Waarom kan Clive Wearing nog wel piano spelen?

De Britse dirigent en organist Clive Wearing kon voor het laatst iets in zijn geheugen opslaan op 26 maart 1985. Op algemene feiten na kan hij sindsdien zich niets meer herinneren van wat langer dan een paar minuten geleden gebeurde. Gebeurtenissen van vóór de herseninfectie weet hij zich deels te herinneren. Hij speelt nog steeds geregeld piano, maar herinnert zich niet hoe hij dit geleerd heeft. Omdat hij geen enkele compositie meer in zijn geheugen heeft is hij niet in staat om te improviseren of iets nieuws te scheppen.

Hoe heeft hij dan zijn opmerkelijke muziekkennis, vermogen om muziek te lezen, piano of orgel te spelen, te zingen, en een koor te dirigeren op de meesterlijke manier van uit de tijd voordat hij ziek werd, kunnen bewaren? Oliver Sacks stelt dat de muzikale vaardigheden van Clive Wearing blijkbaar zijn vastgelegd op een dieper niveau van de hersenen dan de delen van de hersenschors die bij hem vernietigd zijn en die het expliciete geheugen dragen. Deze horen blijkbaar niet tot de handelingen die afhangen van de waarneming en het expliciete bewustzijn, maar tot de vastliggende actiepatronen. Net als de automatismen die een kind al in het leven aanleert die vastgelegd worden in primitieve delen van de hersenen, zoals bijvoorbeeld het rechtop lopen. Telkens als Clive zingt of piano speelt of een koor dirigeert komt het automatisme hem te hulp. Omdat Clive helemaal thuis is in de muziek overstijgt hij daarin zijn geheugenverlies en vindt hij in de muziek zichzelf terug.
. . .
een kind al vroeg in het leven