heeft een levenservaring of je opvoeding, invloed op de positieve of negatieve instelling van jezelf?

Zoals ik het zie zijn we vanaf het moment van conceptie een bepaalde essentie. Met voorkeuren, afkeuren, mogelijkheden, talenten, enz. Ervaringen gedurende de zwangerschap worden toegevoegd, als moeder relaxed is of daarentegen een poging tot abortus onderneemt heeft impact.

Die essentie wordt na de geboorte geconfronteerd met hopelijk 2 liefhebbende ouders, en gaat manieren ontwikkelen om voedsel en aandacht te krijgen. Daarop is alles gericht, en dat is dus positief.

Afhankelijk van wat bijvoorbeeld verkeerd gaat op dit gebied - de aandacht die nodig is wordt niet gegeven - worden strategien ontwikkeld om die aandacht wel te krijgen. Ook weer positief, want belangrijk om te overleven.

De problemen onstaan eigenlijk pas op het moment dat zo'n strategie die in een gegeven periode goed gewerkt heeft vanaf dat moment actief blijft, alsof het een onderdeel van je persoonlijkheid is. Dan gaat het negatief werken.

Voorbeeld: kind kan aardig muziek maken, ouders met hoge verwachtingen gaan dat eenzijdig ontwikkelen, belonen met veel aandacht. Kind krijgt het gevoel aan die verwachtingen te moeten voldoen maar zou qua essentie bijvoorbeeld veel liever een totaal andere richting opgaan.
Of om aandacht te krijgen leert een kind zichzelf wegcijferen, of kiest er juist voor zich als rebel op te stellen, of zondert zich af.

Stuk voor stuk positieve oplossingen voor dat moment, maar niet altijd handig voor nieuwe situaties of passend bij "wie ben ik nu echt?".