Hoe kun je iemand leren om de werkelijkheid te aanvaarden?

Natuurlijk kan je dat iemand leren, ik heb drie pubers en de 'drama's' die ze meemaken zijn soms te belachelijk voor woorden, ze zijn boos om niks. Daar kan je zeker wat mee doen als ouder.

Idd,je snapt iets wel of je snapt het niet.. Meestal worden dingen geleerd door eigen ervaring, waaruit dan blijkt dat de ene aanpak wel werkt en een andere weer niet.

Ik denk, dat het wel mogelijk moet zijn om dit te leren.
Maar het is wel een soort leren van een hoger niveau. Geen rijtjes, geen taal leren, nee het is het leren over het eigen zelfbeeld, hoe iemand met de werkelijkheid omgaat.
Maar je hebt gelijk, als je bedoelt dat het haast onbegonnen werk is.

Nou, in het echt gaat het om andere zaken, maar dat is zo ingewikkeld, dat ik het met de pc vergelijk.
Ik had meer het volgende in gedachte: http://www.youtube.com/watch?v=OSl4mFw4GDo
De emotionaliteit en de zinloosheid daarvan, daar gaat het dus om.

Die video is waarschijnlijk fake, althans die geruchten doen de rondte.
Als het echt is dan zien we op die video niet iemand die de werkelijkheid niet kan aanvaarden maar iets heel anders: iemand die niet om kan gaan met drift/woede. Een cursus 'Omgaan met Agressie & Emotie' is dan meer op zijn plaats.

@Annigje. Ik denk trouwens wel, dat deze Duitse jongen echt zo reageert. Je zal maar zijn ouder zijn!
Wat ik erin zie is: de computer reageert zoals een computer doet (gebeurtenis), de jongen denkt iets als 'de computer moet sneller reageren' (gedachte), en doordat dit niet gebeurt, wordt hij boos (gevoel).
Die gedachte valt uiteen in twee dingen. 1) Zijn gedachten over hoe de werkelijkheid is (kennis/perceptie) en 2) zijn belangen (doel, oordeel).
Hij heeft dus twee keuzes. Hij kan zijn wereldmodel uitbreiden met de kennis 'een computer blijft doen wat hij doet, ook al wordt iemand boos'. Of zich richten op zijn belangen, en boos en gefrustreerd worden, vanuit de overtuiging dat emoties effect hebben, of omdat hij dat zo gewend is.
Bij persoon x is het in wezen eender. Maar het is een goede suggestie. In zo'n cursus ligt het accent bij de emoties. Dat is waarschijnlijk handiger dan ik heb gedaan.

@nelly3: je hebt toch gelijk. Ik had het verkeerde uitgangspunt van 'als iemand geëmotioneerd is, moet hij toch in staat zijn de feiten -zonder emotie- onder ogen te zien. Ha ha, wat dom van mij.

+

Goede suggesties hoor. Maar het eigenaardige is, dat mijn vakkennis geen punt is (die wordt aanvaard), ook niet het overtuigen van de juistheid van mijn standpunt (zonder meer aanvaard). De boosheid en andere emotionaliteit, daarvan is ook wel duidelijk, dat die niet helpen.
Nu nog het leggen van de verbindingen. Dus ik snap het gewoon niet. Mijn kennis over dat indalingsproces is ontoereikend.

dank, ik denk dat dit ook heel moeilijk is OMDAT het over gevoelens gaat en niet over feiten (al lijkt het het laatste). Bij een gesprek over feiten kun je een "gespreksfout"maken en daar samen over redeneren. Als je bij een gevoelskwestie een fout maakt sluit iemand zich af. Ik weet een mooi (vreselijk overdreven) voorbeeld.
Een man die vaker te laat thuis komt uit zijn werk is weer eens aan de late kant. Zijn vrouw is woedend en roept: jij bent ook nooit eens op tijd! Pakt hij zijn agenda en zegt: wacht even schat ik moet je verbeteren, zie hier afgelopen dinsdag was ik wel op tijd en vorige week was ik er zelfs 2x vroeg.
Iedereen voelt op zijn klompen aan dat de vrouw dan niet zegt: o je hebt gelijk, sorry dat ik zo boos werd...... Wat ik hier mee wil zeggen is dat als je mensen aanspreekt op gevoelige zaken, een kleine verkeerde zin veel schade aan kan richten en soms is het al de intonatie (niet eens de inhoud van de zin). Wat helpt is (bijna overdreven) aandacht voor iemands gevoel. Vragen stellen als, ik zie dat je boos bent, klopt dat, of ik zie dat ik je in verwarring breng, zie ik dat goed enz enz succes

+!

Het vertellen van mijn opvatting heeft veel zin gehad. Toch. Het moest even betijen. Ik zat toen vast in mijn overtuiging dat ideeën gewoon begrepen (moeten) kunnen worden. Jij zegt dat de boosheid een functie heeft. Die zie ik nog niet. Wil je dat nog eens uitleggen.
Want boosheid geeft je een waas voor ogen, en die belemmert je de werkelijkheid te zien. Gevolg is dat je er dan niet meteen van leert, en dus ook niet in staat bent om er *op dat moment* profijt te trekken. Boosheid tast je slagvaardigheid aan. Zo zie ik dat nu. Dus welk voordeel zie jij dan wel? Oh ja, de Werkelijkheid is dat geval waar je in het donker steeds tegen aan botst.

haha, de werkelijkheid is waar je in het donker tegenaan botst... maar wat is het dan, het is donker dus je ziet niet wat het is. Alleen dat er iets is. Voor wat betreft de boosheid, bekijk jij momenteel alleen de gevolgen ervan. Je zult moeten kijken wat de oorzaak is. Onder de boosheid ligt verdriet en pijn. De functie van boosheid is om die verdriet te maskeren. Men wordt eerder boos op iemand anders, dan dat men zijn verdriet zichtbaar laat zijn aan een ander (of aan zichzelf).
Dat is de functie van boosheid. Het is een zelfverdedigingsmechanisme, jezelf behoeden dat je je eigen pijnen gaat zien, jezelf behoeden dat je kwetsbaar bent. Als iemand boos is, moet je niet meer naar zijn gedrag kijken. Maar naar zijn emotie en dan niet zijn afleidingsmethode (de boosheid), maar naar de lagen eronder... het verdriet, de pijn. Als je eens bij uitzending gemist de uitzending van afgelopen donderdag 21:30 NED1 'over de streep' gaat bekijken, dan was hierin een meisje die snel en vaak boos werd. In een interview vertelde zij (na dit bij haarzelf na te gaan), dat dit voornamelijk is begonnen toen haar oom (of opa) was overleden via zelfmoord. De uiteindelijke conclusie die werd getrokken is dat die boosheid naar anderen eigenlijk bedoeld was naar haar oom toe. Wat daarbij niet werd verteld dat het dan natuurlijk ook het verdriet is dat die oom is overleden, en het is pijnlijk (ook verdriet) dat hij dit zelf heeft gedaan. Dus wat men triggert om boos te worden, is voor die persoon zelf. 'Iets' prikkelt hem en geeft hem associaties met iets 'naars' uit zijn verleden. Die opstapeling komt er met de boosheid uit en richts zich vaak op een ander. Maar in feite is het de verdriet en pijn, dat zijn de ware emoties waarmee je kunt werken.
Als je die kunt zien, kan je iemand bedaren en troosten. Soms is de pijn te groot en kan je er niet doorheen komen. De vernedering dat iemand kwetsbaar is, is ook soms groot. Hoe groter de boosheid en de woede, hoe meer verdriet en pijn er verdoezeld moet worden.

@Gd, ok dat laat ik even op mij inwerken. Ik vermoed echter al, dat dit denkprocessen zijn op een wat hoger niveau van complexiteit, dan speelt bij persoon x.
Maar inderdaad, het is de kunst om 'contact'/match te krijgen; zodat de bedoeling overkomt. En dat zal niet altijd kunnen. Ik denk bijvoorbeeld aan hersenbeschadigingen. Maar ook het onvermogen om herinneringen vindbaar op te slaan. Of een ingesleten gewoonte om informatie die gekoppeld is aan een onprettige ervaring, weer te wissen. Dat soort dingen. Dit is een verkennende gedachte hoor. Nog even over de werkelijkheid. Het is echt heel erg simpel. De werkelijkheid is gewoon een object. Met eigenschappen. Het is het object, waar alles in zit en ook alle eigenschappen en functionaliteit die er bestaat. Zeg maar het oneindige, het universum. Religieuze mensen noemen dat God of Allah. Je ziet dat aan de eigenschappen: de werkelijkheid bevat alle kunde, God is almachtig; de werkelijkheid bevat alle dingen; Allah is groot. Met de werkelijkheid ben je voortdurend in contact; je kunt haar niet ontlopen, (almachtig en alwetend).
En nog veel meer: 'god is goed'= als je bereid bent de functionaliteit in de werkelijkheid onder ogen te zien en te begrijpen en te onthouden, -ook al had je er eerst een naar gevoel bij!- dan kun je die functionaliteit daarna voor jezelf gebruiken om je levensdoelen te halen.

Ik kijk anders tegen de werkelijkheid aan. Niet die eenvoudige dingen zoals dat de aarde rond is. Maar de complexere, psychologische, filosofische en spirituele werkelijkheid.
De werkelijkheid is heel divers en in vele varianten. Iedereen kijkt naar die werkelijkheid door zijn eigen bril. Een bril die is beinvloed door ervaringen en emoties. De werkelijkheid is voor elke indivu waar en dan ook alleen waar voor die periode van het leven waarin dat nodig is. Een volgende periode kan die 'waarheid' helemaal niet meer waar zijn, maar dat maakt die waarheid toen niet overbodig. En was nodig als stap in het leerproces. Jij hebt ook een waarheid. Maar dit is ook jou waarheid. Ook die is beinvloed door verleden en emoties. Zoals jij het 'moeilijk' vind dat jij iemand anders boos ziet worden. Die frustratie van de ander prikkelt bij jou een associatie met je eigen verleden en emoties. Jou waarheid is ook beinvloed hierdoor.
Heb je wel eens nagedacht dat jij moeite hebt als een ander gefrusteerd is. En dat weer een ander daar helemaal geen probleem mee heeft.
Welke persoonlijke herinnering van vroeger heb jij dan gekregen, waardoor het voor jou erg belangrijk is geworden?

heel helder en goed verwoord GD, waar kan ik je plussen :-)

+

Fijn, het helpt mij om de werkelijkheid enerzijds en de beleving daarvan anderzijds, verder uit elkaar te trekken.
Boosheid kan inderdaad nuttig zijn, het focust ons op een stukje werkelijkheid, wat wij niet bepaald prettig vinden.
En daardoor kunnen we leren, mits wij ons daarvoor openstellen. Dat leren is nodig, want de werkelijkheid zelf zal niet veranderen; wij hebben het er maar mee te doen.
Hoewel wij iets aan onze situatie kunnen veranderen, maar alleen door actie. Wat ik mij niet bewust was, is eigenlijk heel simpel: ik vorm mij een beeld van iemands situatie, en ik geef mijn reactie daarop. Maar dat is niet genoeg! Beter is het, om mij een beeld van iemand situatie te vormen *&* van iemands gevoel daarover. En vervolgens mijn reactie te baseren om diens gevoel.
En zo is het totaal anders. Dank jullie wel.

Jouw moeder mist bijvoorbeeld een been. Maar beweert tegen iedereen, en met overtuiging, dat ze twéé benen heeft? Zoiets.
Wonderlijk hoe mensen in elkaar zitten. Zou dit dan die ene eigenschap zijn, waarin mensen wezenlijk van dieren verschillen??

+1 Wen

Dank je!

Ja, Wendy, over de werkelijkheid. Best wel jammer dat een eenduidige naamgeving voor dit soort zaken ontbreekt.

Bedoel je, dat men de werkelijkheid percipieert waarbij men zijn belangen meerekent? Dat is dan een subjectieve perceptie. "Wat betekent dit voor mij".
Dat is dan meteen het probleem, wat alleen door 'eerlijk' naar de werkelijkheid te kijken, en dus een objectieve perceptie te verkrijgen, krijg je een beeld dat het dichtst bij de werkelijkheid ligt. Ik denk nu, dat dit een soort basale 'fout' in ons denken is, die komt doordat het voorbestaan van het individu het allergrootste belang vormt. Groter dan het zich vormen van een juist wereldbeeld. Dit zou dan de verklaring van dit verschijnsel kunnen zijn, dat we in eerste instantie altijd emotioneel reageren. Je zegt dat het niet-accepteren zinvol kan zijn.
Neem die vrouw met één been, die ervan overtuigd is dat ze er twee heeft. Hoe kan haar dat helpen?

Ik bedoel dat je onder geen enkel omstandigheid kan intreden in de perceptie van de werkelijkheid van een ander. Je neemt altijd je eigen "lading" van perceptie mee naar zo'n interactie van twee werklijkheiden. Het gaat niet perse om bewust belangen maar om de "kleuren" van je eigen perceptie van de werkelijkheid. Je wil iemand helpen om de werkelijkheid te zien zoals je die zelf ervaart. Niet accepteren is niet altijd slecht, dus ook niet altijd goed,
Kijk naar bijzonder gevallen van mensen die door neurologisch problemen de werkelijkheid ervaren op een bijzonder manier, zoals het geval van de man die dacht dat zijn vrouw een hoed was, of mensen die woorden of cijfers ervaren als kleur of smaak, of andere gevallen die onderzocht zijn door Oliver Sacks.
Soms is behandeling nodig om de resultaat van een botsing tussen perceptie van de werkelijkheid en de materieel werkelijkheid te herstellen.
Voor de bijstander met goed bedoelingen is het best om te ondersteunen met veel compassie.

Je hebt het over goed en slecht. Die woorden ken ik als oordeel of beoordeling. Er zijn dan normen en waarden waarmee vergeleken wordt. In dit geval lijkt het mij handig, om als norm te nemen: de kans op overleving, of het vergroten daarvan.
Het kan zijn, dat deze anomaliteit van getalsmaak, niet uitmaakt in dat uiteindelijke doel: de overleving/kwaliteit van het leven. En dan is het dus in feite een schijnprobleem.
Voor de helper is het handig om dit te onderkennen. Dat scheelt veel onnodige energie!
Volgens mij zeg ik zo hetzelfde als jij. Corrigeer mij eventueel. Klopt, dat compassie goed werkt. Er is een basaal vertrouwen nodig. Zonder vertrouwen zal de persoon nog moeilijker iets aannemen.

Je hebt gelijk.
Ik bedoel, goed of slecht, puur met betrekking tot het geestelijk en lichamelijk welzijn van de persoon in kwestie en niet verder.
MAAR het kan betrekkelijk zijn alleen voor een omstander. Dus als iemand krijgt een smaak van oorsmeer bij het zeggen van of denken over de naam van zijn schoonmoeder, dan lijkt het misschien minder "slecht" dan een geval van tinnitus waardoor een persoon in een werkelijkheid van een stoomfabriek 24 uur per dag leeft.
Wij kunnen niet weten wat de persoon zelf ervaart en kunnen oordelen alleen vanuit onze eigen perceptie van de werkelijkheid. Het lijkt mij minder erg om een smaak te krijgen dan constant lawaai in mijn hoofd te hooren maar ik ervaar het zelf niet.

Dank je wel. Dat 'overtuigen' is van belang.
Het simpele feit dat je donders goed weet hoe de vork in de steel zit, wil nog niet zeggen dat de ander het dan ook ineens ziet. Dan komt een overtuigingsslag die je zelf moet maken. Dat betekent aansluiting zoeken bij de belevingswereld van die ander. En dat moet die ander dan wel weer toestaan.
Dus een eenvoudig antwoord bestaat niet, begrijp ik. Het is een vak apart.

Waarom behoren nare dingen dan bij het leven??
En wie bepaalt dat?

Dat is het lot.
Dat bepaald niemand .
Het overkomt je of niet.

Ja, het is inderdaad wel zo, dat persoon x op een bepaalde manier met de werkelijkheid om zich heen in contact is. En dat ik mij daarvan alleen maar een beeld vorm. En ik ben om mijn manier met de werkelijkheid in contact. Dat is inderdaad anders.
Het leren van fouten is handig. Maar dat is niet voor iedereen weggelegd. Je moet er wel voor openstaan, de taal verstaan, kunnen begrijpen wat er gezegd wordt, en het kunnen onthouden. Er kan wat dat betreft van alles mis gaan.
En dat geldt inderdaad voor beide kanten. Het punt in deze situatie is, dat mijn visie op de werkelijkheid door persoon x volledig werd aanvaard. Dus er was geen dwang. Meer iets van 'goh, je hebt helemaal gelijk, en ik voel me nu rustig'.
Alleen, dit duurt dan dertig seconden, en dan is het prettige gevoel weer weg. Twee dagen later is er van het nieuwe inzicht niets meer over, en keren de klachten terug. Het houdt mij bezig, en ik heb al veel van deze vraag geleerd, en nu kan ik het wat scherper toespitsen. Ik mis een inzicht of het gevoel, om dit op te lossen. En misschien kan het ook gewoon niet.