Bestaat zuiver altruïsme?

Klopt. Bestaat niet. Je reageert zoals je hersenen je vertellen je te doen. En je hersenen bevatten alleen je eigen wil.

Aangezien de mensheid eigenlijk alleen maar een aanslag is op moedertje aarde denk ik ook niet dat dit bestaat.

Het is inderdaad allemaal heel nobel wat je beschreven hebt, maar er zit ook inderdaad altijd wel 'iets' achter. Hoe klein en hoe onbeduidend dat iets dan ook mag zijn, volgens mij kan het nooit zuiver zijn.

Eigenbelang komt in dit rijtje als bewuste drijfveer dus niet voor, sterker nog, de voorbeeldgever had er een groot deel van zijn vrije zaterdag voor moeten opofferen, terwijl hij heel wat leukere dingen met zijn vrouw en kinderen had kunnen doen...

Er waren echter nogal wat deelnemers die niet konden geloven dat hier van ‘zuiver’ altruïstisch gedrag sprake was. De voorbeeldgever had zich toch zeker wel tevreden, of zelfs gestreeld gevoeld bij het nemen van zijn beslissing? Dit werd door hem ontkend; sterker nog, hij beweerde dat hij de afgelopen jaren een keuze had gemaakt om bij het nemen van beslissingen het verkrijgen van waardering van mensen bewust geen drijfveer te laten zijn. De andere gesprekspartners gaven het echter nog niet op en zochten naar andere zelfzuchtige motieven.

Zou de voorbeeldgever eigenlijk niet gehandeld hebben op grond van angst dat hij verwijten uit de diaconiegroep naar zijn hoofd zou krijgen als hij niet op de hulpvraag inging? Had hij niet gehandeld uit angst voor de aantasting van zijn morele zelfbeeld?

Was hij misschien toch niet uit op het verkrijgen van waardering? Was zijn besluit niet een vorm van morele zelfbevrediging? Of wilde hij misschien de opwinding ondergaan van de uitdaging om een probleem aan te pakken?

Er was zelfs iemand die de beslissing van de voorbeeldgever wetenschappelijk, namelijk evolutiebiologisch probeerde te verklaren: elkaar helpen is in het belang van het voortbestaan van de soort.

Ja dat bestaat... Is een persoon niet meer persoonlijk, maar DIE ENE IK, de éénheid, dan is alles wat die persoon doet voor het geheel, een ware altruïst dus...

Altruisme is de opvatting of levenshouding waarbij de handelwijze van een persoon wordt bepaald door de belangen van anderen. Ook wel onbaatzuchtigheid. Tegenovergestelde positie Egoïsme.

De handelwijze wordt dus bepaald door de belangen van anderen, waarmee niet is uitgesloten dat er uiteindelijk een eigen belang ook in zou kunnen deelnemen. Ik noem een voorbeeld: iemand springt in het water om een ander (een volkomen vreemde) te redden.
Dan zal uiteindelijk de redder worden geeerd en misschien wel een lintje krijgen, maar het is heel goed mogelijk dat de redder op het moment van de actie helemaal niet geinteresseerd is in die eer of dat lintje. Het enige dat je zou kunnen stellen als 'eigenbelang' is dat er een natuurlijke drift achter zit om de soort te behouden. Kunnen we ook weerleggen door te stellen dat mensen soms ook hun leven wagen om een dier te redden.

Ja, ik denk dat het wel bestaat. Het feit dat aan je acties je eigen denken, dus je eigen wens, ten grondslag ligt, heeft hier niets mee te maken, dat is niet te omschrijven als 'eigenbelang'.

-'Altruïsme is uitgesteld egoïsme' zegt men soms .
-Zou onze realiteit dan toch een zaak van 'solipsisme' zijn ?

Altruïsme is een mechanisme dat zich waarschijnlijk ontwikkeld heeft om onze gemeenschappelijke genen te beschermen. In die zin is het dus egoïstisch.
Maar altruïsme doet zich aan ons voor als een emotie; wij maken geen rekensommetje van onze kansen als we een kind voor een auto wegtrekken of een bejaarde naspringen die te water is geraakt. Dergelijke acties vragen om snelle beslissingen en of we ons er later door gestreeld zullen voelen komt in onze overwegingen op zo'n moment niet aan bod.
Iets anders is het als we besluiten wat geld over te maken voor een goed doel, dan hebben we de tijd om te kijken hoeveel we verantwoord kunnen/willen missen.
Het is dus voor mij geen uitgemaakte zaak:
in eerste instantie handelen we uit een gevoelsmatige impuls en is het niet zozeer een bewuste keuze, maar eerder iets dat ons door onze natuur is opgelegd, maar dat geldt eigenlijk ook voor onze egoïstische impulsen.
Pas als we de tijd hebben gehad erover na te denken zou je het vanuit een moreel perspectief kunnen bekijken.
(Wat wij vaak graag doen.)

Ik moet meteen denken aan een aflevering van 'friends' waar deze vraag ook speelde ;-)

Je zou inderdaad kunnen zeggen dat altruïsme nooit zuiver is, omdat het je altijd een goed gevoel geeft. Maar misschien is dat wel het mechanisme wat ervoor zorgt dat je iets voor een ander doet. Misschien is dat wel de beloning voor een dergelijke daad. Als deze daad je behalve een goed gevoel niets anders oplevert denk ik dat je best mag spreken van de zuiverste vorm van altruïsme, omdat er geen sprale is van een dubbele agenda.

nee, dat is geen zuiver altruïsme:
Mensen doen goede dingen omdat ze dat in eerste instantie een goed gevoel geeft.

Bijvoorbeeld:
als iemand een oud vrouwtje helpt bij het oversteken voelt die zich een goed mens. Dit geld ook voor donaties en andere goede handelingen.

Tegelijkertijd is er niets mis met goede dingen doen om ook de eigenwaarde wat op te krikken.
Het mes snijdt aan twee kanten...

Volgens mij bestaat het zuiver en puur zonder eigenbelang ook.Het is een levenshouding.Het uit zich niet in af en toe een daad stellen maar het is een continu proces, een deel van jezelf.Niet te verwarren met heldendaden zoals kogels opvangen of faits divers zoals schenken aan een goed doel.

Ha, die Sophietje;

Ik denk dat je de zuiverheid van altruïsme niet kunt afmeten aan wat de ander ermee opschiet, zoals een goed gevoel of een beter imago. De zuiverheid hangt voor mij af van de oprechtheid van die goede bedoelingen en is dus niet objectief vast te stellen.

Er is maar een mens op aarde geweest die zuivere altruïsme heeft getoond en dat is Jezus Christus. Hij is onschuldig gemarteld en gestorven voor de zonden die de mensheid heeft begaan. Als je zijn levensgeschiedenis goed leest moet je concluderen dat Hij of gek was of echt de zoon van God. Hij veegde de vloer aan met de geestelijke leiders, maar zei niets toen ze hem vals beschuldigden voor stadhouder Pilatus. Hij deed de meest opzienbarende wonderen, maar liet de soldaten begaan die hem aan het kruis nagelden. Als een schaap dat stom is tegen zijn scheerders, zo deed Hij zijn mond niet open. En voordat die marteling begon heeft Hij nog gebeden of deze beker Hem niet voorbij zou mogen gaan. Hij deed het dus duidelijk niet om er een goed gevoel van te krijgen. Geen een voordeel kun je bedenken die Jezus gehad zou kunnen hebben bij het stellen van deze onnavolgbare daad.

Hopelijk wordt dit antwoord niet weggehaald, zoals al eerder gebeurd is, wanneer iemand een bijbels antwoord gaf.

Ik denk dat Altruisme uit een tijd (verre prehistorie) komt waarbij we als relatief kleine hechte groepen bij elkaar leefde en Altruisme een directe functie had binnen die groep waar je zo afhankelijk van was van elkaar om te overleven. Een atruistisch persoon kon ook rekenen op het altruisme van zijn mede groepsgenoten. Deze altruistische eigenschap hebben we nog steeds maar heeft voor een groot deel geen functie meer. Diep in onszelf denken we nog steeds dat altruisme in de toekomst ook jou wel zal treffen, wat dus eigenlijk een merkwaardige situatie is bij schenken van bv geld aan een rampgebied met arme mensen aan de andere kant van de wereld. De kans dat je altruistisch voordeel hebt van een persoon die zo ver en zo arm is is zo goed als uitgesloten. Bij mensen die in je directe omgeving wonen kan altruisme nog wel functioneel zijn hoewel bij de huidige westerse samenleving waar bijna iedereen op zichzelf wordt teruggeworpen en gedwongen wordt tot egoistisch gedrag is altruisme jammer genoeg steeds minder tentoongespreid. Een fenomeen dat nu wel speelt is dat mededogen (en mogelijk geld schenkingen) met arme, zieke, ongelukkige mensen in media je aanzien verschaft. Mededogen geeft aanzien. Uiteindelijk kan dat wel weer een pseudo altruisme geven maar verre van gelijkwaardig zoals in de prehistorie.

Groeten
Jeroen Snelten