Waarom laten mensen eerst blijken dat ze op hun gemak zijn en later ineens niet meer?

Mensen liegen zo snel over hun eigen gevoelens... En als je een beetje wacht of doorvraagt, dan blijkt het radicaal anders te zijn dan aanvankelijk...

Vraag in het begin van de ontmoeting, hoe gaat het met je? Dan krijg je te horen: Oh heel goed, prima...

Maar na een paar minuten is het al veel minder, en ik zeg je op het einde gaat het ronduit belabberd...

Ik heb nog nooit een uitzondering hierop gezien...

Ik weet het niet zeker maar het lijkt erop dat de hernieuwde ontmoeting met jou hem iets is tegengevallen.
Blijkbaar is er niet zo veel meer wat jullie bindt.

Wanneer je elkaar een lange tijd niet hebt gezien dan is er doorgaans genoeg gesprekstof aanwezig. Hier komt echter ook weer een eind aan. Op een zeker moment zijn de nieuwe ontwikkelingen uitgewisseld en heb je ineens niet zoveel meer om over te praten. Dit is normaal, we hebben immers niet allemaal zo'n avontuurlijk bestaan waarmee je de ander door middel van praten kan blijven amuseren. Wanneer je op één lijn ligt met iemand dan komt het gesprekstof vanzelf weer aanwaaien. Dit merk je wel bij goede vrienden. In jouw geval: Het zou zomaar kunnen dat jullie qua karakter wellicht toch niet helemaal goed aan te lijken sluiten. Dit heb ik zelf vaak uit de praktijk ervaren. Uiteindelijk -wanneer alle informatie is uitgewisseld- zit er iemand tegenover je waar je eigenlijk helemaal niet zoveel gemeen mee lijkt te hebben als dat jij in eerste instantie dacht.

Dit hoeft tevens niet de reden te zijn in het geval van jou en je oudklasgenoot. Wellicht zit er wat anders achter. Het is echter wel een mogelijkheid...

Je hebt oude herinneringen, gaat uit elkaar en de ontwikkeling gaat door.
Bij een hernieuwde kennismaking is het mogelijk dat hij een totaal ander persoon dacht te vinden. Kan het zijn dat hij zich overdonderd voelt.?

Als je elkaar eigenlijk niets meer te vertellen hebt, en moet zoeken naar gespreksstof dan zit je niet meer op één lijn. Je hebt geen overeenkomsten meer.
Je ziet het ook wel eens gebeuren met oude collega's. Je gaat weg bij je werk, en spreekt enthousiast nog eens met elkaar af. Je maakt nog een afspraak, maar je merkt al dat het enthousiasme begint te tanen. Jij maakt namelijk andere dingen mee dan zij, en die dingen die jullie samen deelden zijn er niet meer.
En dat is nu juist het onderscheid tussen echte goede vrienden, en vage kennissen. Met echte goede vrienden hoef je geen werk of hobby of school gemeenschappelijk te hebben, maar je hebt samen iets wat veel dieper gaat. Je hoeft niet te zoeken naar gespreksstof, want er is voldoende, en als dat niet zo is gaat het zwijgen in volledige harmonie en niet gepaard met een ongemakkelijke stilte.

Overigens moet je jezelf afvragen hoe erg het is dat je bepaalde mensen op een gegeven moment niets meer te vertellen hebt. Dat begint toch eigenlijk al op jonge leeftijd? Sommige kinderen in de klas zijn je vrienden, anderen niet. Omdat je met sommigen veel meer innerlijk deelt dan met anderen. En niet de hele wereld kan je vriend zijn, dan kun je het allemaal niet meer bijhouden.