Moet en mag je iemand helpen die in nood is?

Ja, dat moet en mag...

Er zijn zelfs gebruikers van GV die menen een ander te kunnen helpen met een antwoord... (Ik niet overigens, dat merk je wel aan mijn antwoorden)

Ja dat kan of dat moet je, een ander helpen in nood...

Ik reageer alleen op een hulpvraag... Ook bij GV, daar staat altijd: "Geef antwoord op de vraag", dus dan doe ik dat ook maar... Dat is de reden waarom ik zo veel antwoorden geef... En je hebt gelijk als die anderen dan beginnen te schelden dan is dat niet leuk... Dat ben ik helemaal met je eens...

Ja ik doe het wel eens, een ander helpen, maar die zijn meestal heel erg blij ermee... En dan krijg ik persoonlijke bedankjes... En dat is inderdaad veel prettiger dan dat schelden...

Maar een mens in nood help ik altijd... Ik kan niet niets doen... Vandaar...

iemand moet idd zijn/haar leed verwerken, maar een beetje hulp is vaak wel heel erg bruikbaar.
omdat het zo moeilijk is om hulp te vragen, is het altijd fijn als het wordt aangeboden.
zelfs al maak je er geen gebruik van, de betrokkenheid doet toch enorm goed.
tijdens mijn ziekteperiode heb ik heel veel betrokkenheid en hulp ondervonden, en het voelde als een warm bad.
zelf help ik ook mensen, zo nodig.
ik heb al heel vaak huizen schoongemaakt als mensen in de sores zaten.
gewoon doen dus als je je geroepen voelt!
wel vind ik dat je het graag moet doen, het is geen verplichting.
als je het als een verplichting ziet, zal de ander dat zeker oppikken, en dat is voor diegene niet prettig.

Naar mijn mening mag je altijd hulp aanbieden. Of dat gewenst is natuurlijk de vraag. Nee, dat is niet altijd zo en sommige mensen in nood kunnen dat op een heel vervelende manier laten blijken. Maar voor mij is dat nooit een reden om geen hulp aan te bieden. Laat ze maar een keer me verrot schelden. Dan zijn ze dat ook weer kwijt. Ik trek me dat niet zo aan, begrijp dat dat uit onmacht en stress is.

Dus ja, je mag zeker hulp aanbieden. Misschien beter dat je erbij zegt dat je het goed bedoelt en je er niet mee wilt bemoeien, maar dat als die persoon hulp wenst dat je er dan voor hem/haar zult zijn.

Ik denk overigens niet dat het je plicht is. Als je zelf in een moeilijke periode zit ben je er zelf zelfs niet toe in staat, dus dan kan niemand je verplichten om iets voor een ander te doen. Ook kun je niet altijd voor iedereen klaar staan. Sommige mensen liggen je gewoon niet, dus lijkt het me niet logisch dat je die dan hulp biedt.

Ik zeg altijd: luister naar je hart en houdt rekening met de gevoelens van een anders.

Maar Ed... dat doe jij toch al?
Trouwens wel een heel goeie vraag. +1

Mijn motto is altijd; 'Alleen hulp op verzoek werkt'.

Maar soms vragen mensen niet om hulp, of ze hebben niet door dat ze hulp nodig hebben. Sommige mensen denken dat ze alles zelf moeten oplossen enz.

Wat ik dan doe, is gewoon vragen hoe het met ze gaat en ze ook concreet vragen wat ik voor ze kan en mag doen.
Op dat moment zul je aan de reactie van de ander merken hoe ver je kunt gaan.

Ik vind niet dat je je kop in het zand kunt steken als je ziet dat iemand echt hulp nodig heeft. Ik vraag het en riskeer soms idd een 'bemoei je met je eigen zaken'. Hoewel dit bijna nooit is gebeurd. Achteraf zijn ze je vaak dankbaar.

Je moet wel in staat zijn die hulp te bieden! Maar dat kom je pas te weten,als je weet waar de schoen wringt. Als het geestelijke nood is moet je er echt van overtuigd zijn,dat je werkelijk hulp kunt bieden en niet die persoon van de wal in de sloot helpt! Ik zou in iedergeval vragen wat er aan schort en naar aanleiding van het antwoord al of niet actie ondernemen. Als die persoon laat merken niet van eventuele advies gediend te zijn kun je altijd nog excuus aanbieden en je
eigen weg gaan.

Ik denk dat het niet lukt om iemand te helpen die dat echt niet toelaat. soms lijkt het overigens dat mensen geen hulp willen, omdat ze zich defensief opstellen, maar dan kan het helpen om een andere tactiek / benadering te proberen, om door dat defensieve panser heen te breken. Het is een beetje zoeken en voelen wat die ander wil of nodig heeft.
Ik heb een keer gehad dat iemand depri was, en toen leek het erop dat hij geen hulp wilde omdat die persoon erg bot was. Op het moment dat ik zei: oke, dan ga ik wel, bleek uit de reactie dat deze persoon toch wel hulp wilde, maar dat voelde ik toen ook al. Dus het zal per persoon verschillen, of je haar of hem kan bereiken of helpen. kwestie van voelen en beoordelen.

Ja, het moet en het mag. Hoewel het me wel opviel dat ik aan de kant van de weg staand, eerder geholpen werd toen ik nog jong en mooi was, dan nu. Maar gelukkig is er de wegenwacht. Die zijn altijd aardig.

Nee!
Wordt je niet om hulp gevraagd, dan heb je zeker geen verplichting het te doen!

De enige reden waarom je iemand 'wilt helpen' is vaak dat
het je pijn doet om die ander (zo) te zien.

Je kunt het niet aanzien!..

en dat is niet WAAR!

Want je kunt alles aan,

men wil doorgaans eigenlijk alleen maar helpen om van het gevoel af te komen dat men niet wil voelen:

PIJN!

(en dan begint het lijden!)

Iemand die echt in nood zit moet je helpen, dat is zelfs wettelijk verplicht, wanneer levensgevaar dreigt.
Pas echter ook wel op jezelf, als je omkomt kun je nooit meer iemand helpen.
Sommige mensen reageren nadien zeer ondankbaar.
Je helpt echter je medemens niet om er dank voor te krijgen maar omdat je zelf in een dergelijke situatie ook geholpen zou willen worden.
Dus wel of geen dank achteraf, handel naar de zuiverheid in jezelf, je kunt beter later ruzie krijgen met iemand die je geholpen hebt, dan kwaad op jezelf worden omdat je NIET geholpen hebt waar je dat van jezelf wel had moeten doen.
Mensen die geholpen worden beseffen soms niet dat ze hulp nodig hadden en je kunt hun gedrag dan ook niet als meetinstrument gebruiken om te bepalen of je goed gehandeld hebt, in je hart weet je wanneer je het juiste gedaan hebt.
Dat is je graadmeter.

Toegevoegd na 23 uur:
Mensen in nood schakelen over op hun overlevingsmechanisme.
Bij veel mensen houdt dat in dat ze controle willen over hun situatie, elke invloed die zich aan hun controle kan
onttrekken , trachten ze dus uit te schakelen en hebben ze vaak een wat agressieve houding naar goedgunstige mensen die zich zachtaardig opstellen.
Echter dominante mensen worden vaak gemakkeljker toegelaten, ofschoon die onedele motieven kunnen hebben.
Ze geven de mens in nood het gevoel dat ze iets te bieden hebben, daarom zie je vaak misbruik van mensen in nood door dominante "helpers " met een dubbele agenda.
Vooral als je dat als zachtaardige betrokken mens ziet gebeuren, dan is het frustrerend dat de combinatie van dominantie !(wat op zich niet verkeerd hoeft te zijn)
en eigenbelang misbruik de situatie van de mens in nood nog verder doet verslechteren.Ik heb in veel van deze
situaties ingegrepen en met de slachtoffers daarvan gaat het nu een heel stuk beter.

Dat betekent dat je als hulpverlener dan eerst de "hulpverlener" vaak zelfs via aangifte moet uitschakelen VOORDAT de ogen van de mens in nood open gaan.
Dan pas is echte hulp mogelijk.
Deze harde aanpak bezig ik niet graag maar is soms onvermijdelijk.

Er is een verschil tussen aardig doen en aardig zijn.
Dat betekent dat de geholpene je dan soms even niet aardig vindt
Veel later, als de verwerking is ingetreden komt dan vaak wel oprechte waardering en (terecht) vertrouwen.
Daarom moet je dan op je hart af gaan en doen wat nodig is.

Tja dat is lastig. Bij ons in de buurt woont een gezin met een aantal kinderen. Bij de vrouw is kanker geconstateerd , en wel zo dat ze niet lang meer te leven heeft.
Zij heeft aangegeven geen belangstelling en bezoek te willen.
Dat heb je dan maar te respecteren, hoe graag je ook zou willen helpen.
Je mag iemand wel helpen die in nood is, want wat je geeft aan liefde en steun krijg je altijd in een of andere vorm weer terug van het universum.
Maar doe het eerst gedoseerd, en wel zo dat je de ander niet gaat overrulen.
Want soms heeft iemand behoefte om zelf zijn weg te vinden, dus let op de tekenen van de ander.

Ik zou er persoonlijk wel voor kiezen om hulp aan te bieden.

Dit om de volgende redenen:
- stel je biedt niet hulp aan, en wordt alsnog verrot gescholden
- je krijgt last van je geweten dat aan je gaat knagen, je weet
dat je die persoon in nood eigenlijk had willen helpen.
- wel hulp aanbieden is altijd beter dan hulp aanbieden, en
vervolgens afgewezen worden door die persoon, dan kan je
in ieder geval jezelf recht in de spiegel aankijken
- natuurlijk heeft een persoon in nood recht op zijn eigen
verwerking, maar iedereen kan wel eens een duwtje in de
in de goede richting gebruiken

Ik zou dit zelf ook een moeilijk dilemma vinden. Sterkte met de beslissing nemen.

Iemand heeft alleen wat aan hulp als hij die hulp accepteert/wil.

Zolang iemand zelf wil blijven vechten kan je hem wel helpen door te laten weten dat je er zal zijn als hij daarom vraagt. Dat kan hem net die extra kracht en vertrouwen geven dat hij zijn lessen kan leren en er zelf uit kan komen.

Als je iemand gewoon helpt, kan die persoon van je hulp afhankelijk worden en zo zijn zaakjes helemaal niet meer gaan oplossen (dit zie je vaak bij mensen in financiële problemen).

De mens moet eerst willen dat de situatie veranderd, dan komt de zaak pas op gang, dan pas heeft helpen zin.

Het is wel lastig dat zoveel mensen anderen niet tot last willen zijn en het dus erg moeilijk vinden hulp te vragen terwijl ze dat eigenlijk best willen. Het leren hulp vragen is ook een les in voor jezelf opkomen, van jezelf houden, ergens verandering in brengen.

Als iemand gaat schelden als je hulp aanbied heeft die nog kracht genoeg om niet in nood te zitten. Er is pas sprake van nood als de ander dat ook zo ervaart, als die geen uitweg meer ziet, als die z'n hulpkreet de wereld in gooit.

Mensen houden zich vaak lang aan hun sores vast, als je je er dan mee gaat bemoeien pak je hun houvast af. Als ze er nog niet aan toe zijn om die los te laten zullen ze je daar niet bepaald dankbaar voor zijn (en terecht). En je kunt niet voor een ander bepalen wanneer die er aan toe is om los te laten.

Wat ik zou doen, dat weet ik niet, dat verschilt per situatie. De tijd zal het me wellicht leren (hoewel dat van mij niet hoeft).

Moet niet mag wel.!
Het blijft in jou geweten...

Natuurlijk mag je iemand hulp aanbieden, wat is mooier dan dat?

Wanneer je iemand kent/tegen komt en je hebt sterk het gevoel dat je voor diegen iets kunt betekenen, helpen,
zou ik vragen hoe het met hem/haar gaat.

Ook al zegt zo'n persoon;' Goed!'
Kun je zeggen;' Als je hulp nodig hebt, ben ik er voor je!

't Zou kunnen dat die persoon ook dit afwimpelt.
Dan zou je nog kunnen zeggen;' Ik help je graag wanneer je ergens mee zit, zo weet dat ik er voor je wil zijn, je bent welkom met alles waarmee je zit, ik zal niet oordelen.'

Je kunt niet iemand dwingen hulp te aanvaarden, het enige wat je kunt doen is je hulp aanbieden.

Mocht hij/zij nog niet accepteren dan kun je alsnog liefdevolle energie sturen, dat is dan alles wat je kunt doen en dat is zeer waardevol!

Wat een moeilijke vraag.

Zo wie zo, als dit een situatie is waarin iemand helemaal door een groep of een zeer agressief iemand in elkaar wordt geslagen.
Dan is het voor mij simpel: Ik ben een schijtebroek, en ik zal in ieder geval doorlopen. Maar daarna wel op een veilige plek 112 bellen.

Het is een moeilijke vraag omdat, en dit schrijf ik voor jouw en niet voor anderen, het leven door mensen zelf al is afgesproken. Men heeft voor de geboorte contracten afgesloten. Contracten welke die persoon moet helpen voor zijn doel.
Dus als een kleine jongen helemaal verrot gescholden worden door zijn vader/moeder, dan zal ik niet inspringen. Het is niet aan mij om het verloop van een leven te veranderen. Trouwens dat kan ik ook niet. Het contract zal uitgevoerd worden, met of zonder mij in de buurt.

Je hebt natuurlijk heel veel situaties, ik zal naar mijn eigen gevoel moeten luisteren. Je hebt vast wel eens meegemaakt dat je in een bepaalde situatie helemaal vastgenageld zat aan de grond. Je kon niet meer bewegen. Dat is voor mij wel een teken van: niet doen.

Ook kan het zo zijn dat die situatie er is om jouw wat te leren. Dat jij diegene bent die 'toevallig' toeschouwer is. Dat jij het zo veel aantrekt.

Het hang allemaal veel af van mijn gevoel en of ik 'mag' helpen. Ik heb al een paar keer meegemaakt dat ik gewoon helemaal niet nadacht en gewoon ging helpen. Maar ook een paar keer dat ik doorliep.

----

Het is een hele moeilijke vraag. Want soms moet je helpen, soms mag je niet helpen. Soms moet de gebeurtenis er zo zijn. Soms moet die gebeurtenis een verandering hebben.
Soms is die gebeurtenis er alleen maar om het jouw te laten zien.

Hoe bepaal je nu wat je moet doen, ik doe dat op gevoel.
Hoe doe jij dat?

Wat gebeurt, had zo moeten zijn.
Wat niet gebeurt, had ook zo moeten zijn.

Maar als jij vandaag iemand tegenkomt die er hulpbehoevend uitziet, en je helpt hem/haar niet, dan had dat zo moeten zijn "vandaag" , maar als je die zelfde persoon de volgende dag tegenkomt, en heeft nog steeds hulp nodig, en je helpt hem/ haar dan wel, dan had het zo moeten zijn "die dag" maar niet gister.
Dat kan dus helemaal verschillen van dag op dag.
Maar wat gebeurt gebeurt, wat niet gebeurt gebeurt niet.

Ik merk ook dat 2 kinderen van 4 en 5 jaar niet mogen huilen van hun vader.
Ze mogen wel huilen als ze zich fysiek pijn doen.
Maar ze mogen niet huilen als hun broertje speelgoed van de ander afpakt.
Ik denk dan bij mezelf, hoe moet een kind op die leeftijd dat verschil snappen, en heb ik de neiging om de vader aan te spreken, maar tot nu toe sta ik genageld aan de grond.
En zo wel meer dingen in dat gezin, waar ik niks mee kan, letterlijk.
Maar andere dingen soms wel.
Gewoon niet over nadenken, en gewoon leven, je doet automatisch het goede.

Je moet niks maar ,willen en kunnen is hier op zijn plaats. Je kunt je hulp aanbieden door te vragen wat je kan betekenen of concreet benoemen waarin je die persoon kunt helpen.Dan is het aan die gene om er op in te gaan.
Zo zou ik het doen.

ja natuurlijk moet je die persoon helpen
maar je moet ook niet te snel handelen probeer eerst een viavia precies er achter te komen wat er aan de hand is als je dat weet moet je allemogelijke oplossingen opschrijven
dan ga je na hoe hij/zij bij elke zou gaan reageren als je denk dat hij door woest van zou worden shrap die oplossingen dan meteen. uiteindelijk moet je de beste (subtielste) oplossing pakken en die persoon dan beetje bij beetje helpen als je te snel werk dan is de kans groot dat hij/ zij woest wordt, als dat gebeurt laat die persoon een beetje met rust en probeer dan weer heel langzaam contact te zoeken maar je absoluut niet te snel handelen en let op die persoon is al verdrietig dus let op welke woorden je gebruikt

en ja ik heb het ook zo gedaan en het werkte meteen die persoon die ik heb geholpen was twee weken nog mega depri en nu is hij/zij heel blij en wil zich nooit meer zo buiten sluiten van de rest van de wereld

Het blijft een afweging.
Er vanuit gaande dat de mens leert van zijn daden, moge het duidelijk zijn dat hij zelf om hulp dient te vragen. Dan de vraag: is hij in staat om dit te doen?

Verder leert ons het leven dat wanneer wij ongevraagd hulp verlenen dit meer voorkomt uit ons ego (wij willen nodig gevonden worden om onze eigen pijn/leegte niet te hoeven voelen).

Maar hulp verlenen vanuit het hart, zijnde onvoorwaardelijke liefde /de juiste intentie, is aan te raden.

Maar hoe bepalen we nu wanneer wat speelt?
Dat leert ons weer het leven.
Levenservaring.

soms moet je iemand helpen tegen zijn/haar wil in, wat de prijs van deze hulp ook moge zijn.
als jij werkelijk om deze persoon geeft zou ik hem gewoon gaan helpen, ook al accepteert hij/zij deze hulp niet

Je mag iemand helpen, het moet niet. Vraag wel eerst netjes of iemand daar prijs op stelt.

Luguber feit:
Mensen in een reddingsboot, voor hun ogen verdrinkt er eentje. Niemand steekt een poot uit. De persoon in het water verliest het leven. Iedereen schaamt zich rot en snapt niet waarom diegene niet gered is.

Het is wetenschappelijk (naar mijn weten) nog niet verklaard. Mogelijk treed er de keuze in werking tussen vluchten en vechten. Als je daar niet tussen kunt kiezen dan bevries je, net als een konijn in je autolampen.

Je hebt sociale en asociale overlevers: je offert jezelf op om de ander te redden of je offert een ander op om jezelf te redden.

Hoe mensen een keuze vormen en hoe anderen daar op reageren is te zeer afhankelijk van cultuur, mening, wereldbeeld, relatie, etc.
---
Stel het is gerechtvaardigd en de moeite waard om hulp te bieden, neem het risico, en bescherm vooral je eigen grenzen. Een nee heb je een ja kun je krijgen.

Toegevoegd na 2 minuten:
Hulpweigeraars groeien in kluiten, maar ook de meelijwekkende personen. Het verschil zit m in de mate waarin je dwang kunt uitoefenen zonder zelf schade te lijden.

Ja voor zover mogelijk en verantwoord.

elke situatie is anders!
De beste methode is de boodschap met 100% liefde te brengen dat je hem/haar wilt helpen.

HET IS VERPLICHT en ik zal het zeker doen,als ik een lekke band heb,helpen de mensen al,maar ik zal het kanaal inspringen als ik iemand zou helpen,

wel is het politienr heel duur om te bellen ,een enorm nadeel soms

Beste Ed,

Je kan een mens helpen, allen de vraag is hoe help je dan
bijvoorbeeld door een vriend(in) te zijn voor iemand, door geestelijke bijstand, materiëel (door het schenken van goederen of geldmiddelen), of omdat het moet van de wet ? Het blijft dikwijls een afwegen en ook afhankelijk van de situatie kan deze hulp verschillend zijn !

Persoonlijk ben ik altijd bereid te helpen waar het kan, ongeacht of dit nu wordt in dank afgenomen of niet.
Maar ik vind het zelf een verrijking als ik iemand raad zelf raad kan of mag geven aan anderen !

Mvg,

Karel8158