Wat heeft deze psycholoog precies fout gedaan?

Ik weet het niet precies, maar het klopt wel dat psychologen niet mogen praten met cliënten over hun persoonlijk leven. De relatie tussen psycholoog en cliënt is professioneel.

Hij heeft zijn patienten opgezadeld met zijn klachten.
Zoals bv als je bij de huisarts komt met buikpijn, hij je gaat vertellen hoe erg hij zelf vorig jaar buikpijn heeft gehad, en dat die van jou daarbij vergeleken niets voorstelt.
Als je dan traumapatienten krijgt, en je gaat die vertellen dat bv het ongeluk dat hen is overkomen niet zo erg is dan wat je zelf hebt meegemaakt en je gaat dat uitgebreid uit de doeken doen, daar schieten die clienten niets mee op. Die komen voor hun eigen problemen, niet voor die van de psycholoog

Hij heeft minstens twee patiënten lastig gevallen met zijn persoonlijke problemen. Onderzoek heeft uitgewezen dat de man grensoverschrijdend gedrag vertoonde. Dat is wat in het door jou aangereikte krantenartikel staat. Het is toch logisch dat dit niet zo hoort: een psycholoog werkt om patiënten met hún problemen te helpen; hij mag hen niet lastig vallen met zijn eigen besognes. Om het even met een andere beroepsgroep te vergelijken: als een fysiotherapeut gestresst is kan hij toch ook niet aan zijn cliënt vragen om even z'n schouders te masseren; het is zijn taak om te zorgen dat de cliënt van diens klachten afkomt.

Ik weet het niet zeker. Wat ik voor me zie: de psycholoog zocht hulp bij zijn cliënten.

Er zijn altijd (vaak ongeschreven) regels die mensen behoeden voor een ongemakkelijk gevoel in hun communicatie. Je voelt je bijvoorbeeld niet erg prettig wanneer iemand tijdens het praten steeds intens naar je linkeroor staart.
Of zoiets als dit: je komt ineens je moeder tegen op je werk, die vervolgens een praatje met je begint over haar ongesteldheid. Je zit dan echt in een rolconflict.

Wat ik me voorstel is dat het gedrag van deze psycholoog zo'n zelfde soort oncomfortabele sfeer opriep.

Ik kan me voorstellen dat het belastend voor een patiënt is om persoonlijke problemen van zijn therapuit te horen, echter, er is nog een andere kant aan het verhaal:

Sidney Jourard heeft in 1958 de term: zelfonthulling, geïntroduceerd. Hij wilde hiermee vertellen dat de counselor zichzelf zichtbaar dient te maken voor de cliënt, door hem (relevante) persoonlijke informatie te verschaffen. Het is voor cliënten belangrijk om de informatie te krijgen wil de hulpverlening succesvol zijn. De belangrijkste vragen om te stellen of, wat en hoeveel persoonlijke informatie geeft, zijn:

Ø Heeft de cliënt behoefte aan persoonlijke informatie over de counselor?

Ø Is de informatie van de counselor relevant binnen de gegeven omstandigheden?

Ø Is de persoonlijke informatie van de counselor emotioneel of geestelijk belastend voor de cliënt of de counselor?

Zelfonthulling kan het vertrouwen van de cliënt in de counselor en het hulpverleningsproces vergroten. Bovendien kan zelfonthulling ook leiden tot onthullingen door de cliënt.

einde citaat.
Ik kan me hier ook wel wat bij voorstellen; je voelt je dan wat meer op gelijke voet met de therapuit. Echter, zolang als wij de hele toedracht niet kennen, kunnen we hier ook moeilijk over oordelen. Het feit dat 2 patienten geklaagd hebben, lijkt mij al belastend genoeg. Want hoeveel patienten zouden er nog zijn die níet klagen, maar er wél last van hebben?

Er staat "hij heeft minstens twee patiënten lastig gevallen met zijn persoonlijke problemen".

Wat die problemen zijn, wordt in het midden gelaten. Daar kun je alleen over speculeren. Misschien is hij gokverslaafd en heeft zijn patienten om geld gevraagd. Misschien heeft hij een conflict met zijn buurman en heeft hij zijn patienten gevraagd hem daarbij een handje te 'helpen'.
Je weet het niet. Het kan van alles zijn. Logisch dat die patienten daarvan niet gediend zijn. Die hebben hun eigen problemen en vragen hem om hulp, zonder dat daar een wederdienst tegenover staat.

Ten eigen bate.... Dus hij heeft singen vertelt aan zijn patienten om er zelf beter van te worden.

Dat heeft dus niets te maken met een vertrouwensband opbouwen (hij vertelt iets over zichzelf zodat de patient ook makkelijkef praat) maar om er zélf beter van te worden. Geen oog voor het beste voor de patient, maar uit zijn op eigen gewin.

Self disclosure is het bekend maken van -in dit geval- privéinfo over de psycholoog zelf die de relatie beschadigt.

Dat een psycholoog vertelt dat hij/zij kinderen heeft en getrouwd is, zal geen probleem geven.
Zou deze vertellen dat hij/zij in scheiding ligt dat gaat dit al veel te ver.
het zou bij de client gevoelens van medeleven en daaruit voortvloeiende andere gevoelen kunnen opwekken, het kan door de psycholoog zelfs manipulerend ingezet kunnen worden, om gevoelens van verliefdheid op te wekken bij de client.
Dat is NOT DONE!!