Zou het psychisch mogelijk kunnen zijn dat iemand door één opmerking heel erg kan veranderen?

ja zeker, dat kan. Als bijvoorbeeld een opmerking maar kwetsend genoeg is, kan iemand daar zo onzeker door worden dat diegene heel erg veranderd.
Of dat je een rare opmerking maakt tegen iemand, die daardoor erg beledigd is, dan kan diegene ineens heel erg veranderen.

Toegevoegd na 2 minuten:
In het eerste geval kan diegene zich bijvoorbeeld heel erg terug trekken. Of heel ander gedrag gaan vertonen. Sommige mensen kunnen erg agressief worden, anderen trekken zich terug op hun kamertje. Je moet altijd erg voorzichtig zijn met dingen die je zegt tegen iemand. Soms kan een heel onschuldig lijkend grapje, het leven van een ander voorgoed veranderen.

Een enkele opmerking kan je wakker schudden of net de aanleiding zijn om iets in gang te zetten wat onderbewust toch al op stapel lag (zowel positief als negatief).

Bedoel je met 1 opmerking: nog nooit eerder gekwetst?

Als ik daarvan uit ga : Dan zeg ik .NEE!

Als je van iemand houd bv. je ouders
dan begrijp je het niet eens.

En van een vreemde daar zal men niet op reageren.

Wat wel belangrijk is,de leeftijd waarop iemand je een nare opmerking geeft,
wat duidelijk te maken heeft met eigenwaarde.

Ben je voorheen al vaker gekwetst of hebben mensen vaker een nare opmerking gemaakt,
dan zit het in je onderbewustzijn opgesloten

totdat die ene opmerking ,
en je slaat op tilt
dit kan je totaal veranderen ,
zeg maar 'je stoppen slaan door'.

Dan kan in woede zijn,
maar ook als slaaf maken van gekwetst moeten worden ( onbewust )
de hang naar liefde of erkenning
of maken je
angstig ,bang, nerveus,teruggetrokken,enz

mensen veranderen zomaar niet ineens
mensen zijn net een vulkaan,
wat er onbewust borrelt ,
kan door 1 opmerking tot uitbarsting komen.

Mensen zijn de natuur


eigen ervaring!

Dat ligt eraan wat je bedoel met 'veranderen'.

Iemands gesteldheid en met als gevolg het gedrag kan je inderdaad (soms makkelijk, soms met wat meer moeite) veranderen. Als je maar de goeie 'knoppen'van iemand weet te vinden en tot hem weet door te dringen.

Als je het echter heb over iemand 'karakter' dan is dat een ander verhaal.
Dit veranderd eigelijk niet of nauwelijks door de jaren heen.

Enig moment wanneer dit wel eens voorkomt is bij een zeer traumatische ervaring. (dood van geliefde, zwaar ongeluk, bijna-dood ervaring etc).

dat kan!
al denk ik wel dat het dan meestal om een bevestiging moet gaan.
dus als je zelf die gedachten ook al had, en het je zelf ook al dwars zat.
als het dan bevestigd wordt door een buitenstaander, dan kan dat net de trigger zijn die je in beweging zet.
zowel positief dan negatief....

en het hangt er ook van af wie het zegt, als je erg opkijkt naar de melder, dan trek je je dat meer aan dan een opmerking van een toevallige voorbijganger.
(tenminste als je niet heel onzeker bent, dan maakt het niet uit wie het zegt)

maar het kan ook een opmerking zijn die je opeens doet nadenken, je schrikt bijvoorbeeld van het idee hoe mensen jou zien, je wilt niet zo gezien worden en besluit er iets aan te doen.

Ik denk dat veel mensen wel een soort van kindje in zich hebben die zich vroeger niet echt verder heeft kunnen ontwikkelen. Dit door nare of onbehandelbare ervaringen en situaties (voor het kind toen dan).

Met een simpele opmerking kan iemand weer die associaties krijgen met de pijnlijke ervaringen van vroeger, waardoor hij zichzelf ook weer helemaal het kindje voelt.
Een kindje die minder in staat is om te communiceren, jong is, minder intellect heeft en mentaal wat zwakker is.
Hij vervalt dan vaak weer terug in de emotie en gedrag van toen, dus kan hij eerder boos worden, of nors worden, stug, in zichzelf getrokken, enz. Alles wat een kind ook zou doen, die nog niet zo goed met emoties kan omgaan.

Vaak wordt altijd naar het gedrag gekeken, maar juist de emoties zijn het waarop gereageerd moet worden. En onder de meeste emoties ligt vaak de emotie verdriet. Ook als iemand heel boos is.

En met vroeger heb ik het over een kind met de leeftijd tussen de 6 - 11 jaar met soms een uitschieter naar 15 jaar.

Men 'verandert' dus weer in het kind die hij vroeger was.

Als de identiteit nog onvoldoende is gevormd kan dat.

Mijn ervaring is, dat dit inderdaad kan.

Vaak zit je, ongemerkt, in een soort 'gewoonte-vangnetje' dat gevormd is door je opvoeding en de ervaringen die je tot dan toe hebt opgedaan. Het komt dan ook geen sekonde in je kop op, dat het ook ánders zou kunnen , laat stáán, dat je het gaat uitproberen.

In mijn geval : als ik met iemand ruzie had, werd ik altijd heel erg verdrietig, trok me terug in mezelf, en probeerde degene met wie ik ruzie had te ontwijken, en hoopte heel erg, dat die ander dan weer 'goed' op me werd na een tijdje. Dat deed ik als kind al, maar ook toen ik volwassen werd, en binnen relaties die ik toen kreeg. Ik stond er verder nooit bij stil : ruzie, dus verdrietig...

Tot iemand zei : 'Waar staat dat?
Je hebt een keuze, hoor....

Je kan de deur dichtknallen en weggaan, je kunt met het servies gaan smijten, je kunt terugschreeuwen....er staat nergens, dat jij 'dus' verdrietig moet zijn.....

Wát een vrijheid, wát een eye-opener!!

Dat recht, een eigen keuze te maken in álles in mijn leven, heeft mijn hele leven op een nieuw spoor gezet, en ik heb álle vangnetten van gewoontes weggegooid : ik laat me niet meer vangen!!Ik heb een eigen innerlijke trommel, en ik loop in de pas van díé trommel, en geen enkele andere meer.....

Die opmerking is intussen ruim 20 jaar geleden, maar ik weet het nog als de dag van gisteren. Ik was 33, toen ik uit mijn kooitje wegvloog.

Dit is afhankelijk vd leeftijd en mentale in/stabiliteit van de persoon .

Bij een jong kwetsbare kind die voortdurend aan kritiek wordt blootgesteld ,zal dit impact hebben op zijn haar ontwikkeling en vorming van een zelfbeeld .

Het karakter van een persoon kan niet veranderen. Dat is vast. Als een persoon als kind zuinig is of jaloers zal hij/zij dat ook zijn als volwassene. "Een vos verlies wel zijn haren maar niet zijn streken" zegt het spreekwoord.

Het gedrag van een persoon kan wel veranderen door een opmerking of door wat je meemaakt.

Ja dat kan. De opmerking kan iemand aanzetten tot herschikking van zijn zelfbeeld.

Een vrouw kwam voor het eerst bij de psychiater. Ze hield een opgewonden verhaal over wat haar was overkomen, en dat ze daar van geschrokken was en dingen ging vermijden en en ...
De man liet haar uitpraten, en toen het stil was zei hij heel rustig: "Oh, dat is angst".

De vrouw keek met grote ogen en was sprakeloos. Ze werd heel rustig. Wat zij voelde had nu een naam en was nu hanteerbaar geworden. Ze had gewoon last van angst. Niks bijzonders. Dat heeft iedereen.

Ze kon het nu aanvaarden en naar oplossingen zoeken.

Ze had haar zelfsturing terug.