Kan iemand zich instinctief in een ander inleven, of kun je alleen maar inleven in wat je zelf hebt gevoeld?

Inleven in een emotie die je zelf nog nooit hebt gevoeld, is veel lastiger. Maar het is sowieso lastig om precies te weten wat de ander voelt. Iedereen beleeft zijn emotie op een andere manier. De intensiteit is ook anders.

Het is makkelijker als je hetzelfde mee hebt gemaakt. Je herkent dan de situatie en ook de emotie die daarbij komt kijken.

ik denk dat het niet instinctief is, aangezien je je zou voorstellen hoe het voelt en koppelt aan eerdere ervaringen.

"Een instinct is een soortspecifiek en erfelijk vastgelegd gedragspatroon, waarbij ervaring of leren geen rol speelt."

en ik denk dat het word gebaseerd op fantasie in combinatie met ervaring. je weet hoe slecht voelen voelt, dus zou je dat gevoel denk ik gebruiken voor je inlevingsvermogen. maar uiteindelijk weten wij als er geen ervaring is niet hoe het voelt.

Natuurlijk relativeren we elke emotie (verdriet, blijdschap, woede) die we kunnen merken bij andere mensen met hoe we dat zelf een keer hebben meegemaakt.
Maar een deel is ook voorstellingsvermogen, dus gewoon fantasie eigenlijk. Als je bijvoorbeeld weet dat je al verdrietig was toen je geen snoepje van je moeder kreeg, dan kan je je wel een beetje voorstellen hoe verdrietig je zou zijn als je moeder opeens zou komen te overlijden. Wat je dan niet weet, is of je ook echt zo zou reageren als je moeder te overlijden komt. De emoties van de mens zijn nooit te voorspellen. Sommige mensen schijnen namelijk onverschillig onder zoiets te blijven, terwijl ze in hun hart met emoties kampen die heftiger zijn dan de meeste mensen zich ook maar kunnen voorstellen.

Ik denk toch dat het kopiëren van iemands gevoelens betreft, waarbij je dan een eigen referentiekader hebt. Honden zijn vaak ook erg gevoelig. Als een familielid is overleden en je huilt, is de hond ook intens verdrietig. Waarschijnlijk denkt hij dan aan een groot bot dat hij kwijt is. Ook kleine kinderen voelen verdriet haarfijn aan zonder dat zij begrijpen hoe dit wordt veroorzaakt.

Je kunt je moeilijk inleven in een ander als je het zelf niet meegemaakt hebt.
Innerlijke groei gaat meestal gepaard met ervaring, en meestal zijn dan tragische ervaringen.
Door je bewust te zijn van die ervaringen, kun je het doorleven, naar je toe trekken, en loslaten.
Door je innerlijke groei ben je in staat om een ander te begrijpen, op hetzelfde ziels niveau te komen, waardoor het lijden jouw lijden wordt.
Je bent dan beter in staat om het echt te begrijpen, en om echt te kunnen helpen en troosten.

Mooie vraag!
Je inleven in de ander gebeurd natuurlijk voornamelijk wat je visueel waar kan nemen, je komt op een begravenis en ziet andere huilen, zeker als het goede bekende of zelfs familie van je is, die je normaal nooit ziet huilen.
Als je een beetje pech hebt, zit je ook zo maar te huilen, alleen al door het zien.

Sommige mensen kunnen zich ook op een andere manier inleven in de ander, het voelen van emotie, de ander zendt iets uit, en je vangt het op en vertaalt het voor je zelf in gevoel.
Indien deze mensen hier regelmatig mee te maken hebben, gaat dit steeds meer spontaan en dan wordt het ook wel heel lastig voor diegene die het waarnemen.
Je loopt langs iemand en je voelt zijn wanhoop, zijn verdriet, zijn boosheid, zijn angsten, zijn geluk enz.
Het kan dan heel veel jaren duren voordat je daar goed mee om kan gaan.
Ook kan je leren hoe je er voor moet afschermen, zodat je het niet ongewild waarneemt , of alleen maar een klein beetje en alleen maar als het jou gelegen komt.
Ik denk/ voel dat je dit soort antwoorden zoekt, is dat zo, ga er dan mee door en heb veel geduld, het is heel wat meer dan een knopje omdraaien.

Inleven vergt veel energie en denkvermogen, sommige mensen zijn er beter in dan anderen, het kan wel maar natuurlijk zal je je nooit echt voelen als de ander, maar het 'inleven' zorgt voor veel positieve lessen in het leven, zo kan je je beter op bepaalde dingen voorbereiden omdat je het bijvoorbeeld hebt geaccepteerd dat het ook bij jou zou kunnen gebeuren

Inleven in een ander is moeilijker als je zelf weinig hebt meegemaakt. Instinctief gaat inleven niet. Aan inleveren gaat altijd een leerproces aan vooraf.