De naam Attention Deficency Dissorder (ADD) klopt niet. Maar is dit een evolutionaire verandering die we nu pas ontdekken?

Maar Marleen, er zijn toch massa's mensen die baat hebben bij dingen als Ritalin en/of waarvoor een diagnose van hun probleem een verademing is/was? Voor de goede orde: ik zou ook geen medicijnen gaan slikken om mijn 'afwijkingen' te reguleren of te onderdrukken. Maar ik ben dan ook uitstekend in staat om in deze maatschappij te functioneren. Ik ben echt wel voor een kleurrijk palet, maar er zijn mensen die hun potentieel niet kunnen waarmaken door een afwijking en voor wie medicijngebruik een uitkomst is.

Ik denk dat het voor een groot deel aangepraat is. ls ik aan de ritalin ga zou het deels ook een verademing zijn. Mijn huis zou er heel anders uit zien en mijn dagritme ook. Maar naast voordelen heeft het voor mij gewoon TE veel nadelen.
Maar goed, de medicalisering van de gezonde mens is een heel uitgebreide andere discussie waar dit maar een heeeel klein onderdeeltje van is, en die is me sowieso een doorn in het oog. Daarnaast is het niet meer: hoe gaan we om met dit of dat gedrag of dit of dat soort mensen, maar hoe kneden we ze zo dat ze in het door ons ontworpen hokje passen. En dat begint al op de kleuterschool.

Echt, er zijn mensen die niet normaal kunnen functioneren, voor zichzelf, zonder regulerende medicijnen, en die die medicijngebruik ook zelf als een verademing ervaren. Nogmaals, ik ben voor een kleurrijk palet aan mensen, niet elke afwijking moet weggemasseerd, we hoeven wat mij betreft niet zo nodig 'in de rij gemept' te worden. Dat het overmatig wordt voorgeschreven betekent niet dat Ritalin niet een uitkomst is voor een (grote) groep mensen. Ik zeg niet dat jij aan de ritalin moet, Marleen. Ik wil alleen maar aanstippen dat er ook mensen zijn met een dusdanige afwijking/stoornis dat medicatie hun enige kans op een 'voldoende normaal', zelfstandig, leven is.

Bovendien was de vraag of het een evolutionaire ontwikkeling was.

Ik schrijf dan ook : " Natuurlijk zijn daar ook echte stoornissen bij" . Die ontken ik niet en ik vlak ze niet uit.
En ik begon al met dat het niks met evolutie te maken had, maar een neveneffect is van de complexe maatschappij waarin we moeten functioneren.

Helemaal mee eens, Marleen. Heel veel van wat tegenwoordig stoornissen genoemd worden, zijn ook volgens mij gewoon delen van het normale menselijke spectrum. We zijn nu eenmaal niet allemaal gelijk, en dat moeten we ook niet willen. Soms kan een diagnose heel veel schade doen. Ik zie het bij een familielid: de vermoedens die al uitgesproken werden toen hij nog kind was (aan autisme verwante stoornis, adhd) hadden nog niet zo vreselijk veel invloed. Hij hoefde toen ook niet aan de medicijnen, want al was hij niet 100% 'normaal', het viel wel mee. Inderdaad, in het onderwijs kwam hij niet geweldig uit de verf. Maar met een beroepsopleiding en ontwikkeling op eigen initiatief binnen zijn vakgebied, wist hij gewoon een zelfstandige productieve man te worden, met baan en eigen huis. Toen kwam 'ADHD bij volwassenen' tot dan toe een 'onderbelicht fenomeen'. En daarmee kwam (gelukkig tijdelijk, maar toch) het slikken van ritalin. Toen kwam het verhuizen naar praktisch náást zijn ouders, zodat zij hem konden 'begeleiden'. En hij werd steeds meer bevestigd in het idee dat hij 'beperkt' was. En toen kwam Asperger. Iemand die goed functioneerde in de maatschappij, zijn eigen broek ophield, was ineens sociaal hulpbehoevend in plaats van sociaal onhandig. En alles wat hij op sociaal vlak had bereikt, was ineens negatief: het zou alleen maar lijken alsof hij het best goed deed, maar dat kwam alleen omdat hij moeite deed om zich aan te passen in plaats van zich te gedragen naar zijn stoornis. Aanpassen? Big deal, dat doen we allemaal, en dat hij er wat meer moeite mee heeft, maakt het niet een slechte eigenschap. Maar nu wordt er van hem verwacht dat hij zich gedraagt volgens zijn stoornis, en dus ook niet die extra moeite doet om te functioneren in de maatschappij. Zijn ouders 'zorgen' voor hem, wat vooral betekent dat hij niet meer zelfstandig is. Hij draait alleen nog mee in hun sociale cirkeltje. Alles wat 'raar' aan hem is, wordt zo hard mogelijk bevestigd en versterkt. Niemand durft te zeggen 'kom op, doe niet zo raar, even door de zure appel van die nieuwe sociale situatie heenbijten', iedereen zegt 'ach, het is ook normaal dat je dat eng vindt, blijf maar veilig thuis'. En ik kijk toe, en wou dat dat hele diagnosecirkus niet bestond. Een volwassen man, die het - met wat moeite, maar wel zélf - redde binnen de maatschappij, en die nu volledig afhankelijk is van begeleiders en ouders. Hoe is dat goed? Hoe heeft dat hem geholpen? Ik zie het niet.

'Heel veel van wat tegenwoordig stoornissen genoemd worden, zijn ook volgens mij gewoon delen van het normale menselijke spectrum.' Logisch, het komt voor en behoort tot het menselijk spectrum. En wat normaal is, daar kun je over twisten. Dat wordt meestal arbitrair vastgesteld. Ik vind het verhaal van je broer een sneu verhaal, al kan ik niet alle ins en outs beoordelen. Een voordeel van de verdergaande diagnosticering van 'afwijkingen' is wel dat wat vroeger 'kneuzen' waren, nu soms 'normale' mensen blijken te zijn met een stoornis. Die met medicatie verholpen of ingedamd kan worden.

Wow, Suzy ; dat is inderdaad een wel heel extreem voorbeeld van wat ik precies bedoel. Niet aleen het medicaliseren van een normale variatie op het gemiddelde, maar vooral ook het daardoor accepteren en niet meer motiveren. Dat is wat je op scholen ook veel ziet gebeuren ; niet meer het gedrag áánpakken, maar accepteren als stoornis. @Rose ; dat is ABSOLUUT geen ontkenning van dat er met sommige mensen wel degelijk iets mis is en veel stoornissen daadwerkelijk stoornissen zijn e behandeld moeten worden. Het punt is alleen dat we daarin ernstig doorslaan. En daar worden de ' patienten' ook niet beter van ; op de kleuterschool een stempel betekent eigenlijk al een leven lang RWW. Of Wajong of hoe dat tegenwoordig ook maar heet, maar niet meedoen met de maatschappij in elk geval.

@rose: in bepaalde gevallen zal dat best opgaan. En zoals Marleen ook zegt: natuurlijk is er met sommige mensen echt iets mis en hebben die mensen echt behandeling nodig. Maar ik heb, ook afgezien van dit voorbeeld, té vaak precies het tegenovergestelde zien gebeuren: dat wat vroeger normale mensen met een bijzonder trekje waren, nu 'patienten' of 'beperkten' zijn met hetzij medicijnen om dat trekje te onderdrukken, hetzij zulke bevestiging van waar ze moeite mee hebben dat groei op dat gebied wordt ontmoedigd. Die mensen worden gemaakt tot de nieuwe kneuzen van de maatschappij.