Kun je verdriet een "plek" geven of slijt het gewoon?

Op het moment dat je inziet dat je het moet aanvaarden geef je het een plek en dan kan het pas echt slijten.

Het heeft de tijd nodig.... Maar er komen altijd weer helemaal goede tijden aan, al zal je t nu niet geloven.

Nee dat gaat niet... Het verdriet heeft jou te pakken en niet andersom... Het slijt vanzelf naar verloop van tijd... Alles wat je traint wordt sterker...

Verdriet is aanvankelijk heel heftig, het overspoelt je, beheerst je. Na lange tijd merk je dat je soms zo maar enkele momenten niet verdrietig bent geweest. Die momenten komen steeds vaker en duren dan langer.
Maar daar waar je zo verdrietig om bent zal er altijd zijn.
De scherpe kanten gaan er alleen vanaf

Je bent verdrietig omdat je iets of iemand mist, of omdat iemand je pijn heeft gedaan.
Als je dat een plek wilt geven dan kan je dat doen in de vorm van een soort neutrale omschrijving die je er aan geeft. Zodra je in staat bent om dat zonder emoties te omschrijven, heb je het een plek gegeven.
Daarna is het aan jezelf om vrolijker gebeurtenissen en omstandigheden te vinden en vast te houden, zodat de tijd het verdriet wegslijt.

Het verdriet blijft, maar naarmate de tijd verslijt gaan de scherpe kantjes eraf. Probeer afleiding te zoeken, in je verdriet blijven hangen maakt je nog ellendiger. Of probeer te praten met mensen die hetzelfde verdriet hebben zodat je elkaar goed begrijpt en kunt steunen

Eigenlijk geef je zelf al antwoord.

het ene doet het ander

Daar gaan we weer.. baal zo van die uitdrukking..
Welke plek dan? Op de schouw, in de kast of in de garage of schuur, op je nachtkastje of in het kluisje???
Verdriet is rouwen en rouwen is hard werken, rouwen is dan ook een werkwoord...pas als je zo hard hebt gewerkt dat het verdriet in je dagelijks bestaan is ingekapseld, geïntegreerd met een moeilijk woord, kun je spreken van een vorm van slijten.. dan loopt het verdriet dagelijks als een schaduw met je mee, de ene keer voor je, de andere keer achter je en weer een andere keer links of rechts van je.. het is maar net hoe de zon die dag staat en hoe jij je pet op hebt...maar het is altijd bij en ligt niet ergens op een plekje verdrietig te wezen....

Mensen zeggen wel dat verdriet slijt met de jaren.

Wat ze eigenlijk bedoelen en doen, is het verdriet steeds verder wegdrukken in het onbewuste.
Je kunt jezelf leren om niet te huilen. Om emoties niet te uiten en er te laten zijn. Je geest zal dit commando uitvoeren. En met de tijd wordt gezegd het verdriet is gesleten.
Maar als je goed kijkt naar die persoon dan is ze gevoelloos geworden. Hard, voor zichzelf en waarschijnlijk ook naar anderen. Elke herinnering wordt immers de kop in gedrukt.

MAAR.
Grote verdriet is te groot om te verdrukken. Als je gaat verdrukken komt het knel. De schouder kan misschien pijn gaan doen, je borstkas, je zal lichamelijke klachten krijgen.
Vaak het teken van verdrukken. Er is letterlijk geen ruimte voor het verdriet. Het verdriet zoekt een weg naar buiten. En boort een weg naar je bewuste.

-----

Laat het naar buiten. Probeer de weg vrij te maken. Je zult beetje voor beetje meer inzichten krijgen wanneer, waarom dit verdriet is gekomen.
Je zult inzichten krijgen en begrijpen hoe het komt dat je dit verdriet doet. Hiermee kan je het accepteren en misschien relativeren. Dan kan je het los laten en het een plekje geven dat het ook een stukje jouw is.

Vrijwel iedereen heeft in zijn leven te maken met verdriet.
Naarmate we ouder worden verliezen we steeds vaker dierbaren .
Onze omgeving wil ons daar mee helpen door hun steun te betuigen en ons moed in te praten.
Iedereen zal zijn best doen onst verlies draagzaam te maken.
Hierdoor komen we er zelf niet aan toe het verdriet een plek te geven, het te verwerken, er over na te denken, er over te huilen.
Alleen wij zelf zijn in staat ons eigen verdriet te verwerken.

Hoe meer mensen, goed bedoelt, zich er mee gaan bemoeien, hoe verder wij ons verdriet gaan verstoppen.
want wij willen het niet meer zichtbaar maken voor onze omgeving.
Op den duur is ons verdriet zo ver weggestopt dat het lijkt dat we het vergeten zijn.
We gaan weer lachend door het leven.

Dan worden we ouder, en dan opeens van het een op het andere moment is het in alle hevigheid weer terug.
Dat kan wel 10 of 20 jaar later zijn.

Vaak begint het met vage klachten, het plezier in het leven wordt minder en steeds vaker zijn we depressief.

Nog veel te vaak, hebben we ons verdriet geen plaatsje gegeven, we hebben het niet kunnen loslaten, niet kunnen verwerken.
Verdriet mag je best verdrietig om zijn, graag zelfs, houdt je niet flink, gooi het er uit, schreeuw er om!!
Maar stop het niet weg en als je er aan toe bent probeer het stukje voor stukje los te laten, in jouw thempo, neem er de tijd voor.
iedere keer als je er aan toe bent een stukje en leer het accepteren.
Niemand is er bij gebaat als je verdrietig blijft, zeker je eigen naasten niet!
En als je het hebt verwerkt, sluit het af, liefst met je dierbaren er bij, dan pas heb je zelf je verdriet overwonnen, want alleen jij zelf kan het overwinnen.


,

Het verwerken van verdriet is voor elk mens anders. Gewoon omdat elk mens anders is.

Jarenlang is geprobeerd de beste methode te vinden om mensen te helpen een groot verdriet te verwerken. Ondanks alle goede bedoelingen is dat nooit gelukt.

We weten nu hoe dat komt. De ene persoon moet zijn verdriet er meteen uitschreeuwen, terwijl een ander juist behoefte heeft aan eenzaamheid om voor zichzelf het verdriet te verwerken. Pas na die eerste verwerking is zo'n persoon in staat het verdriet aan de buitenwereld te tonen.

Vooral die mensen hebben het jarenlang moeilijk gehad, omdat "de norm" voorschreef dat je erover moest praten. Voor 2 op de 3 mensen is dat waar, maar je zal maar net die derde zijn... Dan is dat moeten praten echt een moeten, een dwingen, dat voor jou zo tegennatuurlijk is, dat je uiteindelijk misschien maar doet alsof om van het gezeur af te zijn, maar in werkelijkheid praat je niet vanuit jezelf, waardoor je het verdriet alleen maar dieper wegstopt.

Gelukkig weten we nu beter. De maatschappij is er nog niet helemaal aan toe, die leeft nog maar al te vaak met het vroegere idee dat je vooral veel moet praten, dat je je moet uiten. De meeste hulpverleners weten wel dat dat per persoon verschilt.

Om verdriet te verwerken, moet je vooral jezelf kennen. Je eigen weg volgen.

Om iemand te helpen bij het verwerken van verdriet, moet je er vooral zijn. Niet altijd bij die persoon, maar in gedachten. Je moet vooral beschikbaar zijn, zodat je er direct bent als die persoon jou nodig heeft.

Op die manier kan iedereen zijn verdriet verwerken op zijn eigen persoonlijke manier, de manier die bij jezelf past. Dat is de beste manier om geen langetermijnproblemen te krijgen.