Hoe kan het dat ik soms op de automatische piloot leef?

Dat is een beetje zonde, want zo glipt de tijd door je vingers zonder een indruk achter te laten...

Je zou je kunnen voorstellen, dat je een film over je leven aan het maken bent : hoe neem je jezelf op, bij al die dagelijkse dingetjes? Zoem je in op de afwaskwast, of juist op de wegzakkende belletjes schuim langs een schoon bord? Als je naar de supermarkt loopt, neem je jezelf dan op door de bladeren van die boom heen, of neem je dat gezellige terrasje vol luierende mensen als voorgrond?

Of : elke stap van de dag loopt er een blind mens naast je, die graag wil, dat je beschrijft wat je allemaal ziet. Zijn de knoppen van de kastanje al weer meer uitgekomen? Zit de meerkoet nog op z'n nestje in de vijver? En groeien de bladeren van de waterlelie al? Hoe ver zijn ze sinds gisteren met het verven van dat huis-in-verbouwing? Welke reklames staan er op de tram? Hoe hebben ze de aanbiedingen uitgestald bij de supermarkt?

Of : je moet een fotoreportage maken van 'een dag uit het leven van....' Welke foto's ga je nemen? Al die bonte paraplu's, om aan te geven dat het regent? Of de opspattende druppels in een plas? Of de druppels op het gras, of hangend aan een boomtak? Welke boomtak? Huizen vaag op de achtergrond, of de lucht?

Zo train je jezelf je eigen leven waar te nemen als iets heel bijzonders, en vooral : je neemt heel bewust de wereld om je heen waar, omdat je geconcentreerd kijkt. Je gedachten nemen je dan even niet zodanig in beslag, dat waar je je mee bezighoudt in de dag geen enkele indruk achterlaat.
Ik denk, dat je je veel rijker kan voelen, als je zo bewust je leven leeft.

Ik herken je voorbeelden en daar kan ik een antwoord op geven:

Naar mijn werk fiets ik altijd. Ik kom altijd aan, ook al slaap ik nog half of ben ik net terug van een lange vakantie. Ik ben ook verbaast dat ik ben aangekomen zonder moeite.

Dit komt omdat je de route, de fiets, de bewegingen al helemaal in je lichaam zijn opgeslagen. Je hoeft er geen enkele moeite voor te doen. Want moeite doen is nadenken. En dat kan je loslaten, wat het is je twee natuur geworden.

Waarschijnlijk ontwijk je zelfs doelbewust dat stukje op de weg waar altijd veel naaktslakken oversteken.

Kijk, ik denk dat je deze automatismen meestal krijgt in tijden van spanning, zorgen of zware problemen bij jezelf of de jouwen. Waarschijnlijk is het je geest die tijdig aan zichzelf de opdracht geeft: O.K. ik neem het even over op minder belangrijke ogenblikken.
Op die wijze krijg je toch wat rust en recuperatie.

Dat heet dissocieren. Je hebt dingen zovaak gedaan dat je niet meer weet dat je het gedaan hebt. Als je dingen vaak doet doe je dingen gedachtenloos.

http://heartfulness.be/Mindfulness/automatische_piloot.html

een prachtig heel mooi stuk voor je Lisanne