Hoe kun je het beste reageren in deze situatie? Positioneel spel: een vaste medewerker leidt de aandacht van zijn (slechte?) functioneren af.
Ik ben vrijwilliger en doe o.a. thuisadministratie. Mijn klant komt uit een land waar corruptie normaal is en waar mensen elkaar naar het leven staan. Zij wantrouwt dan ook alles en iedereen. En dus controleert zij elk advies van mij; er zijn altijd vrienden bij aanwezig, of zij belt iemand op aan wie ik e.e.a. nog eens moet uitleggen, waarna die persoon het in haar taal uitlegt.
Als zij haar zin niet krijgt, gaat ze naar een ander. Zo ontstaan problemen met de huisarts en tandarts. Doordat ze het onderste uit de kan wil, niemand vertrouwt, en zelf geen problemen heeft met fraude, werkt ze zichzelf steeds in de nesten.
Voor de vrijwilliger is deze situatie lastig, omdat zij nooit vertelt wat ze zelf doet. De vrijwilliger zal er zelf achter moeten komen door een vertrouwensband op te bouwen en steeds door te vragen. Vooral respect voor de levenswijze van de klant is erg belangrijk.
Van elk bezoek heb ik gerapporteerd aan mijn coördinator.
Dit was de inleiding. Nu het punt: ik werd opgeroepen omdat ik niet goed zou functioneren. Met name zou ik dingen niet goed begrijpen en voor communicatieproblemen zorgen. De leidinggevende van de coördinator leidde het gesprek.
Gaandeweg het gesprek werd mij duidelijk, dat de coördinator niets heeft begrepen van de situatie. Steeds werd de aandacht afgeleid van de inhoud naar het volgen van regeltjes.
Ook werd ik ervan beticht 'geen gevoel' te hebben.
Zo probeerde de coördinator een conflict op te werpen,
- zie vervolg-
Maar dat had ik door, dus bleef ik redelijk en vriendelijk. Het gesprek ging geheel over regeltjes volgen. Ik bleef daarentegen gericht op de inhoud en feitelijk.
Slechts één keer werd de coördinator ook inhoudelijk, en verweet mij dat ik dingen verkeerd deed. Dat was leuk, want de coördinator liet zo aan de leidinggevende zien het zelf bij het verkeerde eind te hebben. Ik gaf mijn visie: dat de focus op de klant hoort te liggen. Bij het volgen van regeltjes ligt de focus op jezelf; ter bescherming. Dat is nog geen hulp. De coördinator blikte keek een keer of vijf naar beneden: de korte emotionele uiting van 'het opgeven'.
Tegen het einde van het gesprek raakte de coordinator bijna in paniek en nam de toevlucht tot de Nixon-methode: (blijven ontkennen ook al weet iedereen het al) en noemde alle (en reeds weerlegde) argumenten nog eens op, met de conclusie dat deze zaak erg ingewikkeld is, en dat ik op andere, eenvoudiger zaken gezet zou moeten worden. Ik had een paar dagen nodig om dit absurde gesprek te verwerken. Het is heel vreemd, vind ik, dat zo'n coördinator zo enorm weinig mensenkennis en inzicht heeft, en toch dit werk mag doen. En dus begrijpelijk, dat heel veel energie wordt gezet op het ontkennen van deze gebreken. Ik heb dit nu voor de tweede keer meegemaakt. Ook hoor ik van andere vrijwilligers, dat vaste medewerkers hun positie uitbuiten ten koste van vrijwilligers. Met dit soort spelletjes dus. Voor de leidinggevende is zo'n gesprek ook heel moeilijk. Die moet toch achter de medewerker blijven staan, maar anderzijds eerlijk en open blijven. Bovendien zijn de argumenten zo absurd, dat het ondoenlijk is om die direct en adequaat te doorgronden. Mijn vraag is hoe je hiermee kunt omgaan. Wat zijn de ervaringen? Welke adviezen zijn er? Zijn er specifieke onderzoeken naar dit handhavingsgedrag? Wat kan ik de organisatie adviseren naar aanleiding van dit bijzondere gesprek?
Heb je meer informatie nodig om de vraag te beantwoorden? Reageer dan hier.