hoe heet dit soort van communicatie (zie beschrijving)?
Het is communicatie waar ik vaak mee te maken krijg in mijn beroep.
Dus communicatie als ,
A: " u reed me daarnet bijna aan"
B: " Heb ik u om commentaar over mijn rijstijl gevraagd?"
A: "Ik zou je graag meer zie op mijn kantoor"
B: "Begin je te zeuren, ja?"
A: "Je ouders zijn niet vriendelijk tegen me"
B: "Kan je ook over iets interessanters praten?"
enz...
Soms gaat het ook erger, bv.
A: "Mama ik wil meer uitgaan, mijn vriendinnen mogen dat ook."
B: "Jij maakt me gewoon nog gek"
Dus B antwoordt in deze situaties niet op wat A zegt, zelfs niet ontkennend.
dus niet
A : "u reed me daarnet bijna aan."
B: "ik reed u totaal niet aan, u was zelf onvoorzichtig"
A: "ik zou je graag meer zien op mijn kantoor"
B: "ik heb daar helemaal geen zin in, éénmaal per maand is me al teveel"
Of ook niet bv.
A: "Je ouders zijn niet vriendelijk tegen mij"
B: "Ik wil hier nu niet over praten, sorry"
in die eerste voorbeelden wordt A eigenlijk niet gezien, B reageert helemaal vanuit zichzelf. In die tweede krijgt A een "nee" wat misschien niet leuk is, maar waar er toch communicatie is.
Welke soort communicatie is dat, uit wat komt dit voort? hoe reageert men best (blijven herhalen leidt tot niets en is heel uitputtend, niet reageren leidt evenmin tot iets en leidt soms tot afbreuk van de vertrouwensband)
Kan het te maken hebben met een soort geestelijke aandoening als iemand altijd zo reageert?
Dus:
Waarom reed u mij net bijna aan?
Waarom kom je niet vaker op kantoor?
Waarom zijn je ouders niet vriendelijk voor mij? Ik weet niet hoe het heet als iemand telkens een vraag als stelling stelt. :)
Het lijkt erop dat je vooral behoefte hebt om de b-personen aan te vallen en te diskwalificeren.
Een b-persoon reageert vanuit de historie en de betrekking die jullie hebben. Voorbeeld 1 : b reageert defensief. Had je vaker commentaar op iemand zijn rijstijl ? ( dan is deze reactie logisch ) Voorbeeld 2 : Misschien is het verzoek om op je kantoor te komen ook al heel vaak gedaan en besproken en zeur je nu inderdaad.
Heb je niet meteen gevraagd : " waarom vind je dat ik daar over zeur ? "
Dan blijf je in gesprek. Voorbeeld 3 : Misschien is de onvriendelijkheid van de ouders al heel vaak een onderwerp van gesprek geweest. Wanneer je daar voor de zoveelste keer over begint kan het zijn dat iemand daar geen trek meer in heeft.
Heb je niet gezegd :" wat is je reden om hier nu niet over te praten ? "
Dan weet je meteen waarom iemand dat zegt. Je hebt met je collega's en vriend al vaker gesproken. Een los zinnetje uit de communicatie citeren en vervolgens vragen of mensen een geestelijke aandoening hebben vind ik erg kort- door- de-bocht. Het lijkt erop dat je geen oplossing zoekt.
De oplossing zit in de communicatie die volgt .
Bv "Je hebt je uitkering niet meer, ik heb naar het OCMW gebeld en je zou nog een brief hebben die je moet laten invullen op de school van je zoon. kunnen we hier eens samen naar kijken, dan maak ik het verder in orde".
"Ik heb geen brief"
"oké, dan vraag ik voor jou een kopie aan bij het OCMW."
"wil je nog koffie?"
"Annie, we moeten dit nu echt even bekijken. Anders komt het niet in orde met je uitkering. Vraag ik een kopie aan of wat denk je".
"Och mens, als jullie maar kunnen zeuren".
enz...
Uiteindelijk had Annie die brief wel maar was er iets anders aan de hand: zoon was namelijk gestopt met de school dus ze riskeerde om minder uitkering te krijgen als men wist dat hij niet meer bij haar woonde.
Die situaties dus. Het is heel vermoeiend dat mensen dan niet meteen zeggen "oh mijn zoon is verhuisd", hoewel ik met hen een vertrouwensband heb. Annie is dan ook heel erg beginnen te huilen en dan kwam alles eruit.
Maar er zijn er ook waar ik niet in geraak.
Ik vroeg me af met wat dit te maken heeft. Niet meer niet minder.
En dan vraag je tot slot of er sprake is van een geestelijke aandoening. Ik reageer op de informatie die je gegeven hebt. In de nieuwe situatie is er iets totaal anders aan de hand.
Maar ook zeker geen geestelijke aandoening.
Wat ik nog wilde zeggen: hoewel je antwoorden zeer kwalitatief zijn, verbaast het me tegelijk dat je zo me vaak, volgens mijn mening alleszins, een licht suggestieve ondertoon hanteert? Als dat zo zou zijn : waarom doe je dat?
In het gegeven geval nodig ik je uit om open te staan voor wat er staat, niet voor wat jij denkt dat ik eigenlijk had willen vragen. Hoe goed je het ook bedoelt. Bv. toen ik die vraag over parentificatie stelde, vroeg je me onmiddellijk naar iets met mijn ouders. Of ik ermee te maken had. Hier verwijs je naar mijn collega's en vriend.
Wees gerust : als ik een vraag wil stellen over een persoonlijk iets, doe ik dat hoor. Ik zou niet weten waarom ik dat niet zou doen...? Waarom zou ik bij parentificatie niet gewoon vragen "hoe kan ik ervoor zorgen dat mijn vader (of moeder) me minder belast?" Maar dat probleem stelt zich niet, mijn moeder is dood en mijn vader is nog zeer zelfstandig, heeft ook een lieve vriendin die voor hem zorgt.
Aan de andere kant: mocht ik nu het idee hebben dat ik persoonlijke vragen liever algemeen wil stellen, wat zou daarop tegen zijn? dat kan toch niemand storen?
Dan noem ik collega's en vriend wanneer ik je wil uitleggen dat bij communicatie met iemand er meer aan vooraf is gegaan. Het betrekkingsniveau speelt ook een rol. Je had al een bepaalde relatie met diegene ( collega's, vriend, of wat dan ook ) .
Heb je meer informatie nodig om de vraag te beantwoorden? Reageer dan hier.