Back to frontpage
Hét vraag- en antwoordplatform van Nederland

kan iemand met autisme zichzelf aanpassen/'verbeteren'?

kan een autist zichzelf aanpassen(en dus camoufleren)
dus zichzelf 'verbeteren'/ aanpassen aan de omgeving en als dat mogelijk is , kan een autist zichzelf zodanig ontwikkelen dat het niet eens opvalt dat die autistisch is?

Toegevoegd na 1 uur:
ik ga ook van de mildere vorm uit, want zwaardere vormen komen volgens mij niet eens dichtbij 'normaal/geaccepteerd gedrag'

Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
10K

Heb je meer informatie nodig om de vraag te beantwoorden? Reageer dan hier.

Geef jouw antwoord

Het is niet mogelijk om je eigen vraag te beantwoorden Je mag slechts 1 keer antwoord geven op een vraag Je hebt vandaag al antwoorden gegeven. Morgen mag je opnieuw maximaal antwoorden geven.

/
Geef Antwoord
+
Selected image

Het beste antwoord

ik denk dat autisten (milde vorm) uitblinken in het aanpassen, maar of er daardoor ook dingen verbeteren durf ik niet te zeggen.

ze weten wat 'normaal' is, dus ze weten wat ze MOETEN doen om 'normaal' over te komen.

dat het niet spontaan gaat is een ander verhaal, maar zolang iemand met een milde vorm van autisme zich er bewust van is wat er verwacht wordt, en wat, hoe en wanneer het eigen gedrag aanpast moet worden alvorens te reageren door op een juiste wijze te reageren ('gemaakt' reageren dus) gaat het eigenlijk wel goed.

mijn eigen ervaring is dat dit heel vermoeiend is, en lang niet altijd prettig. sommige dingen druisen in tegen mijn gevoel (echt 'kleine'dingetjes) andere dingen zijn rete gemaakt zodat het 'normaal is' (maar o zo abnormaal voelen)
voor mij is het in feite een ander voor de gek houden en mezelf ook (met als gevold dat ik mezelf belet om mezelf te zijn)

regelmatig ben ik dat beu en geef aan 'sorry, ik ga in de autisten modus en ben er later weer bereikbaar maar ga nu even lekker ausie zijn'.

wat onverwachte dingen betreft val ik DIRECT door de mand (dat is puur ongemak en system shutdown en met geen mogelijkheid kan ik dan de schijn ophouden) bv bij onverwachte visite, of iets wat ik vergeten ben en op dát moment echt moet. (paniek dus)
voor zover ik weet heeft elke autist moeite met onverwachte dingen.

maar goed, elke ausie is anders, maar ze weten heus wel wat gebruikelijk is en willen zich echt wel aanpassen met ieder natuurlijk een eigen grens hierin (tot hoever kan het, en tot hoever wil je gaan)

t gat tussen het weten/willen en kunnen/jezelf mogen blijven zijn zal elke autist op een eigen manier invullen.
wat het toneelspel betreft zijn er verbeteringen aan te brengen, maar vanaf mijn burnout probeer ik een volleerd autist te zijn op de momenten dat het moet, of mensen dit nu raar vinden of niet. (en het bevalt me uitstekend!!!)

dat zijn voor mij persoonlijk verbeteringen geweest want sloeg door in het aanpassen en liep mezelf voorbij (en dat is zelfs voor 'normale' mensen uiteindelijk iets wat de das om doet)

dus m.i. is het antwoord op de vraag: jazeker!! ;-)
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Juist ook het omgaan met stress en het overvraagd worden is een heel groot probleem. Heb je mooi omschreven Eucje!!! +
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
dank u :)
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
+
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
bedankt :)

Andere antwoorden (13)

Ja, ik heb zelf PDD-NOS en mensen merken er niets tot weinig van. Hoe ouder je word, hoe meer je je zal gaan 'aanpassen'.
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Alles kan. Ik ken een slimme ca hoogbegaafde autist die door middel van rollenspelen bij dramatherapie geleerd heeft hoe hij zich moet gedragen. Doordat hij slim is kan hij het leren, hij heeft moeite emoties te begrijpen van anderen maar hij heeft geleerd hoe gezichten er dan uit zien dan daar conclusies uit te trekken en op te reageren. Alles geleerd dus, met het hoofd, niet met het hart.
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
leren hoe je moet gedragen #hoeft# helemaal niet moeilijk te zijn. ook zonder drama therapie of hoog IQ is het mogelijk om aanpassingen te doen.
kijk naar de reacties en bij een 'huh??? blik' moet je je reactie nog wat bijschaven zodat het helemaal aan de verwachtingen voldoet. men is een beetje aan het ontdekken dat een ausie ook hooggevoelig kan zijn (komt vaak voor bij ausies) en heel goed emoties op kunnen pakken. weten erop in te spelen is een ander verhaal (men denkt vaak 'wat je ziet en niet laat blijken is er ook niet') maar ausies zijn er in vele vormen en gradaties, en geen enkele aus is het hetzelfde. gelukkig heeft je kennis er mee om leren gaan, maar spontaan zal het denk ik niet worden (bewust waarnemen, weten waar je op moet letten en dan gepast reageren)
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Klopt, het is niet spontaan omdat het via het hoofd moet in plaats van via het hart, maar op zich kun je er prima mee functioneren.
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
+
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Een hoogbegaafde kan veel leren, en doet dat dan ook graag. Vooral ook over sociale dingen.
Zodoende kan hij emoties begrijpen. Wat hij minder goed kan, is die emoties meevoelen, zeker als hij die emoties nog niet zelf ondergaan heeft.
Waarschijnlijk bedoelde je het goed, maar schreef je het fout op.
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Wat heb ik dan fout opgeschreven want ik zeg nergens dat hij die emoties kan meevoelen.
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
+
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
als ausie zelf merk ik regelmatig dat ik wel degelijk emoties aanvoel zie, herken en dus empathisch ben, maar door die emoties nogal overdonderd kan raken (komt heftig binnen) en niet weet hoe te reageren daarop. (heb tijd nodig om het te filteren en het voelen te vertalen naar een passende aktie om het maar even zo uit te leggen)
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Euc: persoonlijke vraag, misschien beter per PB hoor.... ik stel hem, omdat ik er misschien iets mee kan richting zoon: ben je bang voor die overdonderende heftige emoties?
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Ik heb er een depressie doorgekregen :) #overdonderende Heftige emoties
---- Het is zelfs zo dat ik, wanneer bijvoorbeeld een kennis van iemand, die ik goed ken, is overleden, dat ik me megarot kan voelen. Haast of ik hem/haar zelf gekend heb, en het familie van me is. Alleen ken ik ze dus nooit. #AutismeBijMij
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
nee hoor, ben er beslist niet bang voor. maar het is lastig dat ik soms schiet op het 'system shutdown' als #alle factoren# dit teweeg kunnen brengen. (emotie is een klein onderdeel hiervan) voor mezelf vind ik het niet lastig of moeilijk, maar weet dat dit het voor anderen wel kan zijn, en wil dan z.s.m. gepast reageren (wat ook een grote factor is van het 'system shutdown' effect) ik weet dat ik het niet kan voorkomen dus dat was eerder frustratie nummer 1 (schoot niet op namelijk) en zette ik eigenlijk mijn eigen wereld op zijn kop met als aanleiding 'emotie' maar ook andere lullige dingen die voor een ander nietszeggend zijn. omdat ik weet dat anderen niets kunnen met mijn reactie, dingen ze opvallen, en ik heel goed weet dat ik niet 'normaal' kan reageren had ik nog meer te filteren icm met mijn eigen frustratie en emotie die opgewekt werden. voor de buitenwereld en het oog sta ik waarschijnlijk in een 'freeze modus' waardoor het kan lijken of er in mijn hoofd niets gebeurd.
(houvast zoeken, wat is een passende reactie, die ik NU moet tonen, maar als ik dit zeg denken ze misschien dát, zou het raar zijn als..., vatten ze het niet verkeerd op wanneer..... hoe zou het overkomen wanneer ik..... etc, etc. dus: opties, opties, opties maar teveel opties en veel te veel invalshoeken en belevingen waar ik een passend iets uit moet hengelen zowel voor mezelf als voor een ander/anderen.
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Ik heb gewoon even ruimte en tijd nodig voor ik kan reageren. nu ik mezelf die tijd gun en geef (of eis) pik ik een passende reactie er zo vlot uit dat mensen die niet weten van mijn label niets doorhebben. emotie zelf is voor mij totaal niet het probleem, en snap de emoties ook. (zie wanneer/waarom/dat iemand verdrietig is en dáárom een traan heeft, en niet van: ik zie een traan dus de persoon is verdrietig bv)
daarbuiten komt nonverbale communicatie ook voort uit emotie en zijn dit ook prikkels die i.c.m. overgevoeligheid hiervoor duidelijker binnenkomen dan bij 'normale' mensen.
dat maakt dat emoties logisch, herkenbaar, en vaak voorspelbaar kunnen zijn. (geen onverwachte dingen dus heel vaak is er niets aan de hand met me) ;-)
het is gewoon een prikkel als zoveel andere prikkels, die jJUIST niet los staan van empathisch vermogen.
voelde me vroeger net zo als de persoon zelf (gooide alle emotie en gevoelens op 1 stapel en dát was ik voelde) het system shutdown werkt bij mij pas optimaal als NU de deurbel zou gaan bv want als ik voor mezelf spreek: ik kan echt wel dingen verder ontwikkelen, begrijpen, mezelf eigen maken :) Als ik naar mijn zoontje kijk gaat hij hier anders mee om. Daar waar mijn 'parameters' op tilt gaan van de prikkels, reageert mijn zoontje heel direct naar buiten toe met de nodige frustratie. Ik denk dat als hij net als ik ken jou zoon kan verwoorden wat hij voelt, de drempel van het 'anders zijn' lager is, emotie okay is, en dit kan verwoorden, je begrepen wordt, en dus jezelf mag kan en durft te zijn, anderen en vooral jezelf dit accepteren/aanvaarden/toepassen er enorm veel frustratie (heftige reacties/frustratie/woede, én het ontwijken van situaties) weg zal vallen omdat daar het bruggetje tussen 'autist' en 'normale wereld' ligt en je eigenlijk ook wel positieve ervaringen op kan doen. hoop dat je er wat mee kan en dat je me kan volgen, maar denk dat het bij welke autist op een andere manier werkt omdat we nu eenmaal onze persoonlijke mogelijkheiden en onmogelijkheden hebben. ;-))
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
@Yss: ook heel herkenbaar!!! @Euc: Thanks! Tuurlijk is niemand gelijk aan een ander.
Ik kan uiteraard niet in zijn koppie kijken, maar doe wel mijn best om hem te begrijpen. Inzicht in een anders manier van denken kan dan helpen om op een andere manier te kijken, of opeens een inzicht te krijgen waar ik met hem wat mee kan. Ik denk, dat het zich veilig /geaccepteerd zijn heel belangrijk is.
Voor hem en voor iedereen trouwens. Maar vooral voor mensen met autisme, omdat de wereld zeer vijandig is, danwel voor hun zo aanvoelt.
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
het is ook vijandig puur vanwege het onbegrip en de afkeuring (vaak puur uit goede bedoelingen) het is hameren op het aanpassen. hoe je moet doen, en wanneer je het moet doen.
als het voor de buitenwereld maar goed lijkt eigenlijk, dat een autist hiermee over zijn eigen grenzen moet banjeren maakt niet uit. dat dit niet prettig is en dus helemaal geen kwestie hoeft te zijn van niet willen/kunnen of een vaardigheid is komt m.i. niet eens aan de orde. dat geconditioneerde gedrag (op het juiste moment het juiste trucje laten zien) zegt niets over het innerlijke conflict wat dit 'aanpassen' betreft, en dat wil een auti weleens laten zien (of na een drukke dag, of op het moment zelf) ook dit zijn prikkels waar wer heftig op reageren.
dat we ons soms afzonderen en niet reageren bij teveel (externe) prikkels uit de omgeving is wel geaccepteerd, maar als we doen bij interne prikkels (waar emoties van anderen, die we #wel# meekrijgen) doen dan denkt men dat we niet empathisch zijn, hier niet mee om kunnen gaan, etc.
zoeken we dan even de rust om het voor onszelf te filteren en op een rijtje te zetten zegt men vaak: die je wel geen empathie, geen reactie. een auti #zelf# wordt dus totaal niet geaccepteerd door het opzitten en pootjes geven.
Je bent en blijft autist, maar je mag het (en dus jezelf) niet zijn.
als we het op onze eigen manier doen zonder opgelegde geforceerde toestand (prikkels) krijgen we voor onszelf de kans en ruimte om het uit te dokteren. ik denk dat dit is wat je zoon heeft laten zien. zijn reactie en emotie is niet door anderen opgelegd. dat het overeen komt met een 'normale' reactie is natuurlijk geen toeval: het zit er wel degelijk in, het duurt gewoon langer zoals met alles eigenlijk. ;-)
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Dat is de ene kant.... en de andere kant is, dat je je wel MOET aanpassen, want anders red je het niet in de maatschappij. En dat is OOK niet goed voor je als je autisme heb: geeft ook een boel stress. Het is dus heel erg dubbel hè?. Dat is ook mijn opvoedprobleem bij hem geweest, en in de begeleiding nog wel. Hem laten, of hem helpen zich staande te krijgen en houden in de maatschappij?
Natuurlijk is beide mogelijk privé, maar als hij een baan wil, dan zal hij zich moeten aanpassen, niet de maatschappij.
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
yep, dat is precies het dubbele eraan. je MOET wel: voor anderen en door anderen dus uiteindelijk ook voor jezelf wil je niet in een isolement terecht komen.
heel begrijpelijk en logisch, maar daarom nog niet minder makkelijk natuurlijk vanwege beperkingen in welke mate dan ook (want dat zijn het en blijven het) met het opvoeden herken ik je probleem. ze moeten op eigen beentjes leren staan, en zelfredzaam zijn tot een bepaalde hoogt.
maar dat kan enkel als je op je snotter gaat wil je er zelf mee om leren gaan.
beschermend en altijd maar aanpassen aan de autist (AD(H)D-er of welk label ook wat je anders maakt dan anderen) is natuurlijk niet 'de' manier want dan werk je dit tegen, maar gevoelsmatig is dat voor een ouder weer het dubbele.
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Super moeilijk om daar ergens een balans in zien te vinden....
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
alles is dubbel, behalve het balans. ;-) maar waar je uit balans raakt zit je in ieder geval niet op de goede richting dus op zich is daar natuurlijk wel een les uit te trekken gelukkig. (ook al kan je dit pas achteraf bepalen)
;-))
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
;-) That's the problem!
Uit het nieuwste onderzoek blijkt dat bij mensen met autisme de spiegelneuronen en het kopieergedrag pas optimaal werken als ze 30 zijn. Al die tijd kan het autisme dus nog 'milder' worden.

En ook daarna kunnen ze heus wel leren van sociale situaties, het gaat alleen een stuk langzamer.

Automatiseren van sociale reacties is heel moeilijk. Het kan dus goed zijn dat mensen met autisme leren hoe ze zich moeten gedragen, maar het kan ook zijn dat ze zich dan in onverwachte situaties toch heel anders gedragen dan 'een normaal mens'. Maar we maken allemaal wel eens fouten.
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
what??? haha, en waarom denk je dat Yme?
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
@Yme: ben ook heel benieuwd naar een antwoord op de vraag van Eucalypje.
+ Stippel!
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
een autist kan zich zeer pijnlijk bewust zijn van zijn/haar eigen beperkingen, en dat is bij een psychopaat in ieder geval NIET het geval.
(is hier nét ietsie te egocentrisch voor) misschien is het zo dat een autist uit 2 personen bestaat?
1 persoon die gewoon is zoals ie is (niet zo'n behoefte aan contact want kan zichzelf uitstekend vermaken met de meest onzinnige dingen en lekker in een eigen wereld verdwijnen bv)
2 de persoon die weet wat hoort en wat 'normale' gedragingen zijn dus wordt er verwacht dat men zich maar aanpast (braaf opzitten en pootjes geven) (of er tussenin: pootjes geven is soms okay, maar bij een te lang toneelspelletje komt er toch wel frictie gaat geven vroeg of laat met de innerlijke beleving omdat het van geen meter klopt voor het gevoel maar je hier niet aan toe mag geven) stap eens een andere cultuur in en pas je volledig aan. doe je dit niet weet je wat reacties zijn en hoe je aangekeken gaat worden. pas je je niet aan krijg je een stempel, dus alles moet overdacht, afgewogen, en precies getimed zijn anders val je door de mand en krijg je alsnog die stempel. wordt jij in dat geval dan een psychopaat of iets wat er bij in de buurt komt?
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Kan een psychopaat dan ook een psychopaat zijn zonder de kenmerken van een autist te hebben?
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Niet elke psychopaat heeft auti-trekjes, alhoewel er inderdaad wel overeenkomsten te vinden zijn. Het aanleren van sociale conventies en die toepassen in je eigen voordeel hoeft helemaal niet gekoppeld te worden aan psychopathologie, we hebben het allemaal geleerd door te observeren vanaf ons baby-zijn en onze hersenen zijn fantastisch in het vinden van verbanden (Ik lach, mama lacht terug en lijkt vrolijk. Nog eens proberen!)
Het lijkt er meer op dat het waarnemen van een autist ZO gefragmenteerd en gedetailleerd is, dat hij/zij tijdens de kinderjaren 'het grotere geheel' niet snapt en daardoor de sociale structuur die achter het gedrag zit, niet snapt. Jouw definitie van Asperger is trouwens wel ERG nauw, Yme.
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
ik gooi deze link er nog een keer tegenaan om te zien wat jullie hiervan denken. http://www.kennislink.nl/publicaties/de-autismeparadox-wel-gevoelig-maar-niet-empathisch
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Dan smijt ik maar met een-eigen ervaring-antwoord ;-) Zoonlief (Asperger, 17 jaar) is weldegelijk empatisch, en uit dat ook steeds beter en makkelijker.
Voorbeeld: als jonger kind was het zien van bijvoorbeeld verdriet van iemand voor hem ZO hevig, dat hij zich afsloot. Als je dat niet ziet en weet, dan denk je dus, dat hij geen empathie heeft. Een ander zou weglopen bijvoorbeeld, die mensen heb je ook. Hij bleef en ging gewoon iets anders doen. Inmiddels, en dat begint nu steeds meer te veranderen, trekt hij zich niet terug in zichzelf en zegt wat hij voelt en troost de persoon die verdrietig is. En dat komt niet aangeleerd over, ook niet gemaakt: het is heel echt. Het komt uit zijn diepe binnenste. Want, zo zegt hij zelf: inmiddels heb ik geleerd, dat het helemaal niet zo heftig is als ik als jonger persoon dacht en mag ik ook gewoon zeggen hoe ik me erbij voel. Ik kan het nu verwoorden.
Dit is gekomen na het overlijden van iemand, die zeer dicht bij hem stond en waar hij enorm veel van hield. Hij heeft geleerd, dat hij zijn gevoelens kan en mag vertellen, met hulp, door proberen, door ervaren. Hij is er niet meer zo ontzettend bang voor.En hij heeft geleerd, dat het heel fijn kan zijn getroost te worden, om verdriet te delen. Dat zowel hijzelf als ook anderen dit meemaken.
Nog steeds vermijdt hij geregeld het voelen, omdat het TE overweldigend is. Het is een overlevingsmechanisme. Want in mij ogen is DAT het punt.
Hoe ouder hij wordt, hoe minder bang hij is voor al die enorme heftige, angstige gevoelens. Dan het artikel: ik kan het hier enorm mee eens zijn en ben ZO blij, dat er zoveel onderzoek naar wordt gedaan. Men is er nog lang niet, maar er zit beweging in. Autisme is anders dan men dacht en daarbij is het ook nog es zeer pesoonsgebonden. Mensen met autisme kunnen steeds beter geholpen worden. Het zijn geen starre, gevoelloze robotten.
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Wauw! mooi om te lezen! dikke pluim voor je zoon, maar zeker ook voor jou!!! tik nét hierboven wat over emotie en empathie: heb tijd nodig om het te filteren en het voelen te vertalen naar een passende actie. autisten zijn enorm gevoelig voor prikkels, maar omdat mensen vaak puur en alleen afgaan op wat ze zien (hey, geen 'normale reactie' dus ze zien en voelen het niet: wat je dus niet zit dat zit er ook niet in) autisten zijn gelukkig niet de mensen waaraan een deel van de wereld voorbij trekt. en ook als ze niet goed zijn in het leggen en onderhouden van sociale contact wil dat niet #altijd# zeggen dat het onkunde is, maar een autist kan zich gewoon heerlijk en intens tevreden vermaken in zijn uppie zonder dat het woord 'eenzaam' 'ongezellig' of 'alleen' in het hoofd opkomt. dus ben het (wééér) met je eens Wendy.... en daarbij kan je met recht rete trots zijn op je zoon: hij heeft op zijn leeftijd meer zelfinzicht een een groter aanpassingsvermogen dan vele andere personen ooit zullen hebben. écht super!!!
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
;-)
Ik schreef het stuk hierboven, om aan te geven, dat mijn ervaring en wat in het artikel staat voor een groot deel overeenkomen. Het beeld van velen over autisme is zo star (heej, is dat niet een auti-eigenschap??? hahaha) en dat snap ik ook. Maar het klopt gewoon niet altijd en misschien wel helemaal niet.
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Ook auti's laten zich niet in hokjes proppen he? Bij mijn zoon werkt het weer anders, ik denk dat hij inderdaad het allermeeste last heeft van het 'niet hebben van overzicht', alle fragmentjes niet in een geheel kunnen plaatsen, vreselijke moeite met oorzaak en gevolg.
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Niemand moet zich ook in hokjes LASTEN proppen ;-)
Wat ik schreef was ook maar 1 puntje van zijn aut-zijn ;-)) Wat jij schrijft heeft hij inderdaad ook.
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
veelzijdige personen laten zich niet in een hokje stoppen wat de lading zou moeten dekken #een# autist zegt niets over alle varianten en mate van veelzijdigheid ;-) Het overzicht missen is voor mij ook heel herkenbaar.
Prio's zijn me duidelijk (ook het waarom) maar raak het onderweg kwijt. Of de tijd vliegt en kan niet doen wat ik moest/wou doen. Het kan ook zijn dat alles op 1 moment lijkt te gebeuren, en achter de feiten aanloop of de dag van gisteren aan het inhalen ben.
oorzaak en gevolg zijn voor mezelf wel helder (vanuit helikopterview) maar meer in theorie omdat het toepassen verdomd lastig is. elke fragmentje is zo'n enorme beleving, dat ik me niet meer kan of vergeet te focussen op het geheel, (maar weet wel degelijk dat het er is) Vraag me af of dit ook herkenbaar is (voor zover dat kan) ;-)
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Met zekerheid kan ik het niet zeggen, maar dit is wel wat ik ook denk bij zoonlief te mogen constateren inderdaad.
Het grote geheel van een proces is hem duidelijk, maar het invullen van de stukjes, die leiden naar het eindresultaat van dat proces is heel lastig, omdat hij zich op ieder stukje concentreert en bij ieder stukje weer allerlei andere dingen ziet waar zijn focus op komt te liggen etcetcetc....
Zoals een trein: om van A naar B te komen kan je de sneltrein nemen (niet-autist): dat gaat het snelst.
Zoonlief neemt de stoptrein, stapt bij ieder stationnetje uit, doet daar vanalles (of doet gewoon niks en gaat op een bankje zitten kijken hahahaha), neemt de volgende stoptrein richting doel enz. Het zou dan zomaar kunnen, dat-ie vanwege verkeerde focus de verkeerde trein neemt en....naja...etc. dus.
Dit verhaal niet al te letterlijk nemen: het is selchts een voorbeeld ;-)))
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
:) vindt beeldspraak wel makkelijk vanwege het beelddenken, dus het sluit wel lekker aan ;-) volgens mij zit ik in dezelfde stoptrein idd. onderweg rondloeren en op een bankje hang te niksen (maar in het hoofd zo vreselijk nuttig en zinvol bezig, zoveel stappen vooruit, en ja okay: zoveel stappen naar links en rechts ook)
ondertussen kan mijn volgende trein gerust aankomen en vertrekken voor mijn neus en kom ik niet op het idee om in te stappen (zien is nog geen registreren helaas) met de focus is er helemaal niets aan te hand *huhum*...
zie het als een lichtbundel: bij de 'niet autist' is het een smalle lichtbundel die perfect gericht/gestuurd kan worden, maar bij ons volkje is het (blijven)richten van de lichtbundel op zich al een pain in the @ss, en de straal is veel breder.
(de focus ligt ongeveer overal en nergens) als is de sneltrein nóg zo logisch,praktischer, doelgericht en snappen we dat, maar kan het niet bijhouden met het stoptreintje. zonder pauzes raak ik gedesorienteerd en weet niet op welk punt van het traject ik sta en of klopt het (richtings)gevoel en hup: 'the middel of nowhere' (afdwalen)
het liefst leggen we zelf ook de wissels nog om als het even kan, maar uiteindelijk komen we er wel, ook al zouden we een keer de weg moeten vragen. (vaak is dan de opmerking: zie je nu wel, ik zei toch.......) punt B is vaak iets wat door een 'niet autist' bepaald en vastgesteld is. Lastig gaat het worden als je je tempo aan moet passen aan de sneltrein want dan is het voor het gevoel jakkeren en (op)jagen. zolang er geen tijdslimiet is, en de autist punt B ook ziet als oplossing kunnen we soms zelfs (al fiepend?) een sneltrein voorbij gaan hoor :)
we kunnen van een lichtbundel een laserstraal maken, dus vertaald naar de 'normale'mensen: het óf alles óf niets. ;-))
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Zeer herkenbaar!!! ;-)
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
conclusie: we 'sporen' heus wel! :))
Ja het kan zeker. Bij autisten met een normaal tot hoog intelligentienivo. Met een lager nivo wordt het wat moeilijker. Ook is mate hoe diep een persoon in de autisme zit meespelend.
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Ja, zeker. Anders zouden alle aangeboden therapieën /behandelingen nutteloos zijn. Maar het kost wel bergen energie, de "autist" loopt echt op z'n tenen en wordt vaak door z'n omgeving overvraagd.
(Lees meer...)
jodyenboyke
12 jaar geleden
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
helemaal mee eens!!
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
+!
jodyenboyke
12 jaar geleden
dank jullie wel.
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
+
Dat kan zeker, maar het blijft een "aangeleerd truukje" en zal geen gewoonte worden.
Vooral sociale interacties zijn erg moeilijk, omdat die in elke situatie anders zijn.
Wat aangeleerd kan worden is een soort van allesomvattende manier om daarmee om te gaan, maar de kleine/fijne nuances zijn niet aan te leren. Bij mensen zonder autisme gaat dat "automatisch", mensen met autisme moeten bij alles nadenken en het geleerde in de praktijk brengen.
Dus de kleine nuances in sociale omgang van mensen met autisme blijft meestal zichtbaar/merkbaar anders.
Die aanpassingen in het dagelijks leven van een autist vergt enorm veel energie en kan stress veroorzaken. En dat is weer iets, wat voor mensen met autisme heel moeilijk is, omgaan met stress bedoel ik.

Onderzoek heeft uitgewezen, dat mensen met autisme
steeds socialer worden naarmate ze ouder worden. Rond hun dertigste functioneren delen van de hersenen die zorgen voor sociaal gedrag, de spiegelneuronen, bij autisten op "normaal" niveau.

http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2672/Wetenschap-Gezondheid/article/detail/1883751/2011/05/03/Sociaal-vermogen-autist-is-te-beinvloeden.dhtml

Maar dat sociale gebeuren is slechts 1 aspect van het autisme en voor niet-autisten het meest opvallend.
Vele andere aspecten zijn niet of nauwelijks aan te passen/te veranderen.
Bijvoorbeeld intense angst, schrikreacties, hooggevoeligheid van de zintuigen, verbanden zien, terugtrekken in de "eigen wereld" etc.

Verder is geen mens hetzelfde als een ander, en uiteraard geldt dat ook ook voor mensen met autisme. De mate van verandering is voor iedereen persoonlijk.

Overigens geeft autisme niet alleen problemen: er zijn ook vele voordelen, zoals zeer intense concentratie/interesse op 1 of 2 gebieden, rechtlijnigheid, eerlijkheid, hoge intelligentie, om maar een paar te noemen.
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
helemaal mee eens! (opzitten en pootjes geven) en wel op alle facetten als het ff kan. autisme is heel breed, en zeker heeft het ook voordelen :) ploes 1!
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Dat laatste wilde ik toch echt niet ongezegd laten!!!;-)
Thanx!
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
moet je ook vooral niet doen ! daar zijn DIE autisten (proest) veel te speciaal voor ;-))))
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Hahahahahaha
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
komt er nu nog een onderbouwing op de min vraag ik me geheel spontaan af...
nou, dit is best wel een goede vraag, hoor.

Ik, als jongen van 17 jaar, heb ook autisme (syndroom van Asperger).
Het is onmogelijk om van autisme af te komen, maar het is wel mogelijk, door training, om met autisme te leren leven en er te leren ermee om te gaan.
Ik heb bijvoorbeeld 2 keer in de week, anderhalf uur een mevrouw die bij me thuis komt.
Zij praat dan met mij over hoe het gaat, en of er dingen zijn gebeurd enzo.
Dan pakt zij er een thema bij, en gaat ze me proberen te leren, hoe er bij een volgende, soortgelijke situatie mee om te gaan.

Dus,
met autisme kun je leren mee om te gaan, maar het gaat nooit helemaal weg.
Trouwens, autisme wil niet zeggen dat er geen inteligentie zit.
Ik zit nu gewoon in Havo 5, en ben nog nooit blijven zitten.
En ook kan ik me steeds beter sociaal opstellen.
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
antwoord uit de praktijk :) dikke plus, en complimenten voor hoe je ermee om gaat en nog steeds bezig bent hiermee.
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Yesssss Pimpel!!!En ZO is dat! +!
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
#what?#
pimpel, er is iemand die zich totaal niet kan vinden in jouw ervaringen gezien de min. ik vind dat echt heel ''bijzonder'', en hoop dat de minnaar het nog even wil toelichten. ;-)
Een autist -met normaal iq- is daar zijn hele leven mee bezig!
En nee, camoufleren is er niet bij. Daar zit juist de kern van het autisme: minder inlevingsvermogen. Hij doet ongewild en zonder dat hij dat begrijpt, dingen die in sociaal opzicht vaak minder gewaardeerd worden.

Op het werk heeft de autist het soms erg moeilijk, omdat hij liever hard werkt, dan zich te bemoeien met collega's, wat dan niet in goede aarde valt bij die 'normale' collega's. Die vinden hem een uitslover.

Autisme is wel goed voor de maatschappij. Het zijn zuivere, eerlijke mensen. En vaak heel goed in wiskunde of techniek.
Zonder autisme zou de mensheid minder goed af zijn.
Daarom denk ik dat de evolutie ons dit gebracht heeft.

En ja, de autist ontwikkelt zich. Het gaat langzamer, maar hij groeit verder door dan veel anderen.
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
wat die empathie betreft gaat dit lang niet altijd op hoor hier een linkje met meer info
http://www.kennislink.nl/publicaties/de-autismeparadox-wel-gevoelig-maar-niet-empathisch
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
+ Klaas!
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
ook bij klaas slaat de anonieme minkukel toe! wie weet krijgen we te horen wat de reden hiervan is....
Een autist kan redelijk normaal funktioneren indien alles volgens een vast protocol loopt, als bv. de taxi om half negen komt dan om 8 uur dan kan de autist erg in de war raken en bv. gaan gillen.

Toegevoegd na 49 minuten:
Ik bedoelde met mijn antwoordt dat een autist zich redelijk kan aanpassen mits er aan bepaalde regels gehouden wordt, dit geldt overigens voor de mildere vormen. zo kan een autistisch persoon werken zoals een ieder van ons niet autisten
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Ja dat kan, zeker bij lichte vormen.
Maar waag het niet om een autist te gaan dwingen!
Je hebt dan een vijand voor het leven erbij.
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
een vijand voor het leven?
als auti vat ik het nogal woordelijk en 'vijandig' op ;-)
misschien dat je even uit kan leggen wat je hiermee bedoeld?
(afgezien dat ons 'soort' zijn zekerheid haalt uit alles wat bekend is hieraan vast wil houden als we niet het gevoel willen krijgen dat de bodem om de pootjes weggetrapt wordt)
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
jemig, een auti had vast allang te horen gekregen dat het normaal is om te reageren als men wat vraagt. maar ik heb nog wat geduld... wie weet komt het nog
Autisme wordt tegenwoordig gezien als een stoornis in de informatie- en prikkelverwerking. Wanneer de persoon in kwestie inzicht heeft of kan verkrijgen in hoe hij of zij informatie en/of prikkels verwerkt, dan kan hij of zij zich aanpassen en dus verbeteren.
Het is en blijft echter een zekere mate van 'aangeleerd' gedrag en zal gedurende de tijd in geslepen moeten worden.
Voor diegenen die bekend zijn met autisme - ik kan mij als ervaringsdeskundige daar zeker toe rekenen - zal het gegeven van autisme zeker merkbaar zijn bij de persoon in kwestie.
De vraag is en blijft of dit erg is. Ik heb zelf de keuze gemaakt me aan te passen door gewoon mezelf te zijn. Wanneer je als persoon met een vorm van autisme probeert aan te passen, dan is dit laatste mijns inziens het belangrijkst.
(Lees meer...)
Bronnen:
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
dikke +!
Ja dat kan zeer zeker.
Voorwaarden zijn dan wel dat de 'autist' zichzelf dient te herkennen en herkennen aan de hand van de criteria die voor het fenomeen 'autisme' opgegeven zijn.

Vervolgens dient de 'autist' zelf bewust aan de slag 'willen' gaan om aan diens beperkingen te werken.
Van zodra een 'autist' diens eigen limieten herkent en erkent kan die ervoor kiezen om bepaalde stuaties te vermijden of bepaalde situaties net wel opzoeken.

Dus als de 'autist' zich op tijd terug trekt om één en ander een comfortabele plaats te geven in diens systeem dan bouwt die een enerzijds een soort emotionele buffer op om niet 'geïnfecteerd' te geraken door impulsen die de kenmerken van 'autisme' aanwakkeren. Anderzijds legt die dan op eigen-wijze een stevig verankerde database aan met gegevens waaruit die onmiddellijk kan putten om op 'normale' en/of sociaal aanvaardbare wijze te reageren.

Een'autist' die zichzelf goed kent die leert zich dus perfect te gedragen als een volleerd kameleon ;-)

Bovendien is het ook zo dat er in élk van ons een 'autist' huist. Het is gewoon zo dat bij de ene die kenmerken duidelijk naar voor komen in situaties die als overweldigend en/of stressvol ervaren worden en dat de anderen die niet als 'autist' benoemd worden dat soort stress situaties beter kunnen hanteren.

Echter, het is geen garantie dat de zogenaamde 'normalen' zich ook in eender welke situatie als 'normaal' zullen blijven gedragen. Bij iedereen, zonder enige uitzondering, komen herkenbare tekenen van 'autisme' aan het licht van zodra er te lang wordt afgeweken van herkenbare en makkelijk te hanteren situaties.

Dus als de 'autist' in ons niet te lang onder druk komt te staan en op tijd de nodige rust krijgt dan houdt die zich gedeisd en past die zich moeiteloos aan de omstandigheden van het moment aan.

Er is dus zonder enige twijfel Hoop op een 'normaal' leven voor alle 'autisten' onder ons ;-)

Liefs
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
hoe kan een auti zichzelf leren kennen volgens jou? m.i. is dat door jezelf te kunnen, mogen en durven zijn en is DIT nu net het probleem met een auti, en elk persoon die anders is dan 'normaal' de comfortabele plaats is gewoon de eigen wereld zodat we prikkels verminderen waar elke auti overgevoelig voor is. om het maar in computerbegrippen te houden: de parameters van een auti lopen bij het minste en geringste op.
dit systeem is niet te veranderen, maar anderen proberen hier toch aan te klungelen en te programmeren dus loopt het systeem nog sneller vast. wat een autist vooral moet leren is zichzelf accepteren en aanvaarden idd. maar vooral #incasseren# en maling hebben aan zogenaamde programmeurs die alles door de war schoppen zodat we kunnen 'heropstarten' en de draad weer op kunnen pakken. hoe meer toegestaan wordt dat we vastlopen en in de 'slaapstand' schieten, hoe meer we leren met het systeem te kunnen werken en op welke momenten we moeten 'herstarten' maar goed, willen we aansluiting vinden op het netwerk van de anderen is dat natuurlijk 'niet goed' op die manier.
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
?
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
wil je niet op mijn reacties reageren? dan is het misschien even een idee om om het aan te geven (zoals bv onder de vraag zelf in de reacties, net als hier) als ik het weet dan laat ik het namelijk hierbij en vergeet je woorden 'zo makkelijk ben je niet van me af' ;-)) fijne zondag!
Ik denk dat het wel kan. Maar ik denk dat het belangrijker is om jezelf te accepteren hoe je bent omdat het heel erg veel van je vergt als je autistisch bent. Maar het kan wel, dat ligt ook aan de intelligentie.
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Deel jouw antwoord

Het is niet mogelijk om je eigen vraag te beantwoorden Je mag slechts 1 keer antwoord geven op een vraag Je hebt vandaag al antwoorden gegeven. Morgen mag je opnieuw maximaal antwoorden geven.

/
Geef Antwoord
+
Selected image