Is het (psychologisch gezien) mogelijk, dat een mens niet van zichzelf houdt of een negatief zelfbeeld heeft, maar wel van anderen?

Eigenlijk niet. Het kan wel, of het kan er wel heel sterk op lijken, maar feitelijk is dat een soort 'afhankelijk, eenzijdige' liefde, die voor de 'ontvangende partij' al heel snel geen compliment of zegen meer is, maar een zware belasting kan vormen. Vaak uiteindelijk het einde van de vriendschap / relatie.

Vriendschappen maar ook relaties op een dergelijke leest geschoeid - dus van iemand met een dermate laag zelfbeeld dat je kunt spreken van 'niet houden van zichzelf'- zijn vaak zeer claimend en bevestiging-zoekend van aard; iemand heeft als het ware voortdurend bevestiging nodig van de ander dat die hem waardeert / ziet / liefheeft in een mate waarin dat heel vervelend kan worden. Een dergelijke relatie kan - problematisch - langdurig blijven bestaan als de tegenpartij een ego heeft dat groot genoeg is voor twee, of zelf ook zeer afhankelijk in de liefde is. Van wederkerigheid of gelijkwaardigheid - voorwaarden voor een goede relatie - is geen sprake.

Een enkele keer zie je ook dat dergelijke mensen zo vaak teleurgesteld worden in de liefde / de mensen, dat ze hun afhankelijke liefde op dieren gaan richten. Iets wat overigens sterk uit de hand kan lopen.

Het houden van een ander in plaats van van jezelf kan dus wel, maar het is een vorm van apenliefde. (Verstikkende, eenzijdige vorm van liefde).

Persoonlijk denk ik dat het niet klopt.
Eerlijk gezegd vind ik het zelfs onzin. Ik ken een paar mensen die bepaald niet dol op zichzelf zijn, maar desondanks wel zielsveel van hun partner en/of kinderen houden. Tot een jaar of 10 geleden was ik ook zo. Weliswaar door omstandigheden, maar het weerhield mij er niet van om ontzettend veel van o.a. mijn zus te houden, mijn beste vriendin, mijn partner en later mijn kind, nog voordat hij was geboren.

Ik vind die bewering van dezelfde strekking als "Je kunt niet voor anderen ZORGEN als je niet eerst voor jezelf zorgt". Ook al zo'n dooddoener (mijn mening). Mijn vrienden weten al jaren dat ze altijd bij mij terecht kunnen, zelfs als het met mij wat minder goed ging. Dus wie dat ooit bedacht heeft...? Die zou ik graag eens spreken ;)

Mogelijk wordt bedoeld dat je méér liefde ervaart (of beter voor anderen kunt zorgen) als je eerst van jezelf houdt. Maar dan nog... ik zeg gemakkelijker tegen mijn zoon "Ik hou van jou" dan tegen mijn spiegelbeeld.

Je kunt wel van een ander houden, maar niet zo veel als wanneer je je zelfverzekerd en goed voelt. Ik denk dat een ongelukkig mens veel afgunst kent, zelfs als het gaat om de mensen die hij liefheeft.

Ja, dat klopt volgens mij wel! Van een ander houden moet vanuit een basis komen, zoals een goede primaire socialisatie, met name, opgegroeid zijn met geborgenheid, veiligheid en dit kan zich dan ten goede verder ontwikkelen tijdens je secundaire socialisatie.
Bij een negatief zelfbeeld heb je dit nooit geleerd en is dit later een gemis in je leven.

Het is moeilijker, denk ik. Maar ik wil niet zover gaan om te zeggen dat mensen met een laag zelfbeeld niet echt lief kunnen hebben. Dat vind ik zelfs beledigend voor mensen die - om wat voor reden dan ook - zichzelf zo moeilijk lief kunnen hebben.

Het heeft in mijn optiek te maken met onvoorwaardelijkheid. Als je als kind al nooit ervaren hebt wat het is als mensen onvoorwaardelijk van jou houden, wordt het moeilijk om jezelf waardevol te vinden. Wie als kind al hoorde, of zag: "jij bent niet goed genoeg", "jij zult het nooit maken in dit leven" of "niemand houdt van jou", kan dat moeilijk loslaten. De echo van de woorden kan lang naklinken, ook als je eenmaal volwassen bent.

En wat is dat? Dat is het hebben gemist van onvoorwaardelijke liefde. En dat concept is bijna niet te begrijpen als je het niet hebt ervaren. Dat betekent dat je allereerst jezélf kritisch bekijkt, dus van jezelf vindt dat je het nooit goed genoeg doet, en bijna niet kunt geloven dat een ander jou waardevol vindt om wie jij bent. Deze mensen verwáchten dat de ander hen in de steek zal laten als ze tekort schieten, omdat ze gewoon niet kunnen geloven dat een ander écht van hen houdt.

Een vriendin van mij heeft hier last van. Ik geef om haar om wie zij is. Het feit dat zij dat niet geloven kan, betekent in feite dat zij mij wantrouwt. Zij verwacht immers dat ik negatief over haar denk als zij een mindere periode heeft, en zij daardoor meer behoefte heeft aan mijn steun dan dat ze in staat is om op haar beurt mij weer te steunen. Maar mijn liefde verandert niet als als ze een moeilijke tijd doormaakt, of als ze een keer iets doms doet. Toch vertrouwt zij er niet volledig op dat ik haar trouw blijf, en dat heeft alles te maken met het feit dat zij niet van zichzelf kan houden.

Ik denk dus wel dat houden van een ander, ánders is wanneer je niet van jezelf houdt. Het maakt relaties moeilijker, en als mensen erg onzeker zijn en daardoor zelfs de neiging kunnen krijgen om de relatie te 'testen', kan het zelfs ontaarden in manipulatie en relaties kapotmaken. Maar gelukkig komt het ook heel vaak voor dat mensen juist in een relatie (vriendschap óf liefdesrelatie) steeds meer leren wat onvoorwaardelijke liefde nu eigenlijk is, en dat ze juist door het geven van liefde, ook steeds beter kunnen ontvangen, en daarmee ook steeds beter leren om zichzélf op waarde te schatten. Want dat kan natuurlijk ook. Liefde moet je leren, zelfs (of misschien wel: juist) liefde voor jezelf.

Iemand houd altijd wel iets van zichzelf. Als ik vanuit mijn eigen ervaring spreek ben ik lange tijd bezig geweest meer liefde aan anderen te geven dan mezelf. Dit kon zo drukkend zijn voor anderen omdat er dan tevens pijn bij kwam kijken van afwijzing waar ik geen last van zou hebben gehad als ik meer van mezelf zou hebben gehouden.

Conclusie was: Je bent in staat van anderen meer te houden dan van jezelf, hoe meer je van jezewlf houdt hoe egaler het wordt, hoe meer je in staat bent écht van anderen te houden op een manier die meer diepgaand en ook acceptabel voor anderen is.

Ik heb heel veel meegemaakt en er is veel misbruik van me gemaakt, maar ben altijd liefde blijven voelen voor anderen, ben mensen nooit volledig over een kam gaan scheren. ja er waren soms momenten bij, en dan praatte ik erover. Er was een tijd dat uik mezelf totaal niet zag zitten maar wel van anderen kon houden onvoorwaardelijk. Maar nu ik meer van mezelf houd, vind ik meer diepgang in langer blijvende relaties... (Relaties bedoel ik hier even in het algemeen, vriendschappen/relatie, familie, noem maar op.)

Er zijn vele varianten van 'houden van'.
Zoals ForAll ook al zegt kan het een afleidingmechanisme zijn door je meer met anderen bezig te houden zodat je jezelf niet meer hoeft te zien. Het kan ook door een onderliggende pijn zijn, waarin je zelf niet voldoende door anderen liefde heb gekregen. En dan niet die ene waarvan je het zo graag had willen hebben. Dit kan een reden zijn dat jij het anders doet en juist wel anderen lief heb.

Ook kan houden van in een ander beeldspraak worden geplaatst. Als je een beetje speelt met de worden kan je op verbasteringen uitkomen als 'vasthouden' waarbij je niet wilt loslaten. Je hebt een ander nodig om je heel te voelen. In een bepaalde zin van egoistisch.

Houden van jezelf is een van de hele moeilijke zaken. Jezelf lief hebben is een laatste stap van spirituele groei. Hoe moeilijk is het niet om die ene neus van ons mooi te vinden terwijl wij daar vroeger om werden gepest. Of de bril, beharing, borsten, zwaarlijvigheid, te dun, te wit, te..., te..., te...
Vanaf onze jeugd en dat we met anderen kinderen in aanraking kwamen, hebben we ons moet opboksen. We moesten meedoen, ons gedragen zoals gewenst. Anders vielen we buiten de boot en werden we afgestoten en gepest. Dat maak nog meer eenzamer. Maar viel je niet buiten de boot, moest je je wel gedragen zoals dat graag gezien werd.
In het kort, stond onze hele jeugd in het kader: van ANDEREN.
Ook in ons jong volwassene, of bij oudere tradities waarin de sociale buurt sterk aanwezig was.
Altijd maar bezig zijn met anderen. Zelfs als je alleen was, want dat is de gewoonte geworden. Het goed doen, een goede baan hebben, altijd voor anderen openstaan en de naaste helpen.
Niet allemaal verkeerd, maar wel veel gebaseerd op angsten.

Doordat anderen altijd op de voorgrond hebben gestaan, is het ook eenvoudiger geweest om juist van anderen te houden en te kunnen houden.
Jezelf staat op de tweede of nog lagere plaats. Niet belangrijk.

Een hele voorbeschouwing, maar niet onbelangrijk in mijn optiek.
Het juist kunnen houden van jezelf is een nieuw leertraject. De liefde die in je zit naar jezelf toe richten geeft een verdieping van die liefde. Het wordt een meer onvoorwaardelijkere liefde. Want jij bent diegene die zowel ontvangt als geeft. Geven is eenvoudiger dan ontvangen.
Doordat die voorwaardelijke steeds meer verdwijnt, wordt de liefde voor anderen ook meer en meer onvoorwaardelijker. En daardoor ook puurder.

Woorden zijn op, dus hier laat ik het bij.

Veel mensen houden niet van zichzelf. Een groot deel wordt veroorzaakt door de opvoeding. De eerste 10 jaar in ons leven zijn we bezig met afwijzing en beloning voor goed gedrag. Welk kind wil nu niet graag door de ouders beloond worden, geknuffeld en lief gevonden worden? We moeten als kind al aan allerlei voorwaarden voldoen en dit creërt al een angst voor afwijzing. De opvoeding creërt al een geloof dat we niet goed genoeg zijn.
Door te voldoen aan de basisregels wordt het negatieve geloof afgedekt. Het levert immers liefde en erkenning op van anderen. Zolang je je aan de regels houdt is alles goed, het is veilig voor je zelfgevoel. Je wilt voorkomen dat anderen je afwijzen.
Ja, dan komt het punt dat je je eigen 'ík' gaat ontwikkelen.
Je begint dan strategietjes te ontwikkelen voor zelfbescherming, door gedrag te vermijden of onderdrukken, dat eerder door anderen is afgewezen en steeds als die strategie faalt, is er dat gevoel van waardeloosheid en tekortschieten. Als de omgeving je afwijst omdat je bijv. kwaad werd, projecteer je dat gevoel op jezelf; je wordt kwaad omdat je kwaad was.
De kern van alles is, juist het idee dat we onszelf moeten veranderen om goed en waardevol te worden. Dat is het probleem in essentie!

Laat je geest eens omkeren en kijken naar zijn oorsprong; de volmaakte natuur.
Je hoeft helemaal niets aan jezelf te verbeteren om een goed en waardevol mens te zijn, dat ben je al!
Als je oordeelloos kunt zijn en alles liefdevol omvatten, zelf verantwoordelijkheid nemen voor wat je denkt, doet en voelt, vrij van beknelling....dan ontstaat vreugde!
Je omarmt jezelf en daarmee alles in liefde en bewustzijn!

Toch kan je mijns inziens over je negatief zelfbeeld heenstappen want liefde is de ultieme positieve projectie.
Bij verliefdheid ontstaat de indruk dat de diepste afwijzing
door de ander ongedaan kan worden. Wederzijdse verliefdheid is de veilige garantie voor je gevoel dat de ander je niet zal afwijzen. Liefde geven en er niets voor trug vragen omdat je zelf de behoefte voelt om een ander lief te hebben, is (vind ik dan hè)heeeel goed mogelijk!!
Alleen al het feit dat je iemand liefde wilt geven is al zo waardevol en geen mens kan zonder liefde en zal je dan ook als waardevol zien.

Ik denk dat het heel goed kan!!! Ik ken zelf genoeg mensen die zelf heel eenzaam zijn, zich niet goed voelen en misschien zelfs een minderwaardigheidcomplex hebben maar toch heel zorgzaam en liefdevol naar hun omgeving toe zijn. Hoe is dat dan te verklaren? Je zou kunnen zeggen dat het geen echte liefde kan zijn en dat ze het doen maar niet echt menen, dat zou kunnen dat weet ik niet, maar uiteindelijk gaat het wel om de praktijk en om daden, iemand die alleen maar zegt dat die van je houdt en het niet laat blijken, daar heb je ook niet veel aan.

Met die uitdrukking 'wie niet van zichzelf houdt kan ook niet van een ander houden' bedoelt men eigenlijk dat men niet onvoorwaardelijk van een ander kan houden als men ook niet onvoorwaardelijk van zichzelf kan houden.

Wie niet van zichzelf kan houden die gaat dus (bewust of onbewust) voorwaarden stellen aan de liefde die voor de ander wordt getoond.
Daarmee bedoel ik dat die voorwaardelijke gever 'stiekem' hoopt dat er heel veel liefde terug komt voor de liefde die gegeven wordt.
Zo kan de gever doorgaan tot die merkt dat die zichzelf leeg gegeven heeft en dan komt het besef dat je in evenredigheid herkenbare tekenen van Liefde aan jezelf 'moet' durven of willen geven om ook blijvend herkenbare tekenen van Liefde te kunnen krijgen van anderen.

Indien je jezelf dus vergeet lief te hebben dan raakt het 'love-water' vertroebeld vanwege de frustraties die beginnen op te lopen omdat anderen niet in staat lijken te zijn om evenredig liefde terug te geven.

Liefs en Big Smile van me

ik zal niet zeggen dat ik van mezelf hou (mag niet liegen heb ik geleerd) :) en mijn zelfbeeld is ook niet bepaald super de super. (welk zelfbeeld?)

maar op de vraag of ik van mijn kinderen hou: met elke vezel in mijn lijf!!

m.i. is het dus wel degelijk mogelijk.

uiteraard zijn er verschillende manieren van houden van. zo kan je jezelf totaal wegcijferen om maar voor iedereen klaar te staan om een 'nuttig' en 'waardig' gevoel te hebben. zelf schaar ik dit niet onder de noemer liefde of liefhebben, houden van.
houden van doe je met je hart en emotie, en niet om iets recht te trekken wat ergens anders op gestoeld is.

maar ja, ik ben natuurlijk geen psycholoog dus of mijn antwoord correct is....? géén idee! :)