Waarom vraagt een psycholoog vaak naar gevoelens en gedachten, terwijl de psychologie een objectieve wetenschap is?
Psychologie wordt omschreven als de wetenschap die zich bezighoudt met het bestuderen van de determinanten van menselijk gedrag, maar hoe kan het dan dat er in de spreekkamer van bijvoorbeeld een psycholoog vaak gevraagd wordt naar subjectieve belevingen, zoals gedachten of gevoelens? Deze gevoelens zijn eventueel nog objectief waarneembaar, als ze in het hier en nu plaatsvinden, maar gedachten niet. En ook als een client vertelt over een gebeurtenis uit het verleden, kan een psycholoog niet uitgaan van louter objectieve waarnemingen. Hoe zijn deze twee zaken aan elkaar te koppelen? Op wat voor manier werkt een psycholoog toch met objectief waarneembaar gedrag terwijl deze vooral naar subjectieve zaken vraagt?
Heb je meer informatie nodig om de vraag te beantwoorden? Reageer dan hier.