door een muur van regels, rituelen en maatstaven, zodat hij nooit als minder-dan-volmaakt beoordeeld kan worden.
Hij kan niet bestaan in een sfeer van leven-en-laten-leven. Samenleven als een gelijkwaardig lid van een groep is onmogelijk.
Hij moet bij iedereen fouten en blunders vinden, zodat hij ze als minderwaardige wezens kan uitschakelen en zo de samenwerking met hen vermijden.
De perfectionist is dus in wezen iemand die, voortdurend op zoek naar fouten, afstand in het sociale vlak wil scheppen tussen zichzelf en anderen, vanwege zijn angst om mee te doen en deel te nemen als een gelijkwaardig lid van de menselijke samenleving.
Het spel dat hij speelt is er één van”Big Me” en “Little You”. Hij breekt activiteiten van anderen af en zaait verwarring onder hen, uit vrees dat ze zijn ‘status’ (in het oog van de medemensen) voorbij streven.
Zijn drang tot volmaaktheid leidt zelden tot iets origineels van waarde voor de situatie, aangezien productiviteit niet zijn doel is! Hij is alleen werkelijk geïnteresseerd in een concurrentiestrijd en zich in zijn jaloezie vergelijken met alle andere mensen.
Verwijderde gebruiker
14 jaar geleden
Ik denk dat een perfectionist onzeker is en zo goed mogelijk wil presteren om negatieve kritiek te vermijden.
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
14 jaar geleden
Het komt voort uit angst. Angst dat dingen mis gaan en zij de schuld krijgen, angst dat ze geen waardering krijgen, etc. Je ziet het veel meer bij meisjes dan bij jongens. IJdele mensen doen liever dingen waarmee ze in de belangstelling komen, of het perfect is doet er dan niet toe.
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
14 jaar geleden
ik ervaar perfectionisme als iets voor elkaar krijgen zonder dat er enig commentaar op kan worden geleverd.
voorbeeld kan zijn: laminaat leggen. je klikt 10 platen aan elkaar en ziet vervolgens dat er een groef tussen zit. je haalt ze alle drie uit elkaar en zet ze opnieuw in elkaar zodat de groef weg is. vervolgens wrijf je over hèt laminaat zodat er geen uitstulpsels in zitten. dit voorkomt dat als er mensen komen kijken dat ze commentaar leveren op jouw laminaat.''ja, dat is heel mooi gelegd, maar daar zit wel een groef, he...en daar steekt het een beetje uit, maar voor de rest prachtig!''
kortom, het komt eerder voort uit onzekerheid en angst voor negatieve feedback dan ijdelheid.
(Lees meer...)
voorbeeld kan zijn: laminaat leggen. je klikt 10 platen aan elkaar en ziet vervolgens dat er een groef tussen zit. je haalt ze alle drie uit elkaar en zet ze opnieuw in elkaar zodat de groef weg is. vervolgens wrijf je over hèt laminaat zodat er geen uitstulpsels in zitten. dit voorkomt dat als er mensen komen kijken dat ze commentaar leveren op jouw laminaat.''ja, dat is heel mooi gelegd, maar daar zit wel een groef, he...en daar steekt het een beetje uit, maar voor de rest prachtig!''
kortom, het komt eerder voort uit onzekerheid en angst voor negatieve feedback dan ijdelheid.
Verwijderde gebruiker
14 jaar geleden
Deel jouw antwoord
Het is niet mogelijk om je eigen vraag te beantwoorden Je mag slechts 1 keer antwoord geven op een vraag Je hebt vandaag al antwoorden gegeven. Morgen mag je opnieuw maximaal antwoorden geven.