Mogen hulpverleners tegen kinderen schreeuwen?

Neen, schreeuwen is geen normaal onderdeel van hulpverlening, zeker niet als om hulp aan kinderen gaat.
Verjaring in het strafrecht zit gemakkelijker in elkaar. Overtredingen (de minst zware delicten) zoals openbare dronkenschap en baldadigheid hebben een verjaringstermijn van 3 jaar.
Bij misdrijven met een maximumstraf van 3 jaar gevangenisstraf of minder zoals vernieling en stalking is de verjaringstermijn 6 jaar.
Bij zwaardere misdrijven, die maximaal tussen de 3 en de 10 jaar gevangenisstraf kunnen opleveren zoals diefstal, oplichting en zware mishandeling, is de verjaringstermijn 12 jaar.
Bij de nog zwaardere misdrijven, waarop maximaal meer dan 10 jaar gevangenisstraf staat zoals verkrachting en doodslag, is de verjaringstermijn 20 jaar.

U zegt dat u nog een kind was en dat u nu 34 jaar bent. Er is dus zeker sprake van verjaring. Een rechtszaak beginnen heeft geen enkele kans van slagen.

Toegevoegd na 1 dag:
Contact zoeken met een letselschade advocaat is vergeefse moeite. Letselschades zijn alle kosten die voortvloeien uit een ongeluk waarbij letsel is opgelopen. Dat is hier niet aan de orde.
Een advocaat gespecialiseerd in het Tuchtrecht neemt alleen een zaak in behandeling als deze aangebracht kan worden bij het Tuchtcollege voor de gezondheidszorg. Ook dat is in dit geval niet mogelijk wegens verjaring en daardoor onvoldoende informatie die nog bewezen kan worden.

Schreeuwen tegen een kind - een kind met een bepaald probleem - is vrijwel nooit gepast en een hulpverlener onwaardig. Zeker als het is gegaan zoals je beschrijft. De enige situatie die ik me kan indenken waarin schreeuwen enigszins zou 'kunnen', is om een kind dat zélf schreeuwt te bereiken wanneer daar geen alternatieven voor zijn. Maar dan nóg zou het niet mijn voorkeur hebben en is er een verschil tussen hard roepen en schreeuwen.

Als het zo is gebeurd zoals je hier beschrijft - en daar ga ik maar vanuit - dan ben ik absoluut van mening dat er fouten zijn gemaakt. Een jong kind is kwetsbaar en heeft leiding en bescherming nodig van volwassenen, geen verbaal geweld. En als ik tussen de regels door lees, dan heb je daar nog steeds last van.

Nu vraag je je af of je hier - zoveel jaar na dato - een zaak van zou kunnen maken. Dat zal erg lastig worden, niet in de minste plaats vanwege de verstreken tijd: in het tuchtrecht geldt een verjaringstermijn van tien jaar. En de kans dat de hulpverleners waar je destijds mee te maken hebt gehad nog als hulpverlener werkzaam zijn, is vrij klein.

Wat je wél zou kunnen doen, is contact opnemen met de instelling die destijds deze 'hulpverlening' gaf en daar een gesprek aanvragen. Eventueel zou je dit samen kunnen doen met je ouders, als zij nog in leven zijn. Misschien werkt het al helend om alleen je verhaal te doen en wellicht zijn er nog oude medische dossiers te vinden of zijn er toch nog medewerkers van destijds te vinden die een licht kunnen werpen op de vraag wat er destijds nu precies is gebeurd en waarom gekozen is voor deze handelswijze. Als ook zij van mening zijn dat er fouten zijn gemaakt, zou het heel fijn kunnen zijn om dit ook van hen te horen en om ook te weten dat deze wijze van handelen inmiddels is verlaten en dus niet meer op deze manier wordt toegepast.

Wil je toch echt weten wat er juridisch eventueel mogelijk is, zoek dan contact met een advocaat die ervaring heeft met tuchtzaken en/of letselschade en laat je daar informeren.

Als je vooral hulp nodig hebt bij het verwerken van wat er in het verleden is gebeurd ook rondom deze 'hulpverlening', dan kun je terecht bij je huisarts. Indien nodig kan die je doorverwijzen naar een GGZ-medewerker die wél naar jou luistert, jouw belang voorop stelt en je hopelijk kan helpen om deze wonden te laten helen.

Aanklagen is niet meer mogelijk ipv verjaring, maar uit laten zoeken of er sprake is van schuld ofzo dat kan wel. Maar zal geld kosten en geen geld opleveren.

Om het plat te zeggen het kan uitgepraat worden. En er kan uitgelegd worden waarom des tijdens gekozen is voor deze methode. Methodes van 20 jaar geleden of langer zijn niet te vergelijken met de methode van heden. Gelukkig is er verbetering in manieren om Autisme spectrum ontwikkeling storingen te behandelen.

Het eerlijke antwoord is dat ze niet meer mogen schreeuwen, maar in het verleden blijkbaar wel.