Wordt de term feeënkind nog weleens gebruikt?

De term feeenkind/ elfenkind zegt me eigenlijk niets. Wel ken ik uit de literatuur 'trollenkind' voor kinderen die opvallen afwijken van hun brusjes en destructief gedrag vertonen, maar ik geloof niet dat mensen dat tegenwoordig nog in de mond zouden durven nemen. ok wisselkind is in dat opzicht in bijgelovige kringen lang een begrip geweest. Feeenkind of elfenkind klinkt natuurlijk liever, maar komt uiteindelijk op het zelfde neer ; het ontkennen van de menselijkheid van een kind dat 'afwijkt' van de 'norm'.

Het vermoeden is inderdaad dat dit ging op kinderen met meer of minder ernstige verstandelijke handicaps en ernstige gedragsstoornissen ; sommige typen autisten kunnen daar zeker onder vallen. Je kunt je er zelfs soms wel concreet iets bij voorstellen.

Sinds we echter meer weten van het bestaan, de oorzaken en gevolgen van psychische en lichamelijke (hersen)aandoeningen, en dat is toch al snel tegen een jaar of 100, is het gebruik en ook het toekennen van een betekenis aan trollenkinderen of wisselkinderen (en dus ook elfen- of feeënkinderen) eigenlijk in onbruik geraakt, en zeker niet meer op grote schaal gebruikt.

Het enige dat je nog wel af en toe hoort, maar dan meer in overdrachtelijke dan bijgelovige zin, is dat mensen hun gehandicapte - meestal- dochtertje 'hun elfje' noemen. Dit is ons elfje. Zonder daarmee ook maar een moment te bedoelen dat het kind bij de geboorte verwisseld is.

Ik wil niet vervelend doen maar autisme ís een stoornis. een stoornis is belemmerend. Mijn kind heeft het en nee het heeft niks maar dan ook niks met elfjes te maken. hij moet er zijn levenslang mee doen. Dus het is niet zo dat ik mijzelf beklaag maar ik zie wel de strubbelingen van een sociaal- emotioneel gestoord kind.

dat ouders kinderen zo noemen is een vlucht uit de keiharde werkelijkheid. zo zie ik dat. aan de andere kant kan je het ook positief bekijken en de voordelen zien. dat doe ik wel maar ik houd ook rekening met de nadelen.

Ik ken de term wel voor mensen met Williams-syndroom. Die hebben ook een stoornis, maar daardoor zijn ze eerder uitemate vriendelijke en vrolijk, niet te vergelijken met autisten of adhd'ers , maar meer met de goedgeluimdheid van mensen met down syndroom.

Dat men denkt dat de kinderen niet van de ouders afkomen ligt waarschijnlijk aan het afwijkende uiterlijk veroorzaakt doordat het syndroom in het hele lichaam zijn sporen nalaat, dus ook in het uiterlijk. De kinderen lijken dus niet al te veel op hun ouders.