Waarom zijn mensen op het moment zelf angstiger om iets verkeerds te doen dan daarvoor?

Dagen of weken voordat de prestatie geleverd moet worden is het nog een soort ver van je bed show. Je kunt eventuele twijfel makkelijk weg wuiven, door bij jezelf te denken, dat je nog genoeg tijd hebt, om je extra voor te bereiden etc. Ook kom je er nog goed mee weg, als je last van uitstel gedrag hebt. Je hebt immers nog genoeg tijd.

Vlak voordat je aan de bak moet, valt er ineens niks meer uit te stellen en ervaar je misschien ineens een bepaalde druk. Het moet nu ineens wel gaan gebeuren. Mensen letten misschien even extra op je. Van uit kunnen stellen is nu geen sprake meer.

Zolang je actief bezig bent met de voorbereidingen is je mind ervan overtuigd dat het je gaat lukken. Naarmate het tijdstip van presentatie nadert, kan die overtuiging plaatsmaken voor een, overigens gezonde, twijfel gebaseerd op faalangst.

Omdat het er DAN op aankomt en je je hier ineens bewust van wordt. Dit betekent niet zozeer dat je vertrouwen ineens weg is in je eigen presentatie maar wel dat je op scherp komt te staan, juist door de zenuwen.

Zenuwen en angst zijn twee heel verschillende dingen. Zenuwen zijn gezond, mits ze niet volledig overheersen waardoor je het helemaal niet meer ziet zitten.

Omdat jij in je fantasie het VEEL erger en angstiger maakt dan in het echt... Dus dan ga je net ervoor fantaseren, het lukte je om dat niet eerder te doen, weken van de voren, maar als het puntje bij paaltje komt, dan ga je er toch over fantaseren en slaat de angst toe... Ik zou je adviseren, doe dat niet NET ervoor maar een paar weken, dan ben je er ten ene male vanaf...

Realiseer je waar je mee bezig bent, en reken er mee af...

Omdat het tolerantie niveau erg laag is. Tegenwoordig mag je niets meer doen of zeggen of ze zijn al aangebrand en heb je voor je het weet een mes in je lijf of een klap te pakken of erger ze schieten je gewoon overhoop.

Je hebt er naartoe geleefd, je hebt er aan gewerkt.. je weet wat er van je verwacht wordt..

Maar voor het zover is, kunnen mensen in gedachten verzeild raken, die alle risico's en eventuele 'problemen' die zich kunnen voordoen 'weegt'. Je wilt je van te voren 'indekken' voor eventuele consequenties, situaties, gebeurtenissen..

Hoe verder jij je gedachten laat gaan over alle risico's hoe 'groter' het (zelf gecreëerde) probleem wordt.. Wanneer je het dan ook echt in uitvoering moet gaan brengen, weet je welke risico's je kunt lopen..
Het gaat om je zelfverzekerheid.. wanneer je er alles aan gedaan hebt om de presentatie tot een succes te maken..
zijn de risico's altijd aanwezig alleen veel minder van toepassing.. :) Dus laat je niet gek maken!

Je krijgt dan een extra stoot adrenaline, die je in de stand fight or flight zet.
Deze adrenaline helpt je, als de eerste piek wat gezakt is, juist toch, extra goed aan te zetten tot hetgeen je moet gaan presteren.
Het is nauwelijks af te leren, bijna iedereen heeft er last van.
Het stamt eigenlijk al uit de oudheid, waarbij een prestatie meestal een aanval of een verdediging was tegen ongunstige lieden.
Het gebeurt dan ook wel als je instinctief aanvoelt dat
iemand kwaadaardige bedoelingen kan hebben.
Het presenteren heeft eigenlijk ook iets bedreigends, als de grotere groep/de machtiger persoon voor wie je presteert
niet gecharmeerd is van je prestatie, dan kun je kritiek verwachten.
Daar stel je je dan blijkbaar op in.
Instinctief ingebakken mechanismen laten zich niet of nauwelijks uitschakelen.
Tijdens mijn (vele) lezingen had ik er ook wel wat last van, totdat ik de groep die ik toe moest spreken beschouwde als geinteresseerden die belang hadden bij mijn verhaal.
Dat was ook echt zo dus was dat een voor mij aanvaardbaar standpunt.
Toen was het dus voor mijn niet langer een groep die mij kon benadelen (in de breedste zin van het woord) maar vrienden met wie ik dingen ging delen.
Die opstelling hielp mij enorm, maar ook mijn toehoorders.
Een relaxte spreker koppelt veel beter in dan een stresshaan (in mijn geval).

Dat komt omdat je opeens de mensen voor je ziet die je gaan beoordelen. Je bent als de dood dat ze niets zeggen, maar denken: wat een sukkel, hij kan er niets van. Van alles gaat er door je hoofd spoken. Ik spreek uit eigen ervaring, andere mensen kunnen daar totaal geen last van hebben.