Wat maakt het dat een persoon juist op dát ene stoeltje of bankje gaat zitten in een lege trein of bus?

Iemand kan maar voor één stoel kiezen. Of blijven staan. Het zou pas raar wezen als hij tussen twee stoelen in ging zitten of op de grond.

Toegevoegd na 9 minuten:
Om voor mezelf te spreken: zelf ga ik in een dubbeldekker het liefst beneden op zo'n vierzitplek zitten, aan het raam en het tafeltje, met mijn voet op de ventilatieverhoging, met de richting van de trein mee. Zijn alle vierzitters vol (en vol is bij twee personen), dan moet ik gaan nadenken en kies ik een andere plek, die weer voldoet aan andere criteria. En zo heeft iedereen z'n eigen checklist en komt iedereen uiteindelijk op dát bankje of stoeltje terecht.

Als treinreiziger kan ik wel zeggen dat ik ( onbewust ) kijk naar de mensen die vóór , achter , of naast me zitten . Ik wil niet te dicht bij anderen zitten , maar ook niet te ver weg.
Daarna kijk ik of er rommel ligt op de grond. En of er geen ramen openstaan voor mijn zitplaats.
En daarna kijk ik of er geen direct zonlicht schijnt op die zit plaats .
En dan ga ik zitten.

( Ik heb wel geluk met dat kiezen want ik reis altijd buiten de spits )

Meestal geeft dat aan dat iemand een gewoontedier is. Ik herken me zelf hier wel in. Een vergelijkbaar voorbeeld: als ik parkeer op het werk parkeer ik meestal op dezelfde plaats. Ik weet dan dat ik makkelijk kan wegrijden, weet altijd waar de auto staat en het is gewoon een gewoonte (niet hoeven nadenken).

In de bus telt verder nog mee, dat er iemand naast je kan komen zitten. Dus kies je een plek zoveel mogelijk voor jezelf. Als de bus leeg is, kiezen veel mensen ook zo de positie uit, dat ze redelijk makkelijk kunnen uitstappen. Dus dicht bij de deur.

Dus dat ene stoeltje is uitgekozen op gewoonte en/of gemak. Althans ik kan even geen andere redenen bedenken, maar die zullen er vast wel zijn.

Ik reis zelf erg vaak met de trein, en als het buiten de spits is ga probeer ik in een lege coupé met een krant te gaan zitten. Als ik alleen bij anderen kan gaan zitten, probeer ik bij iemand terecht te komen die muziek aan het luisteren is zodat die geen last heeft van mijn muziek (ik heb vrij gehorige oordoppen).

Ik merk dat mensen meestal niet bij mij gaan zitten, en dat komt volgens anderen omdat ik er "intimiderend" uit zie. Het is niet anders, kan ik wel mee leven, kan ik mijn benen tenminste kwijt :p

In de trein (reis ik dagelijks mee, rond de spits) kies ik voor een plek met beenruimte. Een vierzitsplek dus, daar zit je niet met je knieën klem tegen de rugleuning van de stoel voor je.

Als het heet is, kies ik voor de kant van de trein die straks niet in de zon zal rijden. Anders maakt het niet uit. In de winter zit ik juist liever aan de zonkant - heerlijk, dat licht!

Verder ga ik aan de raamkant zitten, gezicht in de rijrichting. Niet dat ik dat nodig heb, maar het vermindert de kans dat er iemand tegenover me komt te zitten, want veel mensen willen niet achteruitrijden.

Als het kan, doe ik meteen een paar raampjes open, ook van omliggende plekken. Treinen zijn meestal te heet en te bedompt.

In dubbeldekkers probeer ik altijd beneden te zitten. Daar kun je tenminste je spulletjes in het rekje boven je hoofd kwijt - boven is dat rekje er niet.

In de bus, toen ik daar nog met enige regelmaat mee reisde, zat ik meestal aan de rechterkant helemaal voorin. Goed uitzicht, en lekker dicht bij de chauffeur. Nu is dat niet zo belangrijk, maar op die lijn reisden vaak wat scholieren mee van de minder prettige soort. Die willen juist ver weg van de chauffeur zitten - en ik wil weer ver weg van hun zitten als zijn instappen - vandaar.

Ik kies in een lege bus altijd voor een zo schoon mogelijke plek en zo dicht mogelijk bij de uitgang. In ieder geval niet achterin, want dat slingert zo, en ook niet helemaal voorin, want dan moet iedereen langs je. Vaak kies ik die stoeltjes met het gezicht naar de buitendeur.

Leuk dat het echte antwoord er nog niet tussenstaat.

Dit is een cultureel verschijnsel dat te maken heeft met persoonlijke ruimte (personal space), en andere sociale omgangsnormen. Zoek maar eens na, dit is heel anders in andere landen.

In sommige landen is het zelfs andersom! Dan gaan mensen in een bijna lege coupe juist op de plek zitten waar al iemand zit. Heel ongemakkelijk kan ik je vertellen, dat je in je eentje in een treincoupe zit, en er komt iemand binnen en diegene gaat juist naast of tegenover je zitten. Dan denk je dus wel van "uhm, zeg het eens? wie ben jij?"

Heel bijzonder verschijnsel inderdaad en een leuke vraag.

Het is inderdaad gewoonte. Ik reis iedere dag met de trein en de bus, op verschillende tijden. Soms in de spits, soms er voor en een andere dag weer net na de spits. Grappig is ook dat iedereen op de zelfde plaats gaat zitten. Dit heeft een bijkomend voordeel; iedereen zit op dezelfde plaats, en je weet dus ook ongeveer wanneer iemand uit moet stappen. Als die persoon slaapt, kun je de persoon op tijd attenderen op het feit dat hij/zij er bijna uit moet.

Verder wil ik graag dicht bij een uitgang zitten, omdat mijn overstaptijd zeer beperkt is en ik dus niet wil wachten tot iedereen is uitgestapt.

Als ik wil studeren ga ik in de stiltecoupe zitten, als ik gezellig wil kunnen kletsen met vrienden uiteraard niet.

En oh ja, natuurlijk ga je ook op de plaats zitten waar je zo dicht mogelijk bij bijvoorbeeld een trap of iets dergelijks op het station bent. Maar dat zijn gewoontes die je aanleerd als je vaker met de trein reisd.

Als ik in een lege coupe ga zitten, ga ik meestal een beetje in het midden zitten. Dan heb je een beetje overzicht over het gebeuren om je heen. En zoals iemand anders al zei, lekker de raampjes open als dat kan, voor wat frisse lucht.