Hoe komt het dat mensen om elkaar geven?

Het leven heeft me geleerd, dat het voor mij niet werkt, als ik alle dingen die mijn gevoelens raken tot 'mijn' gevoelens maak.
Het lijkt dan op de situatie dat iemand diep in een kuil zit, en ipv. dat ik help hem/haar eruit te krijgen, ik in die kuil erbij spring. Heeft dus geen zin.
Ik kan me wel verplaatsen in hoe iemand voelt, daar diep in die kuil. Maar ik realiseer me tegelijk, dat dit wel 'een' probleem, maar niet echt 'mijn' probleem is.

Alleen zo kan ik sterk genoeg zijn, om hulp te bieden waar het van me gevraagd wordt. En als mijn hulp niet gevraagd wordt, zoals krantenberichten over verwaarloosde babies, dan leg ik dat naast me neer, want niemand schiet er iets mee op, als ik dat mijn stemming laat beïnvloeden. Ikzelf wel het allerminst.

Om diezelfde reden geef ik ook lang niet iedereen toestemming om mij pijn te doen. De meeste mensen zijn niet belangrijk genoeg, of zelfs volkomen onbelangrijk, en waarom zou ik dan aan mezelf moeten gaan werken om hun opmerkingen te verwerken? Kritiek of scheldpartijen van vreemden laten mij echt onberoerd - zij kennen mij niet, en ik hen niet, ieder zijn eigen mening, maar ik ga mijn mening over mezelf niet aanpassen door een ongelukkig ontvangen boodschap, die misschien niet eens als kwetsend uitgezonden is.

Als dit voor jou een egoïstische levenshouding is, mag je dat helemaal zo vinden.

Maar alleen zó kan ik sterk in het leven staan, als empatisch en meevoelend mens.