Hoe wordt een wiskundeknobbel en talenknobbel bepaald?

Uit onderzoek blijkt dat iedereen goed is in wiskunde maar je moet wel veel oefenen en heel wat motivatie.

Waarschijnlijk hebben mensen met een voorliefde voor wiskunde maar met een gebrek aan psychologisch inzicht dit onderzoek gedaan. Natuurlijk is het zo, dat de vaardigheid in iets vergroot wordt door veel te oefenen. Maar als het verwerven van een vaardigheid buitengewoon veel moeite kost, daalt de motivatie om veel te oefenen aanzienlijk evenals de motivatie om het ingeoefende te gebruiken. Je ziet het niet alleen op het gebied van de wiskunde. Neem nu de werkwoordspelling van onze taal. Die is al jarenlang hetzelfde en al jarenlang basisschoolleerstof. Bij nogal wat mensen ontbreekt het taalkundig inzicht. Gevolg is dat ze allerlei oefeningen met opgaven van hetzelfde soort wel goed zullen maken (niet met een grote motivatie overigens) maar desondanks in zelfgeschreven teksten fouten blijven maken van het type 'de klant betaald niet'. Ik wil maar zeggen: als het inzicht niet in aanleg aanwezig is, kun je oefenen tot je een ons weegt maar uiteindelijk wordt het niets.

Sorry, maar ik vind het antwoord net ietsjes te ongenuanceerd. Je gaat te snel voorbij aan omgevingsfactoren. Als er geen aanleg is wil dat niet zeggen dat onderwijs niet kan helpen. Dat is echt een te ongenuanceerde stelling. Je ziet soms mensen met een goede taalknobbel, die slecht zijn in wiskunde, alsnog in staat zijn een bepaald wiskunde niveau te halen (VWO A2/B1) terwijl anderen dat niet zullen halen. Omgevingsfactoren bij jonge kinderen zijn bepalender (!) dan genen, genen hebben een effect van 0.2 bij hele jonge kinderen. Bij adolescenten hebben genen een effect van 0.45. Vrij weinig dus, minder dan helft van de intelligentie wordt dus bepaald (in die levensperiode) door de genen. Er kan dus een hoop bereikt worden. Daarnaast worden veel mensen gemotiveerd als ze beter presteren, dus hoe eerder je hun prestaties hoe sterker het effect daarvan m.i. zal zijn. Als iemand niet goed onderwezen wordt en het niet snapt (weinig aanleg), zal die eerder afhaken, wat ook het effect versterkt. Uiteraard is alles gebonden aan marges en is intelligentie niet hetzelfde als aanleg. Maar een groot deel van de vaardigheden kan dus flink verbeterd worden bij optimale omstandigheden. Dat mensen door desinteresse taalfouten of rekenfouten zouden maken vind ik niet helemaal opgaan. Want je kan het er echt goed instampen dat iemand dergelijke fouten niet meer maakt, als je mensen in het onderwijs daar goed op traint (de helft van de pabo juffen maakt d/t fouten en leert het de leerlingen dus niet goed aan). Dat interesse en aanleg helpt is duidelijk, maar onder optimale omstandigheden kan hetniveau zeker opkrikken. Ook dien je er rekening mee te houden dat iemand met weinig aanleg en slecht onderwijs, daar sneller gedemotiveerd van zal raken en dus eerder zal afhaken. Zeker als je in de jeugd de omstandigheden optimaliseert kan je veel vooruitgang boeken (en wellicht interesse opwekken). Voor alle getallen, referenties en etc.: http://en.wikipedia.org/wiki/Heritability_of_IQ

Dit is dus vooral een antwoord op het tweede deel van je vraag.