Zijn pubers wel zichzelf in hun pubertijd?

Nee, ze zijn juist op zoek naar wie ze zijn en laten zich daarbij op alle manieren beinvloeden om daar vervolgens uit te concluderen of het wel of niet bij ze past.

Ja. Wie zouden ze anders moeten zijn?

Talloze volwassenen zijn ook beïnvloedbaar, maar ze zijn wel zichzelf.

Toegevoegd na 19 minuten:
Als de puber iets goed doet, is het de puber die iets goed doet.
Als de puber iets fout doet, is het de puber die iets fout doet. Net als ieder ander mens.
Als je die puber nog meer zelfvertrouwen wilt afpakken moet je 'm vooral gaan zeggen dat ie niet toerekeningsvatbaar is. Want dat is wat je doet, als je zegt dat ie niet zichzelf is. Een puber is gewoon bij z'n volle verstand en niet dement ofzo.

Ik vind pubers fantastisch. Hooguit soms een beetje lastig, maar dat is vooral lastig voor hen zelf. Elke leeftijd heeft zo z'n eigenheden en die puberteit gaat vanzelf ook weer over.

Sommige ouders kunnen pubers niet hanteren. Maar dat is een heel ander verhaal, en ligt niet altijd aan de puber.

Nee. De meeste pubers zijn absoluut niet zichzelf op deze leeftijd.

Stel je voor: ze hebben minimaal 8 jaar op èèn en dezelfde (basis)school gezeten waar ze hun eigen 'kliekje' hadden en waar ze zich vertrouwd bij voelden. Hoeveel tieners gaan nog in hun zelfde dorp/woonplaats naar de middelbare school?

Dus dan komen ze daar aan als onzekere brugpieper, zien dat er nog zoveel andere 'stijlen' in de wereld zijn en willen graag dat gevoel houden wat ze die acht jaar daarvoor hebben gehad. Ze hebben dan d*nders goed heel snel in de gaten wie bij welk groepje het populairst is.

Daar zullen ze zich doorgaans razend snel aan aanpassen. Dat blijft niet alleen bij school, maar dit zal ook consequenties hebben met hoe ze zich in huis profileren.

Tel daar nog de gierdende hormonen in hun lijf daarbij op, en dan is het niet zo gek dat ze op het laatst zichzelf niet meer zijn met soms alle gevolgen vandien.

Eèn geruststelling: het komt -meestal- allemaal weer goed :-)

Pubers zijn in hun pubertijd wel zich zelf, ze zouden geen puber zijn als dit niet zo was.
Wel gedragen ze zich anders dan er voor (of er na)Iemand van 75 jaar gedraagd zich waarschijnlijk ook als iemand van die leeftijd en niet als een puber.
Op de leeftijd van 75 kan je toch ook je zelf zijn, ondanks je 75 bent.
Wel is het zo dat een puber meestal tijdelijk in een heel kleine wereld leeft, terwijl hij zelf denkt de hele wereld aan te kunnen.
Hij denkt dat heel veel mensen uit zijn omgeving hem totaal niet begrijpen en hij wordt er zo moe van het telkens weer uit te moeten leggen.
Grote erg belangrijke zaken zijn ineens niet meer belangrijk terwijl heel kleine vrijwel onbelangrijke dingen geweldig opgeblazen worden en hun leven kunnen gaan beheersen.
De school, hun opleiding, strafwerk, huisregels enz. zijn gewoon stom!Wat heb je er aan?
Uitgaan, merkkleding, vrienden ,er bij willen horen enz. zijn wel uitermate belangrijk en bepalen vaak hun dagelijks leven.
En dat niemand dit nou begrijpt, dat is ook stom!
Dus ja , pubers zijn gewoon zich zelf, daarom zijn het ook pubers.

Pubers zijn gedeeltelijk zichzelf, en op zoek naar de rest van zichzelf.
Ze vertonen enorm groepsgedrag, en het is belangrijk om niet uit de toon te vallen. In een groep is niet iedereen zichzelf, maar de groep beïnvloedt wel wie en hoe ze later gaan worden.
Tijdens de puberteit leggen de hersenen allerlei nieuwe verbindingen aan, en de hormonen gieren door het lijf. De basis is gelegd, en nu maken ze het af!

aangezien de fase natuurlijk is zou ik zeggen van wel. anders zou je dezelfde vraag bij adolecentie kunnen stellen, en dan duurt het wel erg lang voordat je jezelf bent. het feit dat je fases hebt waarin je dingen uitvind, tegenaantrapt en leert hoe jij jezelf later kan handhaven (en dus jezelf zijn) maakt het een onmisbaar proces in het opgroeien.

Pubers zijn op zoek.

In ons leven gaan wij een paar keer evalueren of wij werkelijk onszelf zijn. Ik heb ervaren op de volgende momenten:
Puberteit, ca 32 jaar, ben er nu nog mee bezig. Maar dat is niet iedereen.

De puberteit beschouw ik het moment dat het kind zich voor het eerst wil lostrekken van (in zijn ogen) de slechte eigenschappen van zijn ouders waarin hij al ca. 16 jaar gevangen zit.

Doordat hij jarenlang is opgegroeid tussen zijn ouders, is hij voor grote delen gevormd door zijn ouders.
In de puberteit wil hij daar los van komen zodat hij vrij is om op zoek te gaan naar zijn eigen ik.

Zijn manier van communiceren is nog niet volgroeid, dus vaak gebeurd dat loskomen (afzetten) dmv reacties uit de oertijd.

Pubers zijn een stukje zichzelf omdat ze weten dat ze vrij willen zijn van de invloeden van zijn ouders.
Ze zoeken ook nog zichzelf, omdat die invloeden niet hun zelf is (namelijk die van de ouders).
Na en tijdens de puberteit krijg je een periode dat ze werkelijk gaan zoeken.
Dus ook met fouten, want daar leren ze van.

Als antwoord op je vraag: Ja en Nee. Nee omdat ze zichzelf juist willen vinden.

En ouders: Niet alles wat jullie doen is goed. Echt niet.

Mensen zijn altijd zichzelf, of je ze nu pubers noemt of oude van dagen of kinderen of ouders, of politiemensen of advocaten of reclamejongens, of wat dan ook... Weet één ding heel zeker een appel appelt en een boom boomt, en een mens menst... Altijd is dat zo... En altijd is een mens zichzelf... Hoe kan het anders zijn?... Heb je ooit een mens gezien die een kip was?

En dat geldt voor alles en altijd...

Laat een mens verwarring zien, dan laat die mens verwarring zien, maar is nog steeds zichzelf in die verwarring...

Probeer nooit jezelf tegen te komen, want dat gaat je niet lukken en weet ook als je iemand tegenkomt dat het nooit jezelf kan zijn... Jezelf tegen komen en zichzelf zijn, dat zijn uitersten de een is altijd waar en het andere is nooit waar...

Ze zijn gewoon zich zelf,doen zich alleen anders voor soms.Ze voelen zich al heel wat.Ze worden ook serieus genomen.Worden ze dat niet, komen ze in opstand want ze willen meetellen.Kortom,ze willen alles en mogen niets!Omdat ze het soms zelf niet weten spiegelen ze zich aan pubers in dezelfde positie.Het karakter en de mate hoe ze zelf in het leven staan bepaalt of het meelopers zijn.Met al die hormonen die gaan werken is het toch ook logisch dat ze veranderen?Als vrouw weet je dat zeker.Wij hebben er ook last van.Daar komt nog bij dat ze onzeker zijn.Ze moeten alles nog ervaren en willen overkomen als "alles al meegemaakt".Maar het karakter blijft dus lijken ze alleen maar anders.

ik denk (uit ervaring) dat pubers op zich wel zichzelf zijn maar ze voelen zich vrij ongemakkelijk omdat opeens moet je helemaal opnieuw beginnen en wil je opeens dat mensen allemaal dingen van je denken en op de basisschool heb je daar helemaal geen aandacht aan besteed.

nu je op de middelbare school zit moet je opeens aardig slim en leuk zijn terwijl dat eerst niet zo was. opeens kan je allemaal dingen niet meer doen die je eerst wel kon doen omdat ze nu "raar" zijn (zo van de ene op de andere dag het is echt heel vaag).

ook is het zo dat je een eigen stijl probeert te ontwikkelen en daardoor probeer je veel dingen uit waarvan de meeste niet horen of mogen (dat is dan weer om erbij te horen).

hopelijk snap je het een beetje