Waarom is het erger wanneer een jong kind doodgaat dan wanneer een volwassene sterft?

Een veel betere formulering van je vraag zou zijn: 'Waarom vinden bepaalde mensen het erger wanneer een jong kind doodgaat dan wanneer een volwassene sterft?'
Want 't is een _uiterst_ subjectief onderwerp. Door in je vraag te stellen dat 't erger is, vertel je ons dat 't (al) een feit is. En dat is 't niet (in de zin dat 't onweerlegbaar zou zijn).
Een even onjuiste vraag zou zijn: 'Waarom zijn peren lekkerder dan bananen?'. Want ook dat is lang niet voor iedereen een feit.

Verder zijn 4 op de 5 mensen aangesloten bij een geloofsgroep. Velen gaan er (als ze dat geloof echt zouden volgen) daarbij vanuit dat je na je dood nog wél iets weet.

Lijkt mij dat de ouders, grootouders en andere familieleden rouwen omdat ze zo lang naar de geboorte hebben toegeleefd, de moeder heeft het zolang gedragen, ze heeft de geboorte moeten meemaken en ze hebben net kennis gemaakt met het nieuwe familielid. Als het dan als baby sterft dan hebben de ouders en familie zoveel van het kind moeten missen, hoe het opgroeit, het karakter, de belevenissen die je zou kunnen hebben gehad. Je kent je eigen kind amper en je moet het alweer missen. Ik denk niet dat het erger is dan als het als kind of jong volwassenen of volwassene dood gaat maar het is wel anders. Bovendien is een baby zo onschuldig, hij is nog volop aan het ontdekken en dan eindigt alles zo abrupt. Ik denk dat de mensen die van de ouders houden of bevriend met ze zijn, rouwen omdat die ouders zo'n verdriet hebben.
Ik spreek gelukkig niet uit ervaring. Ik denk dat mensen die dit wel hebben meegemaakt niet zo snel antwoord geven want je stelt de vraag niet zo begripvol. Heb je net iets meegemaakt of gelezen waardoor je zo verontwaardigd overkomt ?

Alle sterven is een verlies
jong en oud
babies zijn niet zo erg - lees ik hier
ik vraag me dan ook af waarom

rede: 'nog geen binding gemaakt met de baby - dus geen verlies?'

Jonge kinderen zijn net de wereld aan het verkennen
iets maakt hun aanwezigheid zo speciaal
oudere mensen hebben hun ervaringen

Maar is het dat?

Wat maakt een mens zo belangrijk?
Is het hun aandeel in onze ontwikkeling
als voorbeeld, als steun en vriendschap.

Waarom rouwen we niet voor de
buurvrouw of verre neef
Of waarom doen we dat wel.

Daarom bidden sommige gelovigen ook
"nu in het uur van onze dood"

waarschijnlijk als "nu in het uur van ieders dood"

Wat een onzin! Ik wens het je niet toe, maar mijn broer is dus vermoord (oh nee sorry, ik bedoel iemand rijd bewust te hard en door rood) op zijn twaalfde. Buiten het feit dat het voor ouders en broers een traumatische ervaring is die je altijd mee draagt, heb je juist op zo'n leeftijd een enorme groep mensen die tot de familie, vrienden, kennissen en het sociale netwerk behoort.

Als er 600 gasten op een begrafenis komen en dit allen bekenden zijn uit zijn omgeving denk ik dat ik niet met je stelling eens kan zijn dat bij een volwassene meer mensen rouwen.

Daarnaast is het begrip klein kind nogal relatief, tuurlijk kan ik het begrijpen dat je doelt op een pasgeborene, maar dat komt omdat men dit wel kan relativeren omdat er nog geen grote emotionele band mee is.

Het is wel duidelijk dat jij zelf nooit het sterven van een kind of baby van heel dichtbij, of zelf hebt meegemaakt.

Volwassenen hebben inderdaad veel familie vrienden kennissen die om hem rouwen. Maar hoelang rouwen die doorgaans om de overledene, met uitzondering van de naaste familie voordat ze weer met hun eigen leven doorgaan? Die naaste familie die langer of zelfs hun leven lang om hem rouwen die heeft een kind of een baby net zo goed.

En je kunt het met jouw beredenering ook anders bekijken, namelijk dat familie van overleden kinderen en baby's zelfs ook nog letterlijk 'langer' rouwen. Stel dat je 80 jaar wordt, dan hoef je met iemand van 35 jaar die is overleden 'maar' 45 jaar te rouwen terwijl die kwelling bij het overlijden van een baby zelfs 80 jaar duurt, want geloof me, dat doe je wanneer het jou zelf overkomt.

Met iemand van 35 jaar heb je ook nog mooie dingen meegemaakt en heb je ook nog mooie herinneringen aan waar je dankbaar voor kunt zijn, iets wat iemand met een overleden kind ontnomen is. Bij iemand van 35 hoef je je niet steeds weer opnieuw te denken hoe die er nu anders had uitgezien, of hij op je andere kinderen geleken had, of hij nu al had kunnen lopen, dat hij nu voor het eerst naar school was gegaan, naar de middelbare school was gegaan, je hem in gedachten op zijn scooter zwaaiend weg zien rijden als hij zestien jaar zou zijn geweest, zijn eerste vriendinnetje had gehad, je graag bij zijn diplomauitreiking was geweest, hem graag zijn eerste rijlessen had gegeven, bij zijn huwelijk had willen zijn, misschien nog kleinkinderen van hem had kunnen hebben. En zo kan ik nog wel even verder gaan.

Allemaal heel heel schrijnende momenten die de familie, vrienden en kennissen van de overleden 35 jarige godzijdank niet hebben hoeven meemaken, maar het geluk hebben gehad dat zij daar zelf wèl bij hebben kunnen zijn.

Ik hoop dat ik je vraag voldoende beantwoord heb, en als ik jou was dan zou ik die vraag in de toekomst toch wat anders stellen, als je hem nog weer wilt stellen, en vooral goed bedenken aan wie en waar je zo'n vraag stelt.
Je mag je dit voor jezelf rustig afvragen, maar ga er dan geen feiten bij melden die kant noch wal slaan en waarvan jij zelf overduidelijk geen kaas hebt gegeten. En gelukkig voor jou maar ook.

Als ik zo de antwoorden hier lees, dan vind ik, dat het niet veel gekker moet worden.
Babyfgaced: het is nooit erg om te sterven, vaak zelfs een opluchting, maar het is wel erg voor de nabestaande. Kinderen gaan naar de hemel, dat is dan volgens jouw geloof, maar niet volgens de christelijke leer.
Jij bent duidelijk geen vader, anders zou j dit soort dingen niet zo zeggen.

Los van alles verder is de vraag onzinnig, omdat Pareto obs al heeft geleerd, dat interpersonele nutsvergelijking niet mogelijk is. Die wet is weliswaar niet bedoeld voor deze situatie, maar met een beetje hersens kun je een anologie bedenken.

Dit zijn typische vragen voor de kerk: wie moet je redden, de moeder of de baby (de baby, want de moeder is al gedoopt). Waarmee men aangeeft, medogenloos en bizar te zijn.

Bij oude Mensen is de afhankelijkheid verdwenen. Zij kunne voor zichzlef zorgen en de dood is een onderdeel daar van. Bij kinderen vinden we de machteloosheid en de realiteit, iets wat de dood is, te confronterend. De dood word ineens ook voor jezelf een reële optie. Terwijl we dat bij andere volwassene niet direct koppelen aan ons zelf.

Elk sterfgeval is anders en elk sterfgeval is een teleurstelling, een verlies, een drama... Er is geen enkel persoon helemaal alleen, dus er zijn altijd wel connecties...
Doodgaan is loslaten van die twee partijen, voor de stervende is dat zijn eigen lichaam, en voor de nabestaande is dat de connectie...

Is iemand ongeneeslijk ziek dan zegt men dat hij uit zijn lijden verlost is en dat schept troost en aanvaarding... Maar in feite is iedereen ongeneeslijk ziek, want je overleeft je lichaam nooit... Je gaat er altijd aan dood...

Is iemand jong dan is de teleurstelling groter omdat hij nog zo´n grote toekomst had, zulk een potentie, zulk een mogelijkheid had om er nog wat van te maken... Bij een ouder persoon zegt men het was mooi zo, 90 jaar en geen toekomst, accepteert makkelijker...

als een klein kind overlijdt, druist dat in tegen de natuurlijke gang van zaken.
hoe erg ook, dat je ouders overlijden is iets wat je als onvermijdelijk kan zien.
je kind naar het graf moeten dragen daarentegen is onverteerbaar.

Het is allebei even erg want niemand kan gemist worden. En dan krijg je te maken met pijn in je hart, wat dit kan een mens ontzettend raken en helemaal uit balans brengen.

Vrees dat je nog nooit het overlijden mee hebt gemaakt van een kind, hoe hopeloos en klein dit in een kistje ligt, dit blijft branden op je netvlies.

Als een kind komt te overlijden, doet dit vreselijk veel pijn want je voelt de weeen nog (ook naar jaren), het moment dat je zwanger bent, en hoe je er naar toe hebt geleefd. De momenten na de geboorte hoe intiem dit was.

Het is vreselijk als je als ouder een kind hebt verloren ook al is deze 40. Het hoort gewoon andersom te zijn.

Een kind heeft hulp nodig en recht op een leven, terwijl dit zo snel wordt afgenomen.

Volwassenen die overlijden hoe vreselijk dit ook mag zijn dan heb je nog veel goede herinneringen aan deze persoon ook al is deze nog te jong om te sterven maar heeft al wel een gedeelte van het leven mogen ervaren.

Een kind hoort gewoon niet te sterven. Het heeft toekomst en nog een heel leven voor zich. Iedereen heeft overlevingsdrang zolang er kwaliteit van leven is.
Maar van een bejaard iemand kun je een keer verwachten dat er een eind aan zijn leven komt.
Ik werk in de zorg en geloof me, er zijn veel bejaarden die elke dag bidden dat het hun laatste dag mag zijn.
Wanneer je pijn hebt, niet gelukkig meer bent, iedereen die je gekent hebt is dood en je bent totaal afhankelijk van anderen dan hoop je dat je mag gaan in plaats van een jong iemand met nog een toekomst.
Wanneer een kind streft is dat vooral verschrikkelijk voor de nabestaanden. Voor veel bejaarden een opluchting.

Als er iemand sterft is dat per definitie niet erg voor de overledene. Die is inderdaad klaar en heeft er geen weet van of is in een betere plek (al naargelang je geloof).
Het erge is het verdriet van de nabestaanden. Die hebben geen verdriet omdat de ander iets naars is overkomen, maar omdat zij het verlies een plaats moeten geven. Er is iets uit hun leven weg. Dat laat een gat achter.
Het verdriet is dan ook altijd groter voor huisgenoten dan voor mensen die die persoon maar 1 keer per jaar zagen. Hoe meer invloed de persoon op het dagelijks leven heeft hoe erger het verdriet en het gemis.
Nu terug naar het verschil tussen kinderen en volwassenen. We hebben in Nederland een levensverwachting van tussen de 70 en 80 jaar. Iedereen die onder die leeftijd overlijdt doet dit 'onverwacht', maar hoe ouder de persoon hoe meer het 'logisch' is dat die een keer dood zal gaan.
Hoe jonger de persoon is die overlijdt hoe onverwachter de dood is (tenzij die persoon ongeneeslijk ziek is, maar dat laat ik hier even erbuiten). Daarom VOELT het veel erger dat een kind overlijdt.
Je stelling dat een kind niet veel vrienden, familie en kennissen heeft vind ik wel heel ver gaan. Familie heeft iedereen evenveel (ongeveer) of je nu volwassen of kind bent. Bij een volwassene zijn het meer neefjes en nichtjes, bij kinderen meer ooms en tantes...
Het ligt een beetje aan de leeftijd van het kind natuurlijk, maar vanaf een jaar of vier gaan ze naar school, maken (vele) vriendjes en ook andere kinderen (van clubs, uit hogere of lagere klassen, vrienden van broers en zussen) kennen dit kind. Dit is hetzelfde als vrienden en kennissen van volwassen.
Het grote probleem zit hem erin dat bv klasgenoten erg van slag kunnen zijn. Hoe jonger het kind hoe meer de gedachte bij de klasgenoten speelt dat het leven oneindig is of hooguit opa's en oma's doodgaan. Als dan een klasgenootje (van je eigen leeftijd) doodgaat wordt je (naast het gemis) ook nog eens met je neus op je eigen sterfelijkheid gedrukt. Voor kinderen is dat heel traumatisch.
Ik ga hier dus niet zeggen dat het een erger is dan het ander, want iemand van 35 laat ook een enorm gat bij veel mensen achter, maar om te zeggen dat het leven van iemand van 35 meer waard is dan dat van een baby (die misschien broertjes, zusjes, neefjes, nichtjes, buurkinderen heeft; en vergeet de ouder en grootouders niet) vind ik erg ver gaan!

Ik ben moeder van een kind van 5. Ze is een deel van mijn hart en ik hou van haar meer dan ik ooit van iets of iemand in mijn leven gedaan heb. Die gevoelens worden steeds groter, ik snap ook niet waarom.
Als zij als jong kind dood zou gaan, dan zou ik me eigenlijk niet kunnen voorstellen hoe ik nog verder zou moeten leven.
Mijn moeder is vandaag precies een jaar geleden gestorven. Ook veel te jong en op de begrafenis waren heel veel mensen die hiervan leed hadden, zo'n 200 mensen die heel erg verdrietig waren.
Voor mij persoonlijk is dat eerste (sterven van mijn kind) veel erger dan het sterven van mijn moeder. Ik mis haar enorm, maar kan zonder haar verder leven.

Zou je er echter een rekenkundige benadering op loslaten en je telt het verdriet van alle mensen op die om mijn moeder rouwen en vervolgens alle mensen die om mijn dochter zouden rouwen, dan heb je waarschijnlijk gelijk. Dan zou mijn moeder veel hoger scoren omdat zij veel meer mensen heeft gekend en ook veel meer mensen heeft gesteund en van meer mensen heeft gehouden.
Omdat je liefde en verdriet niet kunt kwantificeren (er geen getal aan kan hangen) is dat echter heel moeilijk te berekenen. Ik als moeder tel in het eerste geval (dood van mijn kind) volgens mij voor 500 mensen.

Misschien klinkt het wat tuttig, maar ik ben iemand die eigenlijk geen kinderen wilde. En ook nog niet dol is op kinderen (van een ander) dus als ik dat al heb, hoe zou het dan voor die echte moederkloeken moeten zijn....

Boeiende vraag, die je wellicht iets anders had moeten stellen.
Maar wat mij betreft kan niemand gemist worden of anders gezegd, kan je niet zeggen dat je de een meer mist dan de ander. Iedereen heeft voor iemand waarde, is belangrijk, dus iedereen die wanneer ook sterft zorgt voor gemis en verdriet: kind of volwassene.....maakt niet uit.

Ik denk dat het voor een bejaard persoon ook erg is als hun kind sterft die dan bijvoorbeeld 65 jaar is.Hoe ouder je wordt des te meer sterfgevallen maak je mee..echtenoot, broers ,zussen.Dat een kind sterft is erg omdat het naar ons gevoel tegen de logica ingaat.Echter de dood ligt altijd op de loer en meent ons allemaal te grazen.

Johan deze vraag is zo kwetsend dat die hier niet te beantwoorden valt... ik nodig je uit mij in een PB uit te leggen met realistische argumenten, waarom de dood van bijv. jouw 35-jarige buurman erger is dan die van mijn 10-jarige zoon...of van mijn 6 maanden oude nichtje...