hoe ontstaat zo'n ongeluks ding? zoals een zwarte kat brengt ongeluk.?

Per toeval. Stel, iemand gaat dood terwijl hij daarvoor onder een ladder doorliep, dan kan iemand ervan uit gaan dat die dood komt doordat diegene onder de ladder doorliep. Zelfde met de zwarte kat, iemand gaat dood en iemand anders ziet een zwarte kat weglopen.

Dat komt van heel vroeger. Mensen wisten toen nog niet zoveel over de aarde, en daarom bedachten ze maar iets wat met de duivel te maken had, want tja, als je ziek werd dachten ze niet: oh ik ben ziek omdat ik mijn handen niet heb gewassen. Dus gaven ze mensen de schuld die er 'anders' uitzagen of een 'andere' levenstijl hadden.

Toegevoegd na 2 minuten:
en bijvoorbeeld met de spiegel, de romeinen geloofde erin dat als je in een spiegel keek je niet alleen je lichaam, maar ook je ziel erin zag. als de spiegel dan stuk ging dachten ze dat je ziel ook stuk ging. en dat brengde ongeluk. Het duurde dan 7 jaar voordat je ziel weer heel was.

Alle verhalen over zwarte katten, ladders en spiegels zijn allemaal aangepraat en komen bij iemand vandaan die daar toevallig iets mee te maken heeft gehad. Dat zegt massapsycholoog Hans van de Sande van de Rijksuniversiteit Groningen. Mensen hebben de neiging om de oorzaak van gebeurtenissen niet bij zichzelf te zoeken., want het is gemakkelijker als je iets bovennatuurlijks, zoals heksen, geesten of God de schuld ervan kan geven. Doordat mensen bang zijn dat hen iets overkomt, gaan ze voorzichtiger doen.
Voor de herkomst van bijgeloof zijn wel verklaringen te geven, bijvoorbeeld bijbelse. Vrijdag is bijvoorbeeld de dag waarop Jezus werd gekruisigd. Het ongeluksgetal dertien staat gelijk aan het aantal aanwezigen tijdens het Laatste Avondmaal.

Omdat de mensen vroeger nog heel onwetend waren en geen verklaringen hadden voor bepaalde verschijnselen. Bijgeloof ontstaat als mensen structuren ontdekken die eigenlijk niet bestaan.

Als ze bijvoorbeeld diverse malen ongeluk hebben en er is toevallig telkens een zwarte kat in de buurt. Dan zal die kat wel de oorzaak zijn, zeker als iemand anders het toevallig ook al heeft meegemaakt.

Bijgeloof ontstaat heel eenvoudig. Zodra mensen een belangrijke prestatie moeten leveren, of zodra ze worden getroffen door het noodlot, gaan ze op zoek naar zaken in hun omgeving die daar invloed op kunnen uitoefenen. De diepere wortel hiervan is het geloof in onzichtbare, goede en kwade krachten. Maar bijgeloof is zeker geen denkfout, net zoals het geloof geen denkfout is. Dat was de modernistische opvatting, dat alle geloof en bijgeloof in wezen achterlijk en achterhaald is. Daar ben ik het totaal niet mee eens! Bijgeloof is een rituele manier om met het ongrijpbare om te gaan.’

‘Vroeger speelde dat natuurlijk veel sterker dan nu. Het leven was toen veel onzekerder. Wanneer de oogst mislukt was, ging men er van alles bij sleuren om die ramp te verklaren en uit al die angsten ontwikkelde men tientallen rituelen om boze krachten op een afstand te houden. Die onzekerheden zijn tegenwoordig veel minder. Maar zodra we op voor ons onbekend terrein komen, of zodra we een uitzonderlijke prestatie moeten leveren, zoeken we weer op dezelfde manier naar houvast. Vandaar dat sporters vaak extreem bijgelovig zijn. Ze wijten hun prestatie aan een bepaald kledingstuk, aan een bepaald gebaar of een activiteit die ze moeten herhalen om opnieuw succes te kunnen hebben. En het werkt ook nog! Daar zie je de positieve kracht van bijgeloof. Het kan zorgen voor topprestaties!’


Gastvrije kloosterkat

Er was eens een kat, die woonde in een klooster. Het was een arm klooster, de monniken hadden nauwelijks te eten. Maar toch deelden ze hun schaarse voedsel met de kat. Op een dag kwamen er in de stromende regen een paar rijke samoerai voorbij. De kat wenkte ze om binnen te komen en redde ze daarna van de dood door een blikseminslag te voorkomen. De samoerai waren zo dankbaar dat ze de monniken een grote som geld schonken. De kat en zijn monniken leefden daarna nog lang en gelukkig, en de slimme, wenkende kloosterkat werd een symbool van gastvrijheid en geluk.

Je vraagt hoe dit ontstaat, het mechanisme dus.

Bijgeloof is een psychologisch gezien, een soort van bijproduct van waarnemings- en denkprocessen.

Dit denkproces heet: operante conditionering. Deze term is bedacht door de psycholoog B. Skinner:

"Bij operante conditionering legt een organisme een verband tussen een stimulus en een respons als gevolg van de consequenties die de respons heeft (A én B als gevolg van C)."

Mocht je nog verder willen afdalen, in hoe precies dan die verbanden door de hersenmassa worden gelegd, dan kom je op het terrein van de neurale netwerken. Zie bron.

Wil je weten, wat het nut is van dit alles, dus de bestaansreden, dan komt dat doordat de gemaakte koppeling een bijeffect is van deze systematiek. Want een neuraal netwerk geeft per definitie vage resultaten, want anders zou het niet kunnen functioneren.
En de systematiek kan niet wezenlijk veranderd worden, omdat deze bijdraagt tot het in leven blijven van het organisme.

Maar zouden duiven/mensen nauwkeuriger gaan denken, dan zal dit bijproduct verminderen.

er zijn hele goede boeken over bijgeloof en hoe het ontstaan is. dus waarom uitgerekend bepaalde zaken "ongeluk" zouden brengen, of juist "geluk".
uit de antwoorden die je kreeg kan je echter al heel wat informatie puren.
soms is de reden het ook iets heel gewoons, bv. onder een ladder lopen brengt het gevaar dat je iets op je kop krijgt, dus dat doe je beter niet.
Maar de diepere betekenis van bijgeloof is een instrument hebben waarmee je het leven voorspelbaar kan maken.
Een mens heeft het fundamentele gevoel dat hij machteloos staat, dat de dingen hem gebeuren zonder dat hij er verder invloed op heeft. Natuurlijk heb je wel invloed op bepaalde zaken (bv. als je dronken rijdt heb je meer kan op ongelukken, als je vriendelijk bent ontmoet je ook vriendelijkheid, als je goed studeert heb je goede resultaten enz...). Het gaat echter om meer fundamentele zaken, leven en dood bv.
Daarom zoekt een mens iets om dit lot op de één of andere manier te voorspellen, om "macht" te krijgen op hetgeen om hem heen en met hem gebeurt. Vandaar onstaat de neiging om bepaalde symbolen te hebben die je deze macht schijnbaar geven.
Zeker in vroegere tijden, toen mensen nog onmachtiger waren dan nu (kan je je voorstellen : epidemieën waaraan duizenden mensen stierven, nauwelijks nachtverlichting als je over de wegen stapte, hoge kindersterfte, geen vakbonden etc...) en er nog veel meer belang werd gehecht aan symbolen/rituelen etc...bracht dit bijgeloof enig houvast.
En soms werkt de suggestie ook echt, zo zit een menselijke geest in elkaar. Mijn tante bv. beweerde dat ze wratten kon 'wegbidden". We moesten dan een ui lenen (je mocht hem niet kopen) zonder te zeggen waarvoor we deze nodig hadden. Ze sneed hem in twee, wreef ermee op de wrat en begon lang te bidden. Effectief was de wrat enkele dagen later weg. Het placeboeffect, jawel. (Nadien - toen mijn tante overleed - nog vaak met een ui over een wrat gewreven, maar die bleef heerlijk staan waar ze stond).