Acceptatie, hoe gaat dat in zijn werk?

Love it, change it or leave it...

Accepteren is dan de derde in deze rij.

Als je iets is, dan kun je er van houden, het (naar je eigen believen) veranderen of het laten zoals het is. Als je alleen de derde mogelijkheid hebt (of daar voor kiest), weet je dat het geen zin heeft je daar nog druk en/of onnodig stress over hoeft te maken. Dat maakt het accepteren eenvoudiger.

Klinkt misschien makkelijker gezegt dan gedaan maar misschien je gedachte ombuigen naar het positieve.
Je kan zeggen dat je glas half leeg is, maar ook dat je gals nog half vol is.
Als je al weet dat er een bepaald vooruitzicht is in jou ziekte, probeer dan trots te zijn op de dingen die je nog wel kunt. Misschien kan je dan door een positiever gevoel het "dingen niet meer kunnen" beter accepteren.

Als je al 28 keer je rijexamen gedaan hebt, en weer gezakt, dan komt het punt dat je moet accepteren dat je er maar beter mee kan stoppen.
Maar dat botsts direct met je eigen gevoel dat zegt, ik kan toch net als zo veel anderen een rijbewijs halen!
Ik heb gewoon pech gehad, direct erna begin je allerlei argumenten te verzinnen waardoor het komt dat je weer gezakt bent.
Het was de auto, het weer, de examinator, je kon de man slecht verstaan,je had die auto echt wel zien aankomen, dat licht was pas net op oranje, je had hoofdpijn enz.
Maar voor je zelf accepteren dat je het gewoon nooit zal leren is erg moeilijk.

Accepteren is eerlijk zijn tegen je zelf, alles op een rijtje zetten en inzien dat je ondanks dat je het anders zou willen er geen andere weg is, dus je er bij neerleggen.
Accepteren is tegenover je naasten, opelijk toe geven dat je het niet kan, zonder je te verschuilen achter smoesjes.
Als het lukt zal je zien, dat er meer eer mee te behalen is dan blijven vol houden dat het anders is.
Acceptatie kost minder energie dan als maar ten onrechte je eigen zit te verdedigen, het is de weg van de minste weerstand en de grootste winst.

De situatie te laten zijn zoals het is, vergt veel oefening En meestal onderschatten we dat.
De eerste stap van accepteren is herkennen waar je niet accepteert. Als je onder ogen durft te zien wat je niet accepteert, heb je de mogelijkheid om iets anders te doen. Dit is de tweede stap. Zodra je ziet en kunt benoemen wat je doet, kun je ervoor kiezen om bijvoorbeeld die afkeurende gedachte los te laten of de strijd te laten varen. Geplakt uit workshop acceptatie.

Voordat je iets kan accepteren, ga je door een aantal fases heen. Vaak zie je dat duidelijk als een relatie net kapot is, of als er iemand is overleden. (ik weet niet precies wat er bij jou geaccepteerd moet worden maar dit is een algemene "regel". Ik zeg niet dat dit bij jou zo is)
Bijvoorbeeld: je krijgt slecht nieuws te horen. Het eerste wat je denkt is: Dit geloof ik niet......(ongeloof)
Na een tijdje kan je gaan denken: Als ik er niet aan denk, dan is het er ook niet, dus vooral niet over praten (ontkenning)
Daarna ga je je beseffen dat het echt zo is en daar kan je heel erg boos over worden, wat over het algemeen snel overgaat in verdriet. Dit is het begin van acceptatie. Je weet dat het is zoals het is en je vind het niet leuk, maar je er druk om maken heeft ook geen zin, want het is nou eenmaal zo.
Ik zeg altijd maar tegen mezelf: levert dit gevoel/gedrag mij iets op? Kan ik er iets aan doen?

Het is denk ik toch vooral de confrontatie met jezelf aangaan.
Echt tips kan ik je niet geven, het is een proces waar iedereen doorheen gaat, op zijn eigen tempo.